“ΕΦΥΓΕ” Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΓΚΑΣ, Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

 ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ

Της Σοφίας Τουντούρη

«Έγραψε υπέροχα τραγούδια, αλλά με πόση μοναξιά τα πλήρωσε; Άξιζε τον κόπο, εντέλει; Ναι, άξιζε, γιατί υπάρχει κάτι που θα νικάει πάντα και τη μοναξιά και το θάνατο. Κι αυτό το κάτι το είχε ο Μανώλης Ρασούλης». Με τα λόγια αυτά αποχαιρέτισε τον Κρητικό μουσικό ο Διονύσης Σαββόπουλος. Έτσι έφυγε ο Μανώλης Ρασούλης. Μόνος. Με συντροφιά τα τραγούδια του.
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011. Ο Μανώλης Ρασούλης είναι νεκρός. Φίλοι του καλλιτέχνη βρίσκουν το πτώμα του στο διαμέρισμά του στη Θεσσαλονίκη, όπου διέμενε τα τελευταία 20 χρόνια, ενώ τα αίτια θανάτου του παραμένουν αδιευκρίνιστα.
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011. Το πόρισμα αποδίδει το θάνατο του 66χρονου καλλιτέχνη σε οξύ έμφραγμα. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή Ματθαίο Τσούγκα, το έμφραγμα που στοίχισε τη ζωή του Κρητικού μουσικού εκδηλώθηκε το Σάββατο 5 Μαρτίου, πράγμα που σημαίνει ότι ο  Μανώλης Ρασούλης ήταν νεκρός στο διαμέρισμά του για 9 μέρες, μέχρι την Κυριακή που τον βρήκαν οι φίλοι του.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011. «Ρασούλη, τα τραγούδια σου πάντα θα τραγουδιούνται κι οι Έλληνες νοσταλγικά εσένα θα θυμούνται». Με αυτή τη μαντινάδα αποχαιρέτισαν τον Μανώλη Ρασούλη οι συγγενείς, οι φίλοι και οι θαυμαστές του στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Το «παρών» στην κηδεία του καλλιτέχνη έδωσαν εκπρόσωποι της πολιτείας και πολλοί καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών, ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Τηλέμαχος Χυτήρης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μ. Ανδρουλάκης, η Χ. Αλεξίου, ο Ν. Ξυδάκης, ο Η. Λογοθέτης, ο Λ. Παπαδόπουλος, ο Γ. Ζουγανέλης η Γλυκερία κ.ά. Οι δαπάνες της κηδείας θα καλυφθούν από την ΑΕΠΙ.

Είπαν για τον Ρασούλη:
Μίμης Ανδρουλάκης: «Ο πολύς κόσμος γνωρίζει τα 2/10 του Μανώλη Ρασούλη. Τα υπόλοιπα 8 παραμένουν μυστικό».
Χάρις Αλεξίου: «Το τελευταίο “χαρτί” του Μανώλη ήταν να μας αιφνιδιάσει με τον τρόπο που έφυγε ο επαναστάτης του σύγχρονου λόγου με ζωντάνια και ενέργεια».
Ανακοίνωση υπουργείου Πολιτισμού: «Ανένταχτος και ανεξάρτητος, βαθιά Έλληνας και διεθνής, ο Μανώλης Ρασούλης, μέσα από τους στίχους, τα τραγούδια, τα κείμενά του αλλά και τη στάση ζωής του, υπήρξε μάχιμος και δημιουργικός σε μια εποχή κρίσιμη πολιτικά, κοινωνικά και αξιακά για τη χώρα μας. Ο λόγος του, οξύς και ιδιαίτερος, υπήρξε ευδιάκριτος και απαραίτητος για τον ελληνικό λαό, κυρίως μέσα από τα τραγούδια του, που αγαπήθηκαν όσο λίγων και θα συνεχίσουν να τραγουδιούνται στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες».

Ένα ανήσυχο πνεύμα
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου 1945. Γιος χρυσοχόου, στα παιδικά του χρόνια έψαλλε στον Πολιούχο Άγιο Μηνά. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία τραγουδώντας ερασιτεχνικά στην Πλάκα, ενώ παράλληλα δούλευε στην εφημερίδα της Αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή». Στη διάρκεια της δικτατορίας έφυγε για το Λονδίνο, όπου έμεινε έξι χρόνια. Εκεί οργανώθηκε στο τροτσκιστικό κίνημα, όπου και γνωρίστηκε με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, με την οποία συνεργάστηκε δύο φορές σε πολιτικές παραστάσεις. Όσο ζούσε στο Λονδίνο υπήρξε συνεκδότης της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Αλλαγή». Το Μάη του ’68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι. Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου επιστρέφει στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση τον βρίσκει εργαζόμενο στα Ναυπηγεία Ανδρεάδη. Τότε είναι που τον καλεί ο Μάνος Λοΐζος και τραγουδούν τα «Νέγρικα» με τη Μαρία Φαραντούρη. Η συνεργασία του με τον Νίκο Ξυδάκη στα «Δήθεν» θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως το «Αχ Ελλάδα», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», «Το κοτλέ παντελονάκι», «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Διαρκώς μελετά, γράφει, ερωτεύεται, ξερωτεύεται, διαλογίζεται, αυτοπαρατηρείται, παλινδρομεί, ρισκάρει και πληρώνει το τίμημα. Κατά καιρούς κατηγορείται ως εγκέφαλος της 17Ν. Αυτός, όμως, δηλώνει φύσει και θέσει ενάντια στη βία, ιδίως ενάντια στην ατομική τρομοκρατία. Ο Μανώλης Ρασούλης έχει μία κόρη, τη Ναταλί, η οποία, αφού σπουδάζει μουσική, αποκαλύπτεται ως μουσικό φαινόμενο και γίνεται γνωστή και στο εξωτερικό με το συγκρότημα Septic Flesh. Σημαντική στιγμή του όταν η Μελίνα Μερκούρη τον καλεί να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις για την Πολιτιστική Αθήνα και να της δώσει ιδέες κι αυτός αρνείται, γιατί δεν θεωρεί την Αθήνα άξια για να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Έκτοτε μπαίνει στη μαύρη λίστα και του υπουργείου Πολιτισμού. Προσπαθούν με δικαστικές καταδίκες να τον πτοήσουν και να τον βγάλουν από την ενεργό δράση, κάτι όμως που είναι αδύνατο, αφού ο Ρασούλης κάνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο και τα τραγούδια του γίνονται γνωστά στο Ισραήλ, την Τουρκία, τη Σερβία και σε όλες τις χώρες όπου υπάρχει ελληνισμός. Τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται νονός και κηδεμόνας ενός μικρού αγοριού, του Πασχάλη.
Πολλές φορές ο Ρασούλης διαφώνησε με το λεγόμενο «μουσικό καθεστώς», θεωρήθηκε «αιρετικός» και «εκκεντρικός» και τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, έχοντας βήμα για το λόγο του το προσωπικό του blog.

Διά στόματος Μανώλη Ρασούλη
«Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να ’μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας. Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχυση για το τι “μένει” γενέσθαι. Μετά από μια κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά».

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ FREE SUNDAY ΣΤΙΣ 19-20/3/2011

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ

Όταν το όνειρο ενός μικρού παιδιού παίρνει σάρκα και οστά τότε το χαμόγελο που αποτυπώνεται στα χείλη του δεν ανταλλάζεται με τίποτα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Η πρόεδρος της ΜΚΟ “Κάνε Μια Ευχή” Γκαμπριέλα Πετζετάκι εξηγεί πώς το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και το κάθε παιδί να βγαίνει νικητής από τις μάχες που του επιφυλάσσει η ζωή.

της Σοφίας Τουντούρη

Γκαμπριέλα Πετζετάκι

Είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και καταφέρνει να συνδυάζει με επιτυχία έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα που απαιτεί το “Κάνε Μια Ευχή” με μία ισορροπημένη οικογενειακή ζωή. Τη ρωτάω αν τα παιδιά της παίρνουν κι αυτά μέρος στην εκπλήρωση των ευχών. “Αν αφήσουμε τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με τα πραγματικά προβλήματα γίνονται καλύτεροι άνθρωποι γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει μόνο ο μικρός τους κόσμος γύρω τους” μου λέει και το βλέμμα της λάμπει. Όταν μου μιλάει για το “Κάνε Μια Ευχή” νιώθω ότι μου μιλάει για κομμάτι του εαυτού της, της οικογένειάς της αφού δίνει όλη της την ενέργεια και την αγάπη σ' αυτό.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα του “Κάνε Μια Ευχή” στην Ελλάδα;

Ήμουν στην Αμερική τότε, σπούδαζα και είχα διαβάσει για το “Make a Wish”. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν ότι δεν είχε να κάνει μόνο με το σώμα του άρρωστου παιδιού, αλλά και με την ψυχή του. Τα παιδιά είναι παιδιά και ένας λόγος παραπάνω όταν είναι άρρωστα να μην ξεχνούν την ηλικία τους. Όταν είναι άρρωστα χάνουν την παιδικότητά τους. Μ' αρέσει που το “Make a Wish” φέρνει ελπίδα και δύναμη σ' αυτά τα παιδιά. Αλλάζει η ψυχολογία του παιδιού και αρχίζει να πιστεύει στα πάντα. Πιστεύει ότι αν κάτι που το θεωρούσε απίστευτο μπορεί να συμβεί, τότε μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί να γίνει και καλά. Πάρα πολλά παιδιά μετά από αυτό γίνονται καλύτερα. Γι' αυτό και ιδρύθηκε το “Κάνε Μια Ευχή” στην Ελλάδα. Σκεφτείτε ότι το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς τους αυτά τα παιδιά το περνούν στο νοσοκομείο. Κάποια είναι στο νοσοκομείο για χρόνια και έχουν κουραστεί να παλεύουν. Τους κάνουμε να σκεφτούν ότι η ζωή είναι ωραία και ότι όλα μπορούν να γίνουν και ότι αξίζει να παλέψουν.

Ποιες ευχές των παιδιών σας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση;

Όλες οι ευχές μου κάνουν εντύπωση γιατί τα παιδιά έχουν πολύ μεγάλη φαντασία. Χωρίζουμε τις ευχές σε τέσσερις κατηγορίες. Θέλουν να κάνουν ένα ταξίδι, να γνωρίσουν κάποιον, να αποκτήσουν κάτι ή να γίνουν κάτι και αυτή είναι και η κατηγορία που εμένα μ' αρέσει περισσότερο απ' όλες. Είναι σαν να βάζεις ένα παραμύθι στη ζωή τους. Έχουν ζητήσει παπαγάλο που μιλάει, άλογο, κρουαζιέρα, είχαμε παιδιά από την Ελλάδα που γνώρισαν τον Brad Pitt, τον George Clooney, ζητούν να γίνουν καπετάνιοι...

Οι ευχές των παιδιών διαφέρουν από χώρα σε χώρα;

Ναι. Οι ευχές διαφέρουν. Στην Ινδία, για παράδειγμα, υπήρχε ένα παιδί που ζήτησε καρπούζι γιατί εκεί δεν έχουν πραγματικά τίποτα. Στην Ευρώπη και την Αμερική είναι σχεδόν τα ίδια αυτά που ζητούν. Αν και οι ευχές των παιδιών δεν είναι ποτέ οι ίδιες.

Πώς νιώθετε όταν είστε παρούσα στην εκπλήρωση της ευχής ενός παιδιού;

Βλέπεις ότι το παιδί παίρνει τόσο δύναμη που ούτε οι γονείς του δεν το αναγνωρίζουν. Είναι τόσο έντονη αυτή η χαρά που παίρνεις όταν είσαι στην εκπλήρωση της ευχής ενός παιδιού που είναι σαν να είσαι ερωτευμένος. Όταν γυρνάω πίσω μου λένε “σήμερα πήγες σε ευχή, λάμπεις”.

Οι γονείς των παιδιών τι σας λένε; Ποιο είναι το πιο συγκινητικό πράγμα που έχετε ακούσει;

Κάθε χρόνο κάνουμε ένα πάρτι και καλούμε όλες τις οικογένειες των παιδιών που έχουμε πραγματοποιήσει τις ευχές τους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Υπάρχουν παιδιά που έχουν μεγαλώσει, έχουν γίνει καλά, έχουν γίνει εθελοντές μας κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Υπάρχουν, δυστυχώς, και λίγα παιδιά που έχουν χαθεί, αλλά οι γονείς τους είναι ακόμη στο πλάι μας και μας λένε πως η ημέρα της ευχής του παιδιού τους είναι η μέρα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ και κάθε χρόνο θυμούνται εκείνη την ημέρα σαν να είναι η γιορτή του, γιατί -όπως λένε- εκείνη την ημέρα θυμούνται ότι το παιδί τους έζησε πραγματικά.

Τι σημαίνει προσφορά για σας;

Δεν μπορείς να ζήσεις σαν άνθρωπος αν δεν προσφέρεις. Για να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος πρέπει να έχεις και αυτό το κομμάτι μέσα σου.

Η φιλανθρωπία είναι κάτι που είναι επίκτητο ή το έχουμε μέσα μας;

Πιστεύω ότι το έχουμε μέσα μας, αλλά εξαρτάται σε ποιο περιβάλλον μεγαλώνεις. Είμαστε άνθρωποι, τι πιο ωραίο από το να αγγίζεις κάποιον άλλο άνθρωπο και να κάνεις κάτι γι' αυτόν;

Εσείς, σε προσωπικό επίπεδο, τι έχετε κερδίσει;

Έχω κερδίσει πάρα πολλά. Έχω πάρει πολλά μαθήματα από αυτά τα παιδιά. Δύναμη, γενναιοδωρία... Βλέπεις ότι τα παιδιά δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τους άλλους. Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις πόσο παλεύουν και πόσο δυνατά είναι τόσο μικρά παιδιά. Εκτιμάς πολύ περισσότερο ό,τι έχεις, κερδίζεις κι εσύ όταν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι για άλλους ανθρώπους, αυτό σου δίνει δύναμη και μετά το χρησιμοποιείς και στις δυσκολίες στη ζωή σου, γίνεσαι πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Μήπως το να ασχοληθεί κανείς με κάτι τέτοιο είναι ένας δρόμος για να ξεχάσει τα δικά του προβλήματα;

Όχι μόνο, αλλά καταλαβαίνεις και ποια είναι τα αληθινά προβλήματα στη ζωή. Όταν βλέπεις τέτοιες περιπτώσεις μετά γυρνάς σπίτι σου και ευχαριστείς τον Θεό που έχεις την υγεία σου κι εσύ και η οικογένειά σου. Καταλαβαίνεις να εκτιμάς αυτό που έχεις, να βλέπεις πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι η ζωή κάθε στιγμή που ζεις και δεν πρέπει να την πετάς.

Γιατί θα παροτρύνατε κάποιον να ασχοληθεί με τον εθελοντισμό;

Πιστεύω ότι το να δίνεις τον χρόνο σου είναι πολύ πιο πολύτιμο από το να δίνεις χρήματα. Οι εθελοντές του “Κάνε μία Ευχή” είναι οι περισσότεροι νέοι, εργάζονται, έχουν οικογένειες και δεν είναι το φιλανθρωπικό που συναντάς στις μεγάλες σε ηλικία κυρίες που δεν έχουν τι να κάνουν. Άμα θέλεις μπορείς. Αυτό που κάνεις τις ώρες που μπορείς να προσφέρεις είναι κάτι που σε γεμίζει πάρα πολύ. 

Σχετικά με το “Κάνε Μια Ευχή”

δια στόματος Γκαμπριέλας Πετζετάκι:

-Πώς μπορεί κάποιος να γίνει μέλος: Όλοι μπορούν να γίνουν μέλη. Το “Κάνε Μια Ευχή” βασίζεται στους εθελοντές. Στην Ελλάδα είμαστε περίπου 250. Στη Θεσσαλονίκη, που για πολλά χρόνια έκαναν ευχές χωρίς να υπάρχει ένα γραφείο, τώρα πλέον έχουμε γραφείο και οι ευχές έχουν διπλασιαστεί. Για να γίνει κάποιος μέλος μπορεί να μας πάρει τηλέφωνο ή να μπει στο site για πληροφορίες. Πρέπει να μάθουν, αρχικά, τι είναι το make a wish και μετά να κάνουν ένα ειδικό training αν θέλουν να έρχονται σε επαφή με τα παιδιά.

-Τι είναι το αστέρι του Kάνε Μια Ευχή: Είναι ένας τρόπος για να βρούμε πόρους και να μπορέσουμε να πραγματοποιούμε ευχές, αφού το αστέρι που βρίσκεται στα περισσότερα σχολεία, είναι το μέσο με το οποίο τα υγιή παιδιά μαθαίνουν γι' αυτά τα παιδιά που υποφέρουν και γράφουν ευχές γι' αυτά.

-Υιοθετείστε ευχές: Όλοι μπορούν να υιοθετήσουν μία ευχή. Έχουμε μία λίστα από ευχές που περιμένουν και μπορούν να δώσουν ολόκληρο το ποσό ή μέρος του ποσού για να συμβάλλουν στην πραγματοποίηση της ευχής.

-Βραβείο Charity Navigator: Για έκτη φορά παίρνουμε το βραβείο Charity Navigator, που μόνο 3% των ΜΚΟ το παίρνουν.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ADORE ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011

ΠΡΩΤΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η ώρα είναι δέκα το βράδυ. Είμαι ακόμη στο γραφείο και γράφω τη συνέντευξη του εξωφύλλου. Χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω μία ηλικιωμένη γυναίκα που δεν μπορεί καλά καλά να μιλήσει. Κάτι προσπαθεί να πει. Κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω. Της λέω βιαστικά ότι έχει κάνει λάθος και το κλείνω. Ξανακαλεί. Η επιμονή της μου κάνει εντύπωση, καθώς η συνάδελφός μου λέει ότι ή ίδια γυναίκα είχε καλέσει κι άλλα βράδια στο τηλέφωνο του περιοδικού. Το σηκώνω και προσπαθώ να μάθω τι ζητάει. Με τρεμάμενη, ανήμπορη και εντελώς εύθραυστη φωνή μου λέει ότι ψάχνει τον Γιάννη. Πιάνουμε συζήτηση, της συστήνομαι και για κάποια λεπτά μιλάμε. Ο Γιάννης είναι ο ανιψιός της και ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο επικοινωνεί. Ο Γιάννης είναι παντρεμένος και έχει την οικογένειά του. Μου λέει πως είναι μόνη και είναι άρρωστη και καταλαβαίνω ότι το μόνο που ζητάει είναι λίγη συντροφιά μέχρι να κοιμηθεί, τίποτα άλλο. Λίγη παρέα για να ξεχαστεί από τα μοναχικά βράδια που περνάει εκεί. Λίγο πριν κλείσουμε, η φωνή της δεν τρέμει τόσο έντονα πια. Μου λέει ευχαριστώ και νιώθω ότι το λέει μέσα από την καρδιά της. Με το που κατεβάζω το ακουστικό καλώ στις πληροφορίες για να μάθω ποια είναι αυτή η γυναίκα. Το τηλέφωνό της αντιστοιχεί σε ένα κέντρο αποκατάστασης και αποθεραπείας ηλικιωμένων. Ο Γιάννης έχει αλλάξει αριθμό. Και εγώ περιμένω και σήμερα τηλεφώνημά της.

Ακούγοντας αυτή τη γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής κάτι μέσα μου έσπασε. Ξέχασα προς στιγμήν τα πάντα. Αφαιρέθηκα. Αυτή η γυναίκα ήθελε να μιλήσει. Ήθελε να νιώσει ότι κάποιος είναι κοντά της. Ήθελε να πιστέψει ότι δεν την έχουν ξεχάσει. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τη μοναξιά. Ειδικά στην εύθραυστη τρίτη (πρώτη) ηλικία. Όταν είσαι νέος νομίζεις ότι δεν θα γεράσεις ποτέ. Ο ηλικιωμένος, έχει κάνει τον απολογισμό του. Κοιτάζει πίσω και θυμάται. Συγγενείς μας ή όχι, όλοι έχουμε στο κοντινό μας περιβάλλον ηλικιωμένους που το μόνο που ζητούν είναι μία ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι και λίγη φροντίδα. Η ζωή μας θα συνεχίσει να προχωρά. Τα λίγα λεπτά που θα τους αφιερώσουμε δεν θα μας στερήσουν ούτε την επαγγελματική επιτυχία ούτε τις προσωπικές μας στιγμές.

Το ίδιο βράδυ συνάντησα τις φίλες μου. Η Νάσια, που μαζί με την οικογένειά της διατηρούν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη το Φροντίζω, ένα κέντρο διαβίωσης και αποθεραπείας ηλικιωμένων μου είπε πως ένας από τους κυρίους που φιλοξενούνται εκεί συνομιλεί καθημερινά με την οικογένειά του, τα παιδιά και τα εγγόνια του, μέσω Skype. Και είναι ευτυχισμένος. Χαμογέλασα και χαμογέλασα διπλά όταν η Μαριάννα μου είπε πως ο παππούς της πρόσφατα απέκτησε το δικό του προφίλ στο Facebook.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι όλοι μας -αν είμαστε τυχεροί- θα φτάσουμε σ' αυτή την (πρώτη) ηλικία. Μας αξίζει η μοναξιά;

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η μοναξιά είναι καλύτερη όταν μοιράζεται.

Πείτε «σ' αγαπώ» στους δικούς σας ανθρώπους. Ίσως αύριο να είναι αργά.

Σοφία Τουντούρη 

 Υ.Γ. Βρείτε και ακούστε στίχο στίχο το τραγούδι Everybody's Free (Τo Wear Sunscreen) του Baz Luhrmann. Μου το σύστησε ένας φίλος. Αξίζει.

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ADORE ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2011)

Ο ΆΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ

Αυτό που θυμάμαι εντονότερα από την εποχή που οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί τους στους γάμους που ήταν καλεσμένοι, είναι η συγκίνηση που ένιωθαν οι οικογένειες του ζευγαριού την ώρα του μυστηρίου. Κάθε φορά, σε κάθε γάμο λες και έβλεπα το ίδιο έργο σε επανάληψη. Οι συγγενείς να κλαίνε, οι φίλοι να διασκεδάζουν μέχρι πρωίας και το ζευγάρι να φαίνεται πιο ερωτευμένο από ποτέ δίνοντας όρκους αιώνιας αγάπης. Ένιωθα πως ο γάμος ήταν ένα παραμύθι. Όταν γυρνούσα σπίτι, θυμάμαι, με τα κουφέτα στο χέρι ονειρευόμουν κι εγώ την ημέρα του γάμου μου. Μακρύ πέπλο, εντυπωσιακό νυφικό, πολλά παρανυφάκια, χρυσόσκονη και λουλούδια παντού, πολλοί φίλοι σε ένα τεράστιο πάρτι και ο γαμήλιος χορός υπό τους ήχους του τραγουδιού “Save the last dance for me”. Τα είχα σχεδιάσει όλα. Τότε, στη δική μου φαντασίωση για τον γάμο, έλειπε μία βασική λεπτομέρεια, δεν υπήρχε πουθενά ο γαμπρός.

Σήμερα, που πλέον πηγαίνω σε περισσότερους γάμους, παρατηρώ άλλου είδους λεπτομέρειες. Περιμένω να αισθανθώ τον έρωτα ανάμεσα στο ζευγάρι, να δω την πραγματική χαρά στα μάτια τους και να καταλάβω τους λόγους που τους οδήγησαν σ' αυτή την απόφαση. Όταν επιστρέφω σπίτι, εξακολουθώ να φαντασιώνομαι τον δικό μου γάμο. Όμως αυτή τη φορά, όταν κλείνω τα μάτια και ακούω το “Save the last dance for me” ονειρεύομαι έναν άντρα ικανό και αποφασισμένο να ζήσει μαζί μου. Έναν καλό πατέρα και σύντροφο. Έναν άντρα που θα είναι μαζί μου για αυτό που είμαι και όχι γι' αυτό που πιστεύει ότι πρέπει να γίνω. Αυτόν που θα μοιραζόμαστε κοινούς στόχους και θα επικοινωνούμε απόλυτα και στο μέγιστο βαθμό. Στη σημερινή μου φαντασίωση, τελικά, προτεραιότητα έχει ο γαμπρός. 

 

Ύστερα από ατελείωτες συζητήσεις με συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, ψυχολόγους, οδηγούς ταξί, θαμώνες μπαρ, οικογενειάρχες και εργένηδες κατέληξα στο ότι άντρες και γυναίκες για να αποφασίσουμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας ζητούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα από τον σύντροφό μας και -όσο περίεργο κι αν σας φανεί- κατέληξα στο ότι δεν υπάρχουν ορκισμένοι εργένηδες, απλώς άντρες που δεν έχουν βρει ακόμη την κατάλληλη σύντροφο, τη γυναίκα που θεωρούν ότι μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά τους. 

 

Το είδος του άντρα, υπέρμαχου της αιώνιας ελευθερίας, υπάρχει, όμως πιστεύω ότι οι άντρες αυτοί είναι που γίνονται τελικά οι καλύτεροι οικογενειάρχες. Δυστυχώς, ο χρόνος είναι σύμμαχος ενός εργένη, ενώ για μας τις γυναίκες τα χρονικά περιθώρια είναι περιορισμένα. Αυτό το άγχος να γίνουν όλα γρήγορα από τη στιγμή που η γυναίκα πατήσει τα 30 είναι που χαλάει το παραμύθι. Ο εργένης είναι πιο γοητευτικός, πιο επιθυμητός και πιο περιζήτητος σε αντίθεση με τη γυναίκα που νιώθει να χάνει έδαφος.


Έμαθα πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα μόνο αν δεν φοβάσαι να τα ζήσεις.
Μη φοβάστε να ονειρευτείτε τον γάμο σας σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεστε.
Αφήστε πίσω τις αναστολές και τις δυσκολίες και κάντε ένα βήμα για εσάς. Ο γάμος δεν σκοτώνει τον έρωτα παρά μόνο αν τον “δολοφονήσουμε” εμείς οι ίδιοι. 
 

Τα καλά νέα είναι πως ο Χρήστος Ζαμπούνης μου λέει πως το savoir vivre πλέον επιτρέπει την πρόταση γάμου να την κάνουν και γυναίκες. Κάντε την πρόταση και πάρτε το μονόπετρο δώρο στον εαυτό σας!

Άντε και καλά στέφανα.

Σοφία Τουντούρη

"SAVE THE LAST DANCE FOR ME" : http://www.youtube.com/watch?v=LAjfB0XfjkA

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ADORE ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011

Μια «Όασις» στην έρημο του εθισμού

«Ξεφτιλίστηκα, μπήκα φυλακή, έχασα την υγεία μου και έπιασα πάτο. Δεν το φανταζόμουν ότι θα γινόμουν τέτοιος καραγκιόζης. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί ο εθισμός είναι ο μεγαλύτερος τοκογλύφος». Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση με τον Δαμιανό Δουίτση, πρώην εθισμένο σε αλκοόλ, τζόγο και ναρκωτικά και νυν σύμβουλο απεξάρτησης. Ο κ. Δουίτσης, ιδρυτικό μέλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Όασις», που πολεμάει κάθε μορφή εξάρτησης, μας ξεναγεί στα μονοπάτια του εθισμού και τους διαδρόμους της οργάνωσης, που στεγάζεται στην οδό Μοσκώφ 12 στη Θεσσαλονίκη.


της Σοφίας Τουντούρη

Ύπουλος εχθρός
Οι εθισμένοι στη χώρα αγγίζουν το 8% του πληθυσμού, ποσοστό που αριθμητικά αντιστοιχεί σε 800.000 Έλληνες και τις οικογένειές τους, που πραγματικά υποφέρουν από τον ύπουλο εχθρό που ονομάζεται εξάρτηση. «Όλα τα χαρακτηριστικά του εθισμένου είναι τα ίδια. Το μέσο διαφέρει. Μπορεί να είναι μια ουσία ή ακόμα και η οθόνη ενός υπολογιστή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο χρήστης μεταφέρεται, δραπετεύει σε μια άλλη πραγματικότητα, η οποία είναι πιο εύκολη. Στην οποία είναι αυτό που θα ήθελε να είναι και του προσφέρει μια ευχαρίστηση, μια αίσθηση της περιπέτειας και ανεβαίνει η αδρεναλίνη του» αναφέρει στην «F.S.» κ. Δουίτσης, τονίζοντας ότι ο κίνδυνος είναι ύπουλος, καθώς εξελίσσεται γρήγορα, χωρίς ο εξαρτημένος να το καταλαβαίνει.
«Περνάς πολύ καλά τον πρώτο καιρό. Αυτό συμβαίνει για χρόνια. Σταδιακά αρχίζει να ξινίζει το κρασί και ο εθισμένος να θέλει μεγαλύτερες ποσότητες για να νιώσει το ίδιο που ένιωθε στην αρχή. Και θέλει κι άλλο. Δεν είναι τόσο κοινωνικός πια, ούτε ευχάριστος. Χάνει τον έλεγχό του και, αντί να γίνεται ερωτικός, γίνεται χυδαίος. Αντί να γίνεται δυναμικός, γίνεται επιθετικός». Ο εθισμένος δεν είναι αυτός που καταναλώνει μια ουσία σε καθημερινή βάση, είναι αυτός που τη ζητάει ακόμη και μία φορά την εβδομάδα ή μία φορά το μήνα. Η εξάρτηση δεν έχει να κάνει με τη συχνότητα, αλλά με το πόσο το μέσο χρησιμοποιείται για να νιώσει ο εξαρτημένος καλύτερα, για να χαλαρώσει, να ξεκουραστεί ή και να διασκεδάσει. Αυτοί είναι και οι λεγόμενοι αλκοολικοί του Σαββατοκύριακου ή του μήνα.
Όπως αναφέρει ο κ. Δουίτσης, ο εξαρτημένος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει το πρόβλημά του, γι’ αυτό στην «Όασις» αυτοί που καταφεύγουν αρχικά για βοήθεια είναι οι συγγενείς, οι φίλοι και γενικότερα το στενό του περιβάλλον. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συν-εξαρτημένοι, καθώς, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κ. Δουίτσης, «δένονται στο άρμα του εθισμού του εξαρτημένου και σέρνονται μαζί του».
Η μάχη κατά του εθισμού ουσιαστικά ποτέ δεν τελειώνει. Οι πρώην εξαρτημένοι δεν αποκαλούν τους εαυτούς τους «πρώην», αντίθετα, αναφέρουν ότι είναι «καθαροί» για όσο χρονικό διάστημα δεν έχουν κάνει χρήση της ουσίας στην οποία ήταν εθισμένοι. «Αυτό συμβαίνει γιατί ένας άνθρωπος που έχει εθιστεί σε κάτι δεν μπορεί να αλλάξει τη σχέση του με αυτό. Μπορεί να το κόψει, όμως το παρελθόν δεν διαγράφεται. Κάθε μέρα είναι και μια καινούργια μέρα χωρίς το μέσο της εξάρτησής μας» αναφέρει χαρακτηριστικά ο εκ των ιδρυτών της «Όασις».

Η νέα εξάρτηση
Το internet εμφανίζεται ως η νέα μορφή εθισμού και σύμφωνα με τους ειδικούς είναι εξίσου επικίνδυνο με τις πιο διαδεδομένες μορφές εξάρτησης. Τα συμπτώματα συνήθως γίνονται εμφανή στους ανθρώπους του περιβάλλοντος του εξαρτημένου, αφού ο ίδιος δεν είναι σε θέση να τα αναγνωρίσει και πολλές φορές δικαιολογείται ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό για την αλόγιστη χρήση του διαδικτύου. Τι μας οδηγεί, όμως, στον εθισμό στο διαδίκτυο; Η αίσθηση της εικονικής πραγματικότητας, η μεταφορά μας στον ιδεατό κόσμο, τη ζωή που ονειρευόμαστε να ζήσουμε.
«Είμαστε στην αρχή της εξέλιξης αυτής της μορφής εθισμού. Το διαδίκτυο προσφέρει φαντασίωση, παιχνίδια, πορνό... Προσφέρει μια πιο δελεαστική πραγματικότητα από αυτή που ζει ένας νέος, και οι νέοι είναι ο πιο ευάλωτος πληθυσμός» εξηγεί ο κ. Δουίτσης. Αν και ακόμη η συγκεκριμένη εξάρτηση είναι σε πολύ αρχικό στάδιο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ακόμη αποθεραπευμένοι, έχει διαπιστωθεί ότι πολλοί από αυτούς που εθίζονται στο διαδίκτυο θα εθιστούν και αλλού. «Ένας άνθρωπος που εθίζεται και ατονούν οι δυνάμεις του, ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να κοινωνικοποιείται, είναι βέβαιο ότι θα κυλήσει και αλλού. Όσο πιο πολύ ζεις την εικονική πραγματικότητα, τόσο δυσκολότερη είναι η μετάβαση στην πραγματική ζωή» τονίζει ο κ. Δουίτσης.

Εθελοντισμός
Όπως κάθε ΜΚΟ, έτσι και η «Όασις» βασίζεται στους εθελοντές της. Φέτος, που είναι και το έτος εθελοντισμού, αναμένεται να οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων, σεμιναρίων και ομιλιών σε ολόκληρη την Ελλάδα με θέμα τον εθισμό. «Καλό είναι να μάθουμε πριν πάθουμε. Πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Είναι πολύ εύκολο να εθιστείς σε κάτι. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και ο εθελοντής δεν είναι απλώς ο καλός Σαμαρείτης. Και ο ίδιος κερδίζει από την όλη διαδικασία, αφού με αυτό τον τρόπο λυτρώνεται και βοηθάει τον εαυτό του» δηλώνει στην «F.S.» η υπεύθυνη εθελοντισμού της «Όασις» Πόπη Καλαϊτζή. Η συναναστροφή των εξαρτημένων με τους μη εξαρτημένους μόνο καλό μπορεί να κάνει στη θεραπεία τους. «Εκτός από ψυχολόγους και ειδικούς, η “Όασις” έχει θεραπευτές που είναι πρώην χρήστες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα βήμα μπροστά και έχουν δουλέψει πολύ με τον εαυτό τους» τονίζει η κ. Καλαϊτζή, επισημαίνοντας ότι «ο καθένας μπορεί να γίνει εθελοντής. Ο εθελοντισμός δεν είναι φιλανθρωπία. Χρησιμοποιούμε αυτό τον τρόπο για να βελτιωθούμε ως άνθρωποι και να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας αδυναμίες».

Η ταυτότητα της οργάνωσης
Πρόκειται για την πρώτη ΜΚΟ στη χώρα μας που ασχολείται με τα εξαρτημένα άτομα. Είναι μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με έδρα τη Θεσσαλονίκη, που ιδρύθηκε από πρώην εξαρτημένους ανθρώπους με σκοπό την παροχή υποστήριξης σε άτομα εθισμένα στο αλκοόλ, τον τζόγο, τα ναρκωτικά και το διαδίκτυο. «Πριν από είκοσι χρόνια έκανα σκοπό της ζωής μου να μεταφέρω το μήνυμα προς τους ανθρώπους που έχουν ανάλογα προβλήματα. Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας ήταν η ίδρυση, με άλλους πρώην εξαρτημένους, της “Όασις” το 2002. Εδώ θα βρει ο εξαρτημένος ανθρώπους που έχουν ζήσει το πρόβλημα και το έχουν ξεπεράσει» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Δουίτσης. Μεταξύ των ιδρυτικών μελών της οργάνωσης είναι και ο νυν δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος έχει μιλήσει δημόσια για την εξάρτησή του από το αλκοόλ. Τα άτομα που έχουν ζητήσει βοήθεια από την «Όασις» φτάνουν τα 3.500, ενώ τα μόνιμα μέλη της φτάνουν τα 200. Στεγάζεται στην οδό Μοσκώφ 12, το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι το 2310 508908 και η ιστοσελίδα της είναι η www.oasis.org.gr.

Η ΟΑΣΙΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ FREE SUNDAY ΣΤΙΣ 12-13/3/2011

X. ΖΑΜΠΟΥΝΗΣ: Έχω σηκώσει χέρι σε γυναίκα

Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα, με φιλική παρέα, σε ένα εστιατόριο στην Τούμπα. Η συνάντησή μου με τον mr. Savoir Vivre, μου προκαλούσε άγχος. Γι' αυτό όσο οδηγούσα και μέχρι να φτάσω στον τελικό προορισμό, ανέτρεξα σε όλα τα μαθήματα savoir vivre που έχω λάβει τόσα χρόνια από τον πατέρα μου (θαυμαστή των καλών τρόπων) προκειμένου να σταθώ αντάξια των περιστάσεων.

Φτάνω στη «Μαύρη Θάλασσα». Μας συστήνει ο Στέφανος. “Δυνατή χειραψία, ενδιαφέρον” είναι η πρώτη του κουβέντα. Κι αυτή αρκεί για να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση που στιγμιαία είχα χάσει και να κερδίσω τα credits που χρειαζόμουν για να απολαύσω τη γνωριμία μου μαζί του.

Καπνίζει πούρο και νιώθω ότι το απολαμβάνει πραγματικά. Τη στιγμή που τον παρατηρώ εισέρχεται στο εστιατόριο μία παρέα Ρώσων. Πριν προλάβουν να καθίσουν στο τραπέζι τους ρωτάει σε άψογα αγγλικά αν τους ενοχλεί το κάπνισμα. Του απαντούν -σε όχι και τόσο άψογα αγγλικά- ότι ευτυχώς τώρα μπορούν να καπνίσουν κι αυτοί. Αγαπά τον γαλλικό κινηματογράφο και συχνά στη συζήτηση κάνει αναφορές σε Γάλλους σκηνοθέτες και αποσπάσματα ταινιών που τον εκφράζουν. Όσο συζητάμε λέμε για την πολιτική και το μνημόνιο, τις συνεργασίες και πώς αυτές άδοξα τελειώνουν, τα διαζύγια (το δικό του βγήκε πρόσφατα), τους βασιλιάδες. Τον ρωτάω για τον Κωνσταντίνο και την οικογένειά του. Διακρίνω μία μεγαλύτερη αδυναμία στον πρίγκιπα Παύλο και τη Μαρί Σαντάλ. Μου μιλάει για τον κομμουνιστή πατέρα του που ήταν δήμαρχος στη Βέροια, για τη Χαλκιδική απ' όπου κατάγεται, για τη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε, και πίνει άλλο ένα ποτήρι Μαστίχας Χίου που υπάρχει στο τραπέζι. “Πώς γίνεται από κομμουνιστή πατέρα να βγει παιδί με κολλητούς βασιλιάδες;” τον ρωτάω. «Είναι θέμα που άπτεται πολλών επιστημών», με παραπέμπει στην αυτοβιογραφία που γράφει αυτή την εποχή. Έρχεται ο αρειανός ιδιοκτήτης του εστιατορίου και αστειεύονται. Άλλωστε, οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται εύκολα και ο ΠΑΟΚ είναι αναμφισβήτητα μία από τις μεγάλες αγάπες του Χρήστου Ζαμπούνη. Ζητώ συγνώμη και σηκώνομαι από το τραπέζι για να μιλήσω στο τηλέφωνο. Σηκώνεται και αυτός και παροτρύνει και τους άλλους κυρίους της παρέας να το κάνουν γιατί “πάντα ένας άντρας πρέπει να σηκώνεται όταν μία κυρία απομακρύνεται από το τραπέζι”. Επιστρέφω. Μιλούν για τον Μπουτάρη. Μου λέει ότι τον συμπαθεί και μου αποκαλύπτει ότι δέχθηκε πρόταση από συνδυασμό να είναι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές, όμως αρνήθηκε. Πολλές στιγμές, πολλά “μαθήματα” για μένα. Ένιωθα την ανάγκη να ανοίξω ένα μπλοκάκι και να καταγράφω όσα λέει για να μην χάσω ούτε μία ατάκα.

Ο Χρήστος Ζαμπούνης, όπως τον γνώρισα εγώ, είναι ένας αληθινός κύριος. Δεν έχει κανέναν λόγο να προσποιηθεί ούτε να πει επιπλέον πράγματα για να εντυπωσιάσει. Με μια απλή καταγραφή των εμπειριών του και την αφήγηση αυτών που έχει ζήσει είναι βέβαιο ότι θα εντυπωσιάσει. Είναι αριστοκράτης. Από αυτούς που εμείς η νεότερη γενιά δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Ευτυχώς εγώ τον γνώρισα.

Την επόμενη ημέρα ξανασυναντηθήκαμε, στο προγραμματισμένο μας πια ραντεβού για τη συνέντευξη. Αν και το “υλικό” που είχα ήταν υπεραρκετό για να γράψω, ήθελα να μάθω ακόμη περισσότερα πράγματα γι' αυτόν. Παραγγέλνουμε καφέ, καθόμαστε αναπαυτικά στους καναπέδες του λόμπι του Μακεδονία Παλάς και το μαγνητόφωνο αρχίζει να γράφει. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥΝΤΟΥΡΗ

Έχετε αποποιηθεί ποτέ τους καλούς σας τρόπους;

Γενικώς δεν είμαι οξύθυμος ούτε άνθρωπος που ανοίγει μέτωπα. Από μικρός, στο σχολείο, ήμουν το ευγενικό παιδί. Ο πατέρας μου μου διηγήθηκε ότι μια στιγμή γύρισα στο σπίτι και είπα περίλυπος “Μπαμπά γιατί δεν μπορώ να πω τη λέξη μαλάκας;”, ενώ όλα τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο την έλεγαν. Αυτό δεν ξέρω αν είναι επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ή DNA. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, ήταν αθυρόστομος, με Παναγίες και Χριστούς και Παναχαϊκές. Μάλλον θα πήρα από τη μητέρα μου.

Θεωρείτε επιτυχία σας το ότι ο κόσμος σας έχει ταυτίσει με το savoir vivre;

Υπήρχε ένα κενό και μία κοινωνική τάση. Υπήρχε μία ισοπέδωση κοινωνική μετά το 1981 που ανέβηκαν νέες τάξεις. Τα χαμηλότερα στρώματα -μικροαστικά και αγροτικά- απέκτησαν πλούτο και μαζί με τον πλούτο εκτός από σπίτι, αυτοκίνητο, σαλόνι και ηλεκτρικές συσκευές ήθελαν να αποκτήσουν και τρόπους, τους τρόπους της αστικής τους ολοκλήρωσης. Και εκείνη την εποχή βρέθηκα εγώ και έγραψα αυτό το βιβλίο το οποίο ανταποκρινόταν σ' αυτή την ανάγκη.

Οι καλοί τρόποι μαθαίνονται ή είναι κάτι έμφυτο;

Οι καλοί τρόποι μαθαίνονται και η απόδειξη είναι ότι το μωρό αν δεν το μάθουμε από μικρό κάθε τρεις ώρες να αλλάζει μπιμπερό, έχει διαλυθεί. Αν του το μάθουμε είναι παιδεία. Με απασχόλησε ιδιαιτέρως αυτό το θέμα κι έτσι με τη γέννηση του ανιψιού μου, φέτος έγραψα το βιβλίο «Savoir Vivre για Παιδιά». Βεβαίως θα φτάσει κάποιος στην εφηβική ηλικία που θα τα πετάξει όλα αυτά λέγοντας ότι είναι άχρηστα, όπως κάναμε όλοι.

Το κάνατε κι εσείς;

Ε βέβαια, όλοι κάνουμε την επανάστασή μας σε εκείνη την ηλικία. Πιστεύουμε ότι ο κόσμος δεν έχει όρια και ότι δεν πρέπει να έχει καταναγκασμό και μετά τα ανακαλύπτουμε ξανά με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η διαφορά είναι ότι πάντα θα ξεχωρίζει κάποιος που έχει καλή ανατροφή από μικρός στο σπίτι του από αυτόν που την έμαθε αργά. Γιατί όταν τα ξέρεις δεν έχει σημασία αν τα κάνεις, Θα σου βγουν. Στο σπίτι μπορεί τη μητέρα σου να την κάνεις “ποδήλατο”, αλλά αν βγεις σε μια παρέα αγνώστων, αυτά που σου 'χει μάθει η μητέρα σου θα σου βγουν.

Θυμώνετε όταν συναντάτε αγενείς ανθρώπους;

Φοβούμαι ότι μαζί μου είναι όλοι ευγενικοί ή προσπαθούν τουλάχιστον. Έχουμε στη χώρα μας ένα ραγιαδισμό, κατάλοιπο από την Τουρκοκρατία. Είμαστε δηλαδή ευγενικοί με τους ευγενικούς ή με τους ισχυρούς, ενώ η ουσία της ευγένειας είναι να είσαι ευγενής με τον αδύναμο, με τον άνθρωπο που νιώθει άβολα. Το savoir vivre είναι να νοιάζεσαι για τον άλλον.

Στον έρωτα χωράει το savoir vivre; Ή μήπως όταν ερωτευόμαστε τα ξεχνάμε όλα και οι καλοί τρόποι μπαίνουν στην άκρη;

Όποιος μπορεί να κρατήσει τους καλούς του τρόπους σ’ έναν παθιασμένο έρωτα, ας σηκώσει το χέρι.

Εσείς έχετε ξεχάσει τους καλούς σας τρόπους για έναν έρωτα;

Ε βέβαια!

Τι έχετε κάνει δηλαδή;

Σήκωσα χέρι.

Το μετανιώσατε αμέσως;

Ασφαλώς.

Και τη γυναίκα φαντάζομαι τη χάσατε για πάντα μετά από αυτό.

Ναι.

Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σας;

Αυτή τη στιγμή η ερωτική μου ζωή θυμίζει το 1922 όταν τα ελληνικά στρατεύματα υποχωρούσαν ατάκτως μετά την επίθεση του Κεμάλ από την αλμυρά έρημο.

Εσείς από ποια πλευρά είστε;

Με την πλευρά των ελληνικών στρατευμάτων.

Από επιλογή;

Γράφω ένα καινούριο βιβλίο τώρα, το οποίο έχει προσωπικά στοιχεία όπου εξηγούμαι και εξηγώ. Στον συγκεκριμένο τομέα μία από τις εξηγήσεις είναι ότι μετά από μία περίοδο εξωστρέφειας, διανύω μία μοναχική περίοδο στην οποία μ' έχει κερδίσει η λογοτεχνία, η σκέψη, το πνεύμα, αλλά με έχασε η σαρξ.

Υπάρχει κάτι άλλο που λείπει από τη ζωή σας αυτή τη στιγμή;

Πολλά. Δεν θα πρωτοτυπήσω. Μου λείπει η χαρά της ζωής.

Η χαρά της ζωής δεν είναι επιλογή μας; Γιατί σας λείπει;

Είχα πολλά πένθη μαζί. Έχασα τον πατέρα μου, πήρα διαζύγιο, σταμάτησα τη συνεργασία με ένα περιοδικό με το οποίο είχα ταυτισθεί, ο εκδοτικός οίκος «Φερενίκη» που ιδρύσαμε με την αδελφή μου, χωρίς να έχει πρόβλημα επιβιώσεως, δυσκολεύεται σε αυτό τον οικονομικό κλυδωνισμό, υπάρχει η ευρύτερη εθνική κατάθλιψη. Μπορεί να υπάρχουν ικανοποιήσεις, αλλά δεν υπάρχει αυτή η φλογοβόλος χαρά της ζωής που είχαμε όταν η ζωή ήταν εύκολη. Κι αυτός μπορεί να είναι και ο τίτλος του νέου μου βιβλίου, “Η Εύκολη Ζωή”.

Τι αποτελεί έμπνευση για εσάς;

Α, η έμπνευση! Είναι ένα δώρο που μου επέτρεψε να δημοσιογραφώ επί 25 χρόνια και να έχω γράψει δέκα βιβλία.

Αλήθεια, γιατί παντρευόμαστε; Από έρωτα ή από συμφέρον;

Εγώ παντρεύτηκα από έρωτα. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Καταλαβαίνεις όταν ο έρωτας σου χτυπήσει την πόρτα. Σε ενημερώνει. Σου λέει “αυτή είναι που θα παντρευτείς κι αυτή είναι που θα κάνεις παιδί, αυτή που θα την έχεις κολλητή, αυτή φιλενάδα κι αυτή που θα την πνίξεις”. Στα λέει, στα στέλνει τα μηνύματα. Τώρα, αν είναι κανείς πολύ φιλόδοξος και τον ενδιαφέρει να ανέβει κοινωνικά μπορεί να χρησιμοποιήσει και τον γάμο όπως μπορεί να χρησιμοποιήσει και άλλα πράγματα.

Θα ξαναπαντρευόσασταν;

Θα ξαναπαντρευτώ. Σκέφτομαι να κάνω δυο τρεις γάμους ακόμη.

Έχετε δηλαδή ακόμη να γράψετε...

Στον γάμο δεν πολυγράφεις. Κάθε συγγραφική πορεία είναι μοναχική. Δεν γράφεις γιατί ζεις. Η μόνη περίοδος που μπορείς να γράψεις είναι όταν περιμένεις να ετοιμαστεί.

Είστε ρομαντικός άντρας; Αυτός που θα βγάλει στο πρώτο ραντεβού τη γυναίκα για ένα δείπνο κάτω από τα αστέρια;

Ε, βέβαια. Πιο κλισέ δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχει και η τάση της ανατροπής. Δηλαδή, μπορεί να πάμε σ' αυτό το δείπνο, αλλά την επομένη θα πάμε στο γήπεδο να δούμε τον ΠΑΟΚ. Υπάρχουν και τα δύο στοιχεία.

Εσείς πώς κάνατε πρόταση γάμου στην πρώην σύζυγό σας;

Η πρώτη μου σύζυγος (το πρώην είναι παθητικό και το πρώτη δείχνει και τον δυναμισμό του ότι θα υπάρξει και δεύτερη), ένα γάμο έχω κάνει άλλωστε, είναι εικαστικός φωτογράφος, και έκανα ένα φωτογραφικό έργο για να της κάνω πρόταση γάμου. Με τον τρόπο της δηλαδή. Σκηνοθέτησα μία εικόνα και χρησιμοποίησα την ίδια τεχνική του έργου της, το τύπωσα πάνω σε ένα τεράστιο υλικό που δεν χωρούσε στο αυτοκίνητό μου, γι’ αυτό το μεταφέραμε μ’ ένα φορτηγάκι στην Τήνο, στο εξοχικό της, το έβαλα στο δωμάτιό της και της είπα “άνοιξέ το”. Δεν της μίλησα. Το έργο είχε την ταπεινότητά μου γονατιστή με το μονόπετρο, είχαμε βάλει και ένα ωραίο φεγγάρι πίσω και επάνω έγραφε “ζητώ την χείρα σου”. Αυτό.

Οι γυναίκες σας φλερτάρουν;

Ναι.

Πώς σας προσεγγίζουν;

Ένας κύριος έχει πάντα ρομαντική αμνησία σ' αυτά τα θέματα. Πάντα όταν με ρωτούν για άλλες γυναίκες απαντάω “δεν θυμάμαι”. Ο τζεντλεμαν δεν διηγείται τις ερωτικές του επιτυχίες. Τις ξεχνά.

Κάνετε το πρώτο βήμα;

Ναι. Κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι δυσκολεύομαι στο να εκφράσω τα αισθήματά μου. Βεβαίως εξαρτάται και από την περίοδο. Σ' αυτή την περίοδο δεν πολυκοιτάω προς τα έξω κοιτάω προς τα μέσα.

Ποια γυναίκα γοητεύει τον Χρήστο Ζαμπούνη;

Η Keira Knightley σήμερα, η Jane Russell παλαιότερα.

Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές;

Εγώ ως ΠΑΟΚΤΣΗΣ προτιμώ τις μαυρόασπρες!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ADORE ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011

ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Παραθέτω τις σκέψεις που μοιράστηκα χθες με όσους βρέθηκαν στην εκδήλωση της για την Ημέρα της Γυναίκας στην Αποθήκη Δ' στο Λιμάνι. Αν και λίγο ετεροχρονισμένα... Άλλωστε εμείς οι γυναίκες γιορτάζουμε κάθε μέρα!!!

"Το όνομά μου είναι Σοφία Τουντούρη και είμαι δημοσιογράφος. Δεν θα σας κουράσω με πολλά λόγια γιατί δεν είμαι μέλος του πάνελ αλλά η συντονίστρια και είμαι βέβαιη ότι οι κυρίες που θα μιλήσουν σε πολύ λίγο έχουν πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα να θέσουν προς συζήτηση.

Μου ζητήθηκε να αναφερθώ στη γυναίκα δημοσιογράφο και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στον χώρο της. Η γυναίκα δημοσιογράφος αντιμετωπίζει ακριβώς τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε άλλη Ελληνίδα εργαζόμενη που καλείται να είναι επαγγελματίας, σύντροφος και μητέρα σε μία εποχή που τα πάντα κλονίζονται από την κρίση. Και όταν λέω κρίση δεν μιλώ μόνο για την οικονομική. Μιλώ και για την κρίση στις προσωπικές σχέσεις.

Σίγουρα δεν θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στις χαμηλές αμοιβές, τα δύσκολα ωράρια, τις θέσεις εργασίας που χάνονται και τα ποσοστά ανεργίας που αυξάνονται διαρκώς αφήνοντας κυριολεκτικά στον δρόμο ανθρώπους με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους και οικογένειες που αδυνατούν να συντηρηηθούν. Ούτε, βέβαια, να ξεχνάμε τα νέα παιδιά στα Πανεπιστήμια που αγωνίζονται -μάταια τις περισσότερες φορές- για μία θέση εργασίας και οραματίζονται ένα αύριο δίχως προβλήματα. Αυτά είναι θέματα τα οποία τίθενται καθημερινά προς συζήτηση και επαναλαμβάνονται διαρκώς σε μία δύσκολη συγκυρία που όλοι μας ανεξαιρέτως βιώνουμε στο πετσί μας και όλοι μας στεκόμαστε αδύναμοι να προβλέψουμε σε τι θα οδηγήσει.

Σήμερα, όμως, είμαστε εδώ για να αναδείξουμε τη γυναίκα και τον ρόλο της στην κοινωνία. Σήμερα γιορτάζει η γυναίκα, η κόρη, η σύζυγος, η σύντροφος, η μητέρα. Η γυναίκα της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου. Η γυναίκα που σημειώνει σημαντική καριέρα αλλά και η άνεργη.

Μετρώντας λίγα χρόνια παρουσίας στον χώρο των ΜΜΕ, έμαθα ότι οι ευκαιρίες παρουσιάζονται μόνο όταν τις κυνηγάς. Τον σεβασμό στον επαγγελματικό σου χώρο τον κερδίζεις με το ταλέντο, την ικανότητα, την αξιοπρέπεια, την πολλή δουλειά και το ήθος σου.Είτε είσαι άντρας είτε είσαι γυναίκα. Με το φύλο δεν κερδίζεις τον σεβασμό.

Συγχωρήστε με, αλλά στην ολιγοετή ως τώρα πορεία μου στον χώρο των ΜΜΕ κανένας άντρας δεν μου φέρθηκε υποτιμητικά ούτε “έκοψε” ρεπορτάζ μου επειδή είμαι γυναίκα. Κανένας άντρας δεν εμπόδισε την εξέλιξή μου ούτε μου στέρησε την προοπτική ανέλιξης επειδή είμαι γυναίκα. Συνεργάστηκα επιτυχώς και με γυναίκες εμπειρότερες και μεγαλύτερες από εμένα σε ηλικια. Γυναίκες που είχαν θέσεις ισχύος και έπαιρναν αποφάσεις. Οπότε, ευτυχώς, δεν έχω να μοιραστώ μαζί σας κάποια δυσάρεστη βιωματική εμπειρία. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Είναι θέμα τύχης; Δεν ξέρω.

Αν ρωτάτε εμένα, η σημερινή μέρα θα έπρεπε να υπάρχει για να θυμόμαστε τους αγώνες των γυναικών στη Νέα Υόρκη που βγήκαν στους δρόμους το 1857 για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Να θυμόμαστε και να ευχαριστούμε. Να θυμόμαστε και να συγκρίνουμε. Να βλέπουμε και να διεκδικούμε. Για κάθε νεαρή γυναίκα θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι οι ευκαιρίες είναι ίσες. Και για μένα έτσι είναι. Έτσι πορεύομαι και έτσι θα συνεχίσω χωρίς να βάζω μπροστά τη δικαιολογία της γυναικείας μου ταυτότητας για να δείχνω πιο αδύναμη ή πιο ευάλωτη. Σκεφτήκαμε ποτέ ότι ίσως εμείς οι ίδιες “χαντακώνουμε” μ' αυτό τον τρόπο τον εαυτό μας;

Εμείς οι ίδιες πρέπει να βγούμε μπροστά και να διεκδικήσουμε. Είναι προτιμότερο από το να καθόμαστε άπραγες επιρρίπτοντας ευθύνες επειδή η ζωή δεν τα έφερε τόσο εύκολα όσο τα ονειρεύτηκαμε στα σχολικά θρανία. Είναι αναγκαία η εντονότερη συμμετοχή στα κοινά γιατί η δίκη μας γενιά είναι αυτή που καλείται να πάρει μέρος, να διαδραματίσει ρόλο, να διεκδικήσει και στο τέλος να τα καταφέρει.

Υπερπηδώντας με δύναμη και θάρρος τα στερεότυπα τόσων ετών, η γυναίκα σήμερα μπορεί να έχει οικογένεια, να ζει και να εργάζεται. Να έχει καταξιωμένη θέση στον κοινωνικό και επαγγελματικό στίβο. Η γυναίκα δεν είναι μόνο στήριγμα, είναι και πηγή ζωής.

Έμαθα πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα μόνο όταν δεν φοβάσαι να τα ζήσεις.Γι' αυτό ας ονειρευτούμε το μέλλον μας και ας το κατακτήσουμε.

Και μ' αυτό θα κλείσω.

Άλλωστε, η θηλυκότητα μίας γυναίκας δεν την καθιστά ούτε λιγότερο σημαντική ούτε λιγότερο δυναμική.

Χρόνια μας πόλλα".