Ένας χρόνος στην Αθήνα...

Τέλος Αυγούστου και συνειδητοποιώ πως κλείνω έναν ολόκληρο χρόνο στην Αθήνα.

Ήταν περίπου 10 Αυγούστου όταν συναντήθηκα με τη Φαίη στη Χαλκιδική και συμφωνήσαμε να είμαι στην παρέα του Πρωινού. Δεν με χωρούσε ο τόπος, θυμάμαι, στη Χαλκιδική τότε. Αγωνία, χαρά, άγχος... Κι άλλες φορές είχα φτάσει κοντά στο να κάνω το βήμα αλλά αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη. Θυμάμαι σαν χθες που οι φίλοι μου είχαν κανονίσει να διασκεδάσουμε το βράδυ σε μαγαζί εκεί και πήρα το αυτοκίνητο και γύρισα μόνη στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο για να κάνω τον προγραμματισμό μου. Ετοίμασα μία βαλίτσα, έκλεισα εισιτήριο και κατέβηκα μόνη στην Αθήνα. Φυσικά η Αθήνα ήταν άδεια. Φιλοξενούμενη, εννοείται, το πρώτο διάστημα σε φίλους μέχρι να βρω σπίτι...  25 Αυγούστου και οι μεσίτες ακόμη έλειπαν διακοπές, είχα άγχος για τα νέα δεδομένα στη δουλειά και ερχόμουν για να ζήσω το big dream στην πρωτεύουσα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Ένιωθα ευλογημένη και ακόμη νιώθω. Μόνο που τώρα πιστεύω πως οι λόγοι για τους οποίους νιώθω ευγνώμων είναι και πιο ουσιαστικοί...

Θυμάμαι το συναίσθημα που είχα στο αεροπλάνο. Ερχόμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω το "εχθρικό" και σκληρό πρόσωπο της πρωτεύουσας. Τον ανταγωνισμό, τις πισώπλατες μαχαιριές... Κι όμως με το που πάτησα το πόδι μου εδώ, ένιωσα τόσο οικεία. Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως όλα όσα έζησα έναν χρόνο τώρα ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρξαν δυσκολίες αλλά και αυτή η δαιμονοποίηση για τη δουλειά μας, για την πρωτεύουσα για όλα... δεν έχει βάση!

Κάθε μέρα, θυμάμαι, πήγαινα στη Μαντζάρου, στον Βαγγέλη (που σίγουρα είναι ένας από τους υπέροχους νέους και πραγματικούς φίλους που έκανα), έκανα πλάνα. Περπατούσα μόνη μου στην Πλάκα και ένιωθα πως είμαι σε άλλο μέρος. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Αθήνας. "Κρύβει" πολλές μικρές πόλεις σε μία, άλλο το σκηνικό στη Γλυφάδα, άλλο στα Αναφιώτικα, άλλο στο Μετς και άλλο στην Κηφισιά. Μπορείς να "κρυφτείς" να μην ξέρει κανείς που είσαι και τι κάνεις.

Να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν αλλάζω με τίποτα στον κόσμο την πόλη μου και τις ομορφιές της αλλά και η Αθήνα έχει τη δική της χάρη. Πρώτη κίνηση που έκανα, θυμάμαι, ήταν να εντοπίσω του Θεσσαλονικείς της πρωτεύουσας και να γίνω και εγώ κατά κάποιο τρόπο κομμάτι αυτού του "λόμπι"! Είμαστε στ' αλήθεια τόσοι πολλοί!!! Όλοι με ΤΟΣΟ κοινές εμπειρίες στην αρχή!!!

Εννοείται ότι το "μακριά" της Θεσσαλονίκης είναι το "κοντά" της Αθήνας, οπότε το θέμα των αποστάσεων δεν υφίσταται... Ζεις μ' αυτό και ξέρεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου θα το περνάς στο μποτιλιάρισμα και μέσα στο αμάξι.

Θα έλεγα ότι η γεύση που έχω αυτή την ώρα είναι γλυκόπικρη. Μέσα σε ένα χρονο, συνέβησαν πολλά. Σίγουρα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους αλλά και άλλους που με έκαναν να προβληματιστώ. Ανθρώπους με καλοσύνη και γενναιοδωρία αλλά και αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία θα σου "την κάνουν". Έκανα νέους ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥΣ φίλους αλλά έπεσα και σε παγίδες. Έτσι δεν είναι, άλλωστε, και η ζωή; Γεμάτη εκπλήξεις. Αυτό νιώθω, πως μέσα σε έναν χρόνο έζησα μια ζωή. Και δεν φαντάζεστε τώρα πόσο χαμογελάω.

Έμαθα πως για να κερδίσεις κάτι πρέπει ξεκάθαρα να το διεκδικήσεις. Αλλά παράλληλα πως δεν χρειάζεται να καταπατήσεις τα πιστεύω σου για να αρέσεις.
Βίωσα αμέτρητα αστεία περιστατικά ή και πιο σοβαρά που τώρα τα θυμάμαι και γελάω.
Μπορεί να δυσκολεύτηκα αρχικά με το ντιλιβέρι γιατί δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι για μία Θεσσαλονικιά να παραγγέλνει σουβλάκια αλλά τελικά έμαθα να μαγειρεύω και το έλυσα κι αυτό!

Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, θα έλεγα, πως μπορεί να έκανα ένα μικρό βημα πιο κοντά στο όνειρό μου αλλά τώρα ο δρόμος είναι μπροστά και είναι ανοιχτός. Κι εγώ σίγουρα πιο σοφή. Και χωρίς να το βάζω κάτω. Άλλωστε ποτέ δεν το έβαλα.

Πλησιάζει ο Σεπτέμβρης κι έχω μία ανεξήγητα πολύ καλή διάθεση. Ίσως γιατί το καλοκαίρι μου ήταν απρόσμενα καλό. Έχω κάποιες αναμνήσεις που σίγουρα θα με συντροφεύουν μέσα στον χειμώνα και θα με κάνουν να χαμογελάω...
Ίσως γιατί κάθε πρωί ξυπνάω και λέω ευχαριστώ για όσα έχω καταφέρει και όσα έχω. Και πιστέψτε με, όσα έχουμε δεν είναι τα αυτονόητα. Αν θέλω κάτι να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτό. Κάθε πρωί που ξυπνάτε, ξεκλέψτε 2-3 λεπτά και σκεφτείτε για πόσα πράγματα είστε ευγνώμονες. Κάθε μέρα, θα δείτε, πως θα προστίθεται και κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση.

Να θυμάσαι: Μην περιμένεις τις ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσεις. Το ξεκίνημα είναι που κάνει  τις συνθήκες  ιδανικές

Καλό βράδυ,

Σοφία

Instagram: Sofia_Tountouri
Facebook: Sofia Tountouri

Υ.Γ. Ναι ξέρω, πρέπει να κάνω ιστοσελίδα. Είναι στο πρόγραμμα ήδη... ;)

Ονειρέψου...και πού ξέρεις;

Χθες βράδυ πετούσα από Θεσσαλονίκη πίσω στην Αθήνα και για πρώτη φορά μετά από περίπου 10 μήνες επέστρεψα στην παλιά μου συνήθεια: Το μικρό μου τετραδιάκι. Τον θησαυρό μου, όπου "φυλάω" τις σκέψεις μου, τα γεγονότα που θέλω να θυμάμαι και όσα έχω στην καρδιά μου. Άλλωστε, όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν πως το γράψιμο ήταν πάντα η πιο αγαπημένη μου και λυτρωτική συνήθεια. Ήταν πάντοτε η εκτόνωσή μου.

Στη 45λεπτη πτήση, λοιπόν, κατέκλυσαν το μυαλό μου σκέψεις για το πώς ονειρευόμουν τον εαυτό μου χρόνια πριν και πόσα τελικά άλλαξαν από αυτά που είχα ως δεδομένα για τη ζωή μου όταν ήμουν στην αρχή της ενηλικίωσής μου.

Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου ζωή, τα αποτελέσματα μάλλον ήταν καταστροφικά καθώς θυμάμαι έντονα να δηλώνω στις παρέες μου πως μέχρι τα 28 μου σίγουρα θα έχω παντρευτεί και θα έχω κάνει ήδη το πρώτο μου παιδί. Στα επαγγελματικά μου, μάλλον τα πήγα καλύτερα. Πάντα ονειρευόμουν να είμαι δημοσιογράφος, να λατρεύω τη δουλειά μου και να έχω την ευκαιρία να κάνω συνεντεύξεις. Με όλους. Να τους γνωρίζω καλύτερα, να κάνω όμορφες συζητήσεις και να βγαίνω πάντα κερδισμένη από αυτές.

Στα χρόνια αυτά έχασα "φίλους". Ανθρώπους που πίστευα πως θα ναι εκεί για μια ζωή, όμως τελικά δεν άντεξαν στους δικούς μου έντονους ρυθμούς. Ή εγώ στο δικό τους ράθυμο τρόπο ζωής. Ανθρώπους που δοκιμαστήκαμε μαζί και πιστεύαμε ότι μαζί θα συνεχίζαμε για μια ζωή όμως τελικά είμαστε όλοι πολύ εγωιστές για να αγαπήσουμε κάποιον όπως είναι , με τα ελαττώματά του. Πόσο μεγάλη μαγκιά να αποδέχεσαι τον σύντροφό σου, τον φίλο σου, τον αδερφό σου όπως ακριβώς είναι. Πόσο μεγάλη μαγκιά να μη θέλεις να αλλάξεις κανέναν και να τον αγαπάς αληθινά, γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που εξυπηρετεί εσένα να είναι.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα "πετάξει", δεν "είχα αφήσει πίσω". Πάντα άφηνα ένα παραθυράκι ανοιχτό. Αυτό το παραθυράκι έκλεισε. Χωρίς μικρότητες και κακίες. Και είμαι περήφανη για αυτή την απόφασή μου.
Πραγματικά, ίσως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους, το παρελθόν, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, επιλογές που δεν είχαν την επιθυμητή κατάληξη, αδικίες και προδοσίες που βιώσαμε...Να τα διαγράψουμε, να μη μας καθορίζουν άλλο πια, να μην εξαρτάται από αυτά η διάθεσή μας... Και όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος κάνω τον μικρό απολογισμό μου, σκέφτομαι τι κέρδισα και τι έμαθα τον χειμώνα που μας πέρασε...Και πιστέψτε με, οι απολογισμοί, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά τουλάχιστον σου θυμίζουν που ήσουν, πού είσαι και πού θέλεις να πας...

Έμαθα...

-  πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' αγαπούν πολύ απλά δεν ξέρουν τον τρόπο να στο δείξουν. Και το ότι δεν σ' αγαπούν με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σ'αγαπούν με όλη τους την καρδιά.

- πως όσο περνούν τα χρόνια μοιάζω όλο και πιο πολύ στη μαμά μου και είμαι περήφανη και χαρούμενη γι' αυτό.

- πως υπάρχουν φίλοι που είναι πραγματική οικογένεια. Και πως ακόμη και σε στιγμές που η βιολογική οικογένεια δεν μπορεί να είναι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που σε φροντίζουν, σε βοηθούν και σε κάνουν να πιστεύεις πως τελικά , ΝΑΙ!, μπορείς να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους.

- πως αυτό που ζούμε στο τώρα , δεν είναι το μοναδικό πράγμα που μας έχει δοθεί. Και πως όσο στεναχωρημένος ή χαρούμενος κι αν είσαι η γη συνεχίζει να γυρίζει και ο κόσμος να προχωρά.

- πως η αληθινή φιλία μπορεί να υπάρχει και να εξελιχθεί ακόμη και αν η απόσταση είναι μεγάλη. Και νιώθω πως το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την αληθινή αγάπη.

- πως τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν κάνουν τον σωστό άνθρωπο και πως οι αληθινοί ήρωες στη ζωή είναι αυτοί που θα χτίσουν με όσα όπλα διαθέτουν και από όποια θέση κι αν βρίσκονται το δικό τους μέλλον.Με αξιοπρέπεια.

- πως μια βαθιά ανάσα είναι ικανή να ηρεμήσει την ψυχή και το μυαλό σου και να σε κάνει να δεις πιο καθαρά.

- πώς να συγχωρώ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και να προχωράω.

-πως τελικά τρελαίνομαι για τις εκπλήξεις. Δεν είχα ανακαλύψει ως τώρα την πιο ρομαντική πλευρά μου αλλά άρχισε να μου αρέσει!

- πως η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες που μπορούν να σε κάνουν να λυγίσεις.
Αλλά την ίδια στιγμή είναι πολύ όμορφη, λαμπερή, αστραφτερή και μπορεί να σε γεμίσει ευγνωμοσύνη.

- πώς να απολαμβάνω τη μοναξιά μου και να αγαπάω τον εαυτό μου.

- πώς να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να μην αντιδρώ σε κάθετί που γράφεται ή λέγεται για μένα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτό που πιστεύει. Άλλωστε, κρίνεται από αυτό.

- πώς να απομακρύνω μια για πάντα τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου. Έρευνα μάλιστα που διάβασα πρόσφατα η συστηματική έκθεση υγιών, εξωστρεφών ανθρώπων σε περιβάλλον στο οποίο ενυπάρχουν αγχώδεις, οργισμένες, εχθρικές προσωπικότητες, επιδρά με τέτοια ένταση που δεν επιβαρύνει μόνο τον ψυχισμό, αλλά και βασικά όργανα του ανθρώπινου σώματος, όπως η καρδιά. Και με την καρδιά μας δεν παίζουμε ! #διπλής

- πως δεν είναι κακό να απολαμβάνεις τη ζωή. Πως δεν πρέπει να έχω ενοχές όταν περνάω πραγματικά καλά και πως δεν χρειάζεται να απολογηθώ σε κανέναν για όσα με κάνουν ευτυχισμένη.

Μην υποβαθμίζεις το όνειρό σου, απλά και μόνο για να χωρέσει στην πραγματικότητά σου!

Σοφία,

Instagram: Sofia_Tountouri

Facebook: Sofia Tountouri

Ο άνθρωπος σου και οι άλλοι

Πόσα "σ' αγαπώ" και "θα έχεις πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου" έχουμε ακούσει όλοι μας; Πόσα "θα 'μαι πάντα κοντά σου αν με χρειαστείς" έχουμε πει μετά από τον χωρισμό; 

Πόσα από αυτά είναι αληθινά και πόσα απλά υπακούουν στον άγραφο νόμο του... αξιοπρεπούς αποχαιρετισμού; 

Είναι τόσο στάνταρ ατάκες όπως και το "δεν είναι αυτό που νομίζεις" όταν έχεις μπροστά σου όλη την αλήθεια και η... άλλη πλευρά προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο. 

Τα αληθινά "σ'αγαπώ", όμως, κερδίζονται.  

Με τις πράξεις. Με τα γεγονότα που σας ενώνουν. 

Αυτός που σ' αγαπάει αληθινά δεν χρειάζεται να σου το πει, ούτε να πείσει τους υπόλοιπους ότι νοιάζεται. Αυτός που σ' αγαπάει αληθινά με ένα μαγικό τρόπο σ' έχει κάνει να ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί. Ακόμη κι αν τραβήξατε δρόμους χωριστούς. Αυτός που σ' αγαπάει αληθινά δεν παίζει παιχνιδάκια και ούτε θέλει να σε προκαλεί. Γιατί αυτός που σ'αγαπάει αληθινά αγαπάει το ίδιο πολύ το χαμόγελό σου και λατρεύει να σου το χαρίζει...

Από τη ζωή μας έχουν περάσει άνθρωποι που δεν άφησαν τίποτα στο πέρασμά τους αλλά και άλλοι που κέρδισαν έναν μόνιμο χώρο στην καρδιά μας. 

Αυτοί που κέρδισαν αυτό το χώρο είναι αυτοί δεν έφυγαν ποτέ. Γιατί αυτός που αγαπάει αληθινά δεν φεύγει ποτέ. 

Αγαπάει χωρίς όρους και χωρίς περιστροφές. 

Βλέπει στα μάτια σου την αλήθεια σου και δεν φτιάχνει συμβόλαιο προκειμένου να είστε μαζί. 

Με ένα μαγικό τρόπο σε θέλει όπως είσαι και δεν θέλει να αλλάξει τίποτα σε σένα. Αυτός που θέλει να σε αλλάξει είναι κι αυτός που θα σε κάνει τελικά δυστυχισμένο. Θα σε βάλει στο τριπάκι να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, να μην τον αγαπάς όπως του αξίζει και να σου φταίνε όλα. Αυτός ο άνθρωπος ειναι μεγάλη παγίδα. Και πρέπει να τον αναγνωρίσεις όσο είναι νωρίς. ΌΛΕΣ μας ερωτευτήκαμε τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους που τους είχαμε ψηλά για τους λάθος λόγους. Όμως οι άνθρωποι που αξίζουν το θαυμασμό μας είναι αυτοί που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και όποιος τα έχει καλά με τον εαυτό του αναγνωρίζει στον άνθρωπό του μόνο τις αρετές. Προς Θεού, δε λέω να μην προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι και να επαναπαυόμαστε πίσω από το "έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω".  

Όσο γράφω μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από σχέσεις που είχα, από σκηνικά που έχω ζήσει που ήταν τόσο προφανή αλλά δεν τα αναγνώριζα. Και μη αναγνωρίζοντάς τα έκανα κακό μόνο στον εαυτό μου.Τώρα απλά γελάω ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο, γελάω γιατί σήμερα ξέρω τι θέλω. Η μάλλον ξέρω τι δεν θέλω πια.  

Να θυμάσαι: 

-Οι άνθρωποί σου θα πρέπει να είναι η επιλογή σου. Να μην προκύπτουν από την ανάγκη σου να έχεις συντροφιά ή τον φόβο σου να μην μείνεις μόνος. 

-Αυτός που σε θέλει πραγματικά στη ζωή του θα κινήσει γη και ουρανό για να σ' εχει. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που δεν θέλησαν πολύ.

-Κακά τα ψέματα, όποιος προχωράει γρήγορα σε κάτι νέο δεν ήταν ποτέ εκεί. Μην παραμυθιάζεσαι ότι σε θέλει και σε σκέφτεται αν περνάει τις νύχτες του σε άλλη αγκαλιά.

-Το ένστικτο μιας ερωτευμένης γυναίκας σπάνια πέφτει έξω. Αναγνώρισε νωρίς τα σημάδια και όσα βλέπεις ότι σε ενοχλούν μην τα βάζεις κάτω από το χαλί. Ο άνθρωπος φαίνεται από την αρχή και εσύ δεν πρέπει να φοράς παρωπίδες όσο κι αν σε κυριεύει το πάθος. 

-Κοινά όνειρα και κοινά ''θέλω''. Από την εμπειρία μου και απο συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς με φίλους κατέληξα ότι τα πιο αγαπημένα ζευγάρια είναι αυτά που πορεύονται μαζί. Που ονειρεύονται μαζί και δεν βάζει ο ένας εμπόδιο στην εξέλιξη του άλλου. 

-Ο άνθρωπός σου δεν θα σε κάνει να ζηλεύεις ποτέ! Ο αληθινός άντρας νιώθει περήφανος για τη γυναίκα που έχει δίπλα του και κάνει όλες τις άλλες γυναίκες να ζηλεύουν εκείνη... 

-Οι άνθρωποι που συνεχώς μας κρίνουν, είναι "νάρκισσοι" και ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους είναι και αυτοί που ονομάζουμε "τοξικοί". Αυτοί κατά κύριο λόγο μας προκαλούν νεύρα, θλίψη και δυσάρεστα συναισθήματα. Και να σας πω και το νέο; Δεν θα αλλάξουν ποτέ! Οπότε μακριά!!!

-Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Με το ζόρι έρωτας, με το ζόρι αγάπη και με το ζόρι επικοινωνία σίγουρα έχει ημερομηνία λήξης. Πίστεψε με, υπάρχει εκεί έξω αυτός ο άνθρωπος που θα είναι για σένα, που θα έρθει στη ζωή σου για να μείνει και όλα θα γίνονται μαγικά και εύκολα. 

-Για να προχωρήσεις και να προσελκύσεις αυτό που θα σου αλλάξει τη ζωή πρέπει να καθαρίσεις μέσα σου. Να λύσεις όλες σου τις υποθέσεις και να μην έχεις απωθημένα.

-Ποτέ να μην κάνεις κάποιον την απόλυτη προτεραιότητά σου , ειδικά όταν γι αυτόν είσαι μόνο μία εναλλακτική...

-O άνθρωπός σου είναι αυτός που σε βοηθάει να εξελίσσεσαι.  

-Να συγχωρείτε.  

Είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα όταν πια στη ζωή σου έρχονται άνθρωποι που σ' αγαπούν αληθινά.
Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να αποκοπείς απο το παρελθόν.

ΆΛλωστε, εάν αυτός που έφυγε ήταν ο πραγματικός έρωτας της ζωής σου να είσαι σίγουρη ότι αργά η γρήγορα θα βρει τον δρόμο να ξαναέρθει και ίσως τότε να μη φύγει ποτέ. 

Να χαμογελάς και να το μεταδίδεις.

Σοφία  

Τι μου έμαθε ο χειμώνας που πέρασε...

Κάθε καλοκαίρι με πιάνει... 

Κάνω τον απολογισμό μου. Και είχα και καιρό να γράψω οπότε καταλαβαίνετε, το συναίσθημα ξεχειλίζει... 

Κάθε καλοκαίρι νιώθω σαν να ολοκληρώνεται ένας κύκλος και από τον Σεπτέμβρη πως ξεκινά ένας νέος. 

Και ναι, αν αναρωτιέστε, οι κύκλοι κλείνουν. Κάθε μας επιλογή, κάθε μας απόφαση και κάθε μας διαδρομή είναι και ένας κύκλος. Ένας κύκλος που όταν ολοκληρώνεται είτε μας αναγκάζει να αλλάξουμε τροχιά είτε ταχύτητα. 

Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τα "μαθήματα" που πήρα τον χειμώνα (και την άνοιξη) που μας πέρασε... Και ευχαριστώ από καρδιάς όλους εκείνους που ηθελημένα ή μη με βοήθησαν να γίνω καλύτερη... 

Έμαθα...

-ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που χτίζεται με τα χρονιά, αλλά μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα μπορεί να γκρεμιστεί για πάντα

-πως πάντα είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και πως δεν έχει καμία σημασία τι μας ώθησε σε αυτές

-ότι δεν υπάρχει το αμοιβαίο. Θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς, θα ερωτευτείς και θα σε ερωτευτούν, αλλά το ταυτόχρονο είναι το ίδιο σπάνιο με το να συναντήσεις ένα εξωτικό πουλί στην Τσιμισκή. Αυτό, όμως, που μπορείς να κάνεις είναι να δημιουργήσεις όλες τις κατάλληλες προδιαγραφές προκειμένου να γίνεις άξιος να αγαπηθείς και να χαρίζεις χαμόγελα. Αυτό το πετυχαίνεις αγαπώντας πρώτα τον εαυτό σου. Και όχι, δεν είναι εγωιστικό να αγαπάς και να προσέχεις τον εαυτό σου

-ότι πρέπει να ελέγχεις τη συμπεριφορά σου. Είναι οδυνηρό να επιτρέπεις να σε ελέγχει αυτή

-πως δεν αρκεί να σε συγχωρούν οι άλλοι. Για να προχωρήσεις μπροστά οφείλεις πρώτα να συγχωρήσεις εσύ τον εαυτό σου

 -πως δεν υπάρχει το αυτονόητο. Δεν θα σκεφτεί κανείς με τον τρόπο που σκέφτεσαι γι αυτό και μην περιμένεις από κανέναν να συμπεριφερθεί με τον τρόπο που εσύ θέλεις τη στιγμή που το θέλεις

-πως ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα γι αυτό και την αποφεύγουν οι πιο πολλοί

-πως δεν πρέπει να ανησυχώ για τα πάντα! Η ανησυχία προκαλεί στασιμότητα. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις και θα συμβούν είτε το θέλεις είτε όχι. Κράτα το μυαλό σου ήρεμο και διοχέτευσε την ενέργειά σου σε πράγματα που όντως μπορείς να αλλάξεις. Όπως πχ. κάποιες αδυναμίες ή συνήθειές σου που σου κάνουν κακό 

-πως οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν, αλλά αν δεν θέλεις να χαθούν, δεν χάνονται. Αν νιώσεις την ανάγκη να αναπολήσεις τα παιδικά σου χρόνια, τους παλιούς σου φίλους και τις ωραίες στιγμές με τον πρώην σύντροφο σου κάντο χωρίς ενοχές. Ναι, η ζωή είναι μπροστά. Αλλά είναι υπέροχο να είσαι συμφιλιωμένος με το παρελθόν σου και να το αποζητάς που και που

-να κάνω χώρο. Στη ντουλάπα αλλά και την καρδιά μου. Μόνο αν αφήσεις πίσω όσα δεν σου χρειάζονται μπορείς να "καθαρίσεις" τον χώρο για να υποδεχθείς νέα και υπέροχα πράγματα!(και πρόσωπα!)

-πως η σιωπή είναι τόσο λυτρωτική και πάντα δίνει τις καλύτερες απαντήσεις

-να κόβω δεσμούς από ό,τι με κρατάει πίσω. Από οτιδήποτε δεν θα μ' αφήνει να εξελιχθώ 

-να μη μου καίγεται καρφί γι αυτούς που θεωρούν τα όνειρα μου ουτοπικά και τα θέλω μου παράλογα. Ευτυχώς έχω συνοδοιπόρους στο όνειρο! Λίγους και καλούς! 

Στα δύσκολα και όταν νιώθεις μόνος να θυμάσαι πως κοιτάς το ίδιο φεγγάρι με τον άνθρωπο που σκέφτεσαι και πως δεν υπάρχει πιο δυνατό μέσο επικοινωνίας από την σκέψη και την καρδιά. 

Να χαμογελάτε αληθινά

Να λέτε σ' αγαπώ γιατί ποτέ δεν ξέρετε εάν θα έχετε την ευκαιρία να το πείτε αύριο...

Να μην κρατάτε κακία ...

Και να θυμάστε: όλα επιστρέφουν! Γι αυτό ας είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας...

Καλό Καλοκαίρι !!! 

Με αγαπάω.

Έχω πολύ -πάρα πολύ- καιρό να γράψω. 
Και καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς γίνεται κάτι που αγαπάς τόσο πολύ να το αφήνεις... 
Πώς γίνεται αυτό που σε γεμίζει με δύναμη - ενέργεια και σε εκτονώνει να το αφήνεις πίσω και να "αναλώνεσαι" σε άλλες ασχολίες που δεν απολαμβάνεις το ίδιο. 
Επέστρεψα λοιπόν, στο αγαπημένο μου ιστολόγιο και υπόσχομαι να μην το παραμελήσω. 
Από εδώ, θα τα "λέμε" όπως τα "λέγαμε" όλα αυτά τα χρόνια με σκέψεις...διαχρονικές, κουβέντες αληθινές και αυθόρμητες.

Χθες βράδυ, αργά, προσπαθώντας να τακτοποιήσω τη βιβλιοθήκη μου (όπου επικρατεί το απόλυτο χάος) έπεσα τυχαία σε ένα βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια που είχα αγοράσει αρκετά χρόνια πριν, όταν προσπαθούσα να "ανακαλύψω" τη δυναμική της αγάπης και το πώς αυτή μπορεί να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Έμεινα λοιπόν, σε μία φράση που είχα και τότε υπογραμμίσει "Το ρίσκο είναι το κλειδί για την αλλαγή στη ζωή". 

Έκλεισα αμέσως το βιβλίο και προσπάθησα να σκεφτώ σε τι έχω ρισκάρει πραγματικά τα τελευταία χρόνια. Τι θυσίασα και τι διακινδύνευσα προκειμένου να γίνω ευτυχισμένη και πόσες φορές άνοιξα την πόρτα να φύγω από σκηνικά της ζωής μου που με κρατούσαν πίσω. Ευτυχώς, η απάντηση δεν ήταν αποκαρδιωτική. Και κάτι που κέρδισα και δεν το αφήνω με τίποτα είναι πως ανακάλυψα τον εαυτό μου και ανακάλυψα πώς να τον αγαπώ. Με τα... όλα του. 

Προσπάθησαν κατά καιρούς να με πείσουν πως το να είσαι ο εαυτός σου είναι δείγμα αδυναμίας. Το να κλαις αυθόρμητα, να γελάς με την ψυχή σου ή να εκδηλώνεις οποιοδήποτε συναίσθημα είναι αυτοκαταστροφικό γιατί δίνεις την δυνατότητα στον άλλον να σε χειριστεί. Το να ανοίγεσαι σε ανθρώπους είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να σε εκθέσουν. Το να διασκεδάζεις, να ερωτεύεσαι, να αγαπάς με πάθος είναι τρέλα. Το να διεκδικείς αυτό που θέλεις είναι ουτοπικό και το να πιστεύεις στην πραγματική αγάπη - στην ουσιαστική σχέση και στην ανθρώπινη επαφή είναι απλά ρομαντικό και μη ρεαλιστικό. Προσπάθησαν να με πείσουν ότι ο κόσμος είναι κακός και τα πάντα κρύβουν παγίδες. Ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη για κανέναν και για τίποτα. Και ότι δεν έχεις δικαίωμα στο όνειρο γιατί πολύ απλά θα πληγωθείς. 

Τα καλά νέα είναι ότι η αλήθεια δεν είναι αυτή. Και για καλή μας τύχη, δεν είναι όλοι ίδιοι. 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατυχία από το να κρατάς κρυμμένο τον πραγματικό σου εαυτό. Από το να μην αναδεικνύεις τις αδυναμίες και τα θετικά σου. Από το να έχεις ενοχές για πράγματα που σου δίνουν χαρά.  Η μεγαλύτερή μας υποχρέωση είναι να υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου όλα όσα είμαστε και δίπλα μας να έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν έτσι ακριβώς. Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς που διαστρεβλώνουν το χαρακτήρα μας και εμάς τους ίδιους. Κανείς μας δεν αξίζει ανθρώπους που βγάζουν τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο το μυαλό είναι ανοιχτό και η καρδιά καθαρή, όσο αγαπάμε τον εαυτό μας και τον γνωρίζουμε καλά μπορούμε να μπούμε σε όποιο σκηνικό επιθυμούμε. Μπορούμε να διαμορφώσουμε τη ζωή μας όπως πραγματικά την έχουμε ονειρευτεί. 

Να θυμάσαι: Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα, αντί να αναλώνεσαι στην προσπάθεια να κάνεις τους άλλους να σε αγαπήσουν. Η ευτυχία δεν εξαρτάται από το τι συμβαίνει γύρω σου αλλά από τι συμβαίνει μέσα σου. 

Αυτά για σήμερα. Καλή μας αρχή. 


Υ.Γ. Θα χαρώ πολύ να επικοινωνούμε, να συζητάμε και να ανταλλάσσουμε απόψεις. 

Social media 
Facebook: Sofia Tountouri
Instagram: Sofia_Tountouri
Snapchat: Sofia_Tountouri 

Το αλατοπίπερο στη ζωή!

Κάθε καλοκαίρι νιώθω ότι είναι η περίοδος του προσωπικού μου απολογισμού.

Και οφείλω να παραδεχθώ ότι φέτος πιο πολύ από ποτέ πήρα μεγάλη χαρά μέσα από τη δουλειά μου. Ξέρετε, είναι μεγάλη ευλογία να κάνεις την αγάπη σου, το μεγάλο σου πάθος, επάγγελμα και για μένα ήταν μία υπέροχη σεζόν με πολλές έντονες στιγμές! Είναι σημαντικό να μπορείς να συναντάς και να συνομιλείς με ανθρώπους, να ανοίγεσαι και να χαμογελάς διπλά όταν καταφέρνεις να διεισδύσεις στον εσωτερικό κόσμο του συνομιλητή σου κάνοντάς τον να μοιραστεί μαζί σου (και με τους αναγνώστες ή τηλεθεατές κατ' επέκταση) δικά του προσωπικά δεδομένα. Είναι μεγάλη χαρά οι άνθρωποι που σε παρακολουθούν μέσα στα χρόνια να αναγνωρίζουν τη δουλειά σου και να σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίζεις. Και ακόμη πιο μεγάλη τύχη είναι να το συνειδητοποιείς! Ακόμη κι αν καμιά φορά οι δυσκολίες της καθημερινότητας με αποθαρρύνουν, στέκομαι στην άκρη, βλέπω τον εαυτό μου ως τρίτος και στη στιγμή αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα μου συμβαίνουν. Αλλά και για τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μου και με βοηθούν καθημερινά να κρατάω τις απαραίτητες ισορροπίες και να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο!

Το αλατοπίπερο...νοστιμίζει πέρα από το φαγητό και ολόκληρη τη ζωή μας. Και όπου φαγητό βάλτε ζωή. Όταν νιώθεις ότι αρχίζει να γίνεται άνοστη και βαρετή, πρόσθεσε αμέσως την ικανή ποσότητα που θα τη νοστιμίσει. Μία βόλτα στην παραλία, μία απρόσμενη αγκαλιά, ένα ευχαριστώ σε αυτούς που το χρωστάτε, ένα flashback του μυαλού στις ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος αλλά και ένα γρήγορο ταξίδι στο μέλλον που ονειρεύεστε είναι μόνο κάποιες μικρές δόσεις που εάν επαναλαμβάνετε καθημερινά θα νιώσετε μικρές στιγμές ευτυχίας. Το σαράκι μεγαλώνει και σε τρώει όλο και πιο πολύ όσο κρατάς βαθιά μέσα σου αρνητικά συναισθήματα και απαισιόδοξες σκέψεις. Κάνε γιόγκα, χαμογέλα και ονειρέψου. Αγνόησε αυτούς που μιλούν αρνητικά για σένα (πάντα θα θέλουν να σου μοιάσουν σε κάτι) και φέρε κοντά σου ανθρώπους που θαυμάζεις (πάντα σε κάνει καλύτερο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που λειτουργούν ως παράδειγμα για σένα).

Βελτίωσε την εμφάνισή σου και πρόσεξε τη διατροφή σου (από τότε που άρχισα να τρώω υγιεινά έχει αλλάξει ολόκληρη η ψυχολογία μου)! Γέλα με την καρδιά σου, πες ανέκδοτα και καθημερινά για κάποια λεπτά κάνε delete σε όσα σε απασχολούν. Κάνε το “multum, non multa” μότο σου και ζήσε με το “πολύ” και όχι διεκδικώντας τα “πολλά”. Αφιέρωσε πολύ χρόνο στο “τίποτα” και πάρε χωρίς να το πολυσκεφτείς μία απόφαση που ίσως καθορίσει τη ζωή σου. Κάνε τη ζωή σου απλή, και μην την αναλώνεις σε λεπτομέρειες. Να φτάνεις πάντα στην αλήθεια και να αγαπάς. Απλόχερα και δυνατά. Δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδες συναίσθημα από την αγάπη. Η αγάπη είναι όλη η ζωή. Και άσε τους άλλους να ψάχνουν το νόημα της...εσύ -αν αγαπάς- το έχεις βρει. Κι αυτό είναι το αλατοπίπερο. Α! Και δεν κοστίζει τίποτα.

Να θυμάσαι: Τα πραγματικά θαύματα κάνουν λίγο θόρυβο.

( To editorial μου από το τεύχος Αυγούστου - Σεπτεμβρίου του adore). 

ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ *

Βλέπω τον χρόνο να περνά, δημιουργικά μεν γρήγορα δε, και όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως όσα λέμε ή κάνουμε δεν έχουν επιστροφή. Γι' αυτό και πιστεύω πως αυτός που θέλει να είναι ευτυχισμένος ή τουλάχιστον να πλησιάσει στην ευτυχία θα πρέπει να μην μένει στάσιμος, να κάνει συχνά αλλαγές στη ζωή του. Στον εαυτό του, στο περιβάλλον του, στις συνήθειες και την καθημερινότητά του, σε όλα! Μικρές, ενισχυτικές αλλαγές που θα μετατρέψουν το σκηνικό του σε κάτι διαφορετικό, αλλά παράλληλα θα τονώσουν την ψυχολογία.

Μία ερώτηση που κάνω συχνά στους ανθρώπους με τους οποίους συνομιλώ, είναι εάν “επισκέπτονται” συχνά το παρελθόν τους. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι επαναλαμβάνουν συχνά ότι “είμαστε όσα ζήσαμε”. Διαφωνώ. Κάθετα. Είμαστε αυτά που ζούμε. Το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή. Ποτέ δεν μπόρεσα να επιστρέψω στο χθες, ούτε να το ανακαλέσω εξ' ολοκλήρου γιατί όταν το ζούσα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Σήμερα το κρίνω, ό,τι μου έχει μείνει, δηλαδή, από αυτό, βάσει του ποια είμαι τώρα. Και πιστέψτε με είναι τόσο λανθασμένη αυτή η πρακτική. Γιατί στην καλύτερη θα σου δημιουργήσει ενοχές για κάτι που είπες ή έζησες που πιθανότατα να μην το επέλεγες σ' αυτή τη φάση της ζωής σου ή ακόμη και το αντίθετο.

Γι' αυτό και πιστεύω στις αλλαγές.

Η αλλαγή, ωστόσο, δεν είναι εύκολη για τον καθένα. Υπάρχουν αυτοί που τις λατρεύουν, όμως από την άλλη, είναι κι αυτοί που δεν νιώθουν ποτέ έτοιμοι να κάνουν το βήμα, που επαναπαύονται στη σιγουριά της ασφάλειας και της ρουτίνας αγνοώντας ότι οι μέρες περνούν και το κοντέρ γράφει και δυστυχώς δεν σβήνει. Για μένα, η αλλαγή δεν είναι απλά απαραίτητη στη ζωή, είναι ολόκληρη η ζωή, είναι το νόημα του ταξιδιού. Φυσικά και δέχομαι, ότι σε κάθε αλλαγή υπάρχει και μία μελαγχολία. Μελαγχολείς για το τι θα χάσεις, μην έχοντας κατά νου ότι θα κερδίσεις το πιο βασικό: Ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Και πιστέψτε με, μόνο οι μικρές αποφάσεις θέλουν σύμβουλό τους τη λογική. Οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας θέλουν απλώς ένστικτο. Κι αν φοβάστε τα “πάθη”, να θυμάστε, όπως είπε κάποτε κάποιος, πως “τα πάθη για τον άνθρωπο είναι ό,τι και ο άνεμος για την ιστιοπλοϊα. Παρόλο που μπορεί να τον καταστρέψει δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτά”. Αξίζει, λοιπόν, απλώς να απολαύσουμε το ταξίδι. Το ταξίδι του εγώ μας. Όμως, κάθε ταξίδι έχει μυστικούς προορισμούς που ο ταξιδιώτης δεν γνωρίζει και τελικά το μόνο ταξίδι είναι αυτό μέσα μας.

Να θυμάσαι: Ο καλός ταξιδευτής δεν έχει σταθερά σχέδια και δεν έχει καμιά πρόθεση να φτάσει κάπου.

Σοφία Τουντούρη

 

*Τον τίτλο τον δανείζομαι από το υπέροχο τραγούδι “Ταξιδεύω το Εγώ μου” από τα Κίτρινα Ποδήλατα.

LISTEN : https://www.youtube.com/watch?v=XkneDd36gTE

-Το editorial μου για το τεύχος Ιουνίου 2014 του περιοδικού adore της εφημερίδας Μακεδονία