Όλα ξεκίνησαν στο Πήλιο, όπου πέρασα μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών. Στη διαδρομή Τσαγγαράδα-Μούρεσι, με το μοναδικό φυσικό τοπίο να κυριαρχεί, ψηλά δέντρα να φτάνουν ως τον ουρανό, ερημιά και ατμόσφαιρα μοναχική μέσα στη νύχτα και με μοναδικό φως αυτό των αστεριών, τα κορίτσια της παρέας γίναμε “έρμαια” στις πλάκες των αντρών περί στοιχειωμένων σπιτιών και φαντασμάτων. Αφορμή στάθηκε ένα παγκάκι, ένα ξεραμένο μπουκέτο λουλούδια πάνω σ'αυτό και μία αλεπού που -ακάλεστη- βρέθηκε μπροστά μας και τρέχοντας εξαφανίστηκε προκαλώντας έναν δυνατό θόρυβο. Λίγο πιο πάνω ένα σπίτι, ακατοίκητο, με την επιγραφή “ενοικιάζεται” να δίνει στους άντρες της παρέας την καλύτερη “πάσα” για πλάκες και αστεία γύρω από την ύπαρξη ή μη των φαντασμάτων. Σκηνογραφικά, η εικόνα παρέπεμπε σε θρίλερ στο οποίο σίγουρα δεν θέλαμε να πρωταγωνιστήσουμε. Μας προκαλούσαν να διασχίσουμε τον δρόμο και να φτάσουμε στο σπίτι προκειμένου να διαπιστώσουμε εάν είναι στοιχειωμένο ή όχι, εξιστορώντας μας ταυτόχρονα παραμύθια για πόρτες που τρίζουν και μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι. Με το μυαλό μας στις σκηνές του “Blair Witch Project” κλειδωθήκαμε στο αυτοκίνητο περιμένοντας να ολοκληρωθεί το αστείο.
Το ίδιο βράδυ μία πολύ καλή μου φίλη μου τηλεφωνεί: “Δεν ξερω τι γίνεται αυτές τις μέρες...Όλοι οι πρώην επιστρέφουν. Σαν φαντάσματα”. “Και τι θα κάνεις;” τη ρωτάω. “Τίποτα. Δεν με ενοχλούν, απλώς υπάρχουν”. Κι ήταν τότε που η υπόθεση “φαντάσματα” άρχισε να απασχολεί έντονα το μυαλό μου.Κι όταν λέω “φαντάσματα” δεν εννοώ τα συμπαθέστατα λευκά συννεφάκια που βλέπουμε στις ταινίες.
Από τη ζωή μας έχουν περάσει άνθρωποι που μας έχουν χαρίσει ξεχωριστές εμπειρίες. Άνθρωποι που κάποτε πιστεύαμε ότι θα βρίσκονται δίπλα μας για πάντα, όμως, στην επόμενη στάση στη διαδρομή της ζωής μας είχαν κατέβει. Άνθρωποι που εξακολουθούν να είναι ανάμεσά μας αλλά δεν σημαίνουν τίποτα πια για μας. Φωτογραφίες που έχουν ξεθωριάσει και ξεχασμένα μηνύματα σε μια παλιά συσκευή κινητού που δεν προκαλούν πια ταχυπαλμία. Τραγούδια που τα ακούς στο ραδιόφωνο ενώ οδηγείς και εκεί που πας να αλλάξεις τον σταθμό θυμάσαι ότι το τραγουδούσες κάποτε αγκαλιά με αυτόν που πίστευες ότι θα ζούσες όλη σου τη ζωή. Τώρα, κοιτάς δίπλα σου και στη θέση του συνοδηγού ένα άλλο πρόσωπο, ζωντανό, είναι εκεί και σου χαμογελάει. Και όλως περιέργως νιώθεις το ίδιο. Ή σχεδόν το ίδιο. Ή κάτι πιο δυνατό. Επιλογές που δεν κάναμε, δρόμοι που δεν περπατήσαμε, ευκαιρίες που δεν εκμεταλλευτήκαμε. Ο πρώην, η πρώην του νυν, ο φίλος που απογοήτευσε, ο συνάδελφος που μαχαίρωσε πισώπλατα, η φίλη που πρόδωσε, οι επιλογές που κόστισαν, οι σχέσεις που τελείωσαν, τα λάθη που κάναμε και όσα τελικά δεν κάναμε ενώ έπρεπε, ό,τι μας πλήγωσε και ό,τι προσπεράσαμε...Αυτά ειναι τα “φαντάσματα”. “Φαντάσματα” που πάντα επιστρέφουν και στέκονται μπροστά μας κοιτώντας μας κατάματα. Ζητώντας λίγη προσοχή. Φωνάζοντας “είμαι εδώ” και απαιτώντας σημασία. Για λίγο. Τόσο όσο διαρκεί το να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου και να διαπιστώσεις ότι δεν είναι πια εκεί.
Μη φοβάστε τα φαντάσματα. Είναι μόνο οι σκιές που μας θυμίζουν πόσο ωραία είναι στο φως. Είναι οι σκιές που αθόρυβα μας ακολουθούν -όπως και το παρελθόν μας- και μεγαλώνουν ή μικραίνουν ανάλογα με το πόσο δυνατό είναι το φως. Στο χέρι μας είναι να δυναμώσουμε το φως. “Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν” διάβασα πως έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Γι' αυτό, για να παραμείνει γοητευτικό, ας το αφήσουμε εκεί που ανήκει.
Στην ερώτηση εάν υπάρχουν “φαντάσματα” ή όχι, πλέον γνωρίζω την απάντηση. Υπάρχουν. Και μπορείς να τα ξορκίσεις μόνο μαθαίνοντας να ζεις μ' αυτά. Αναρωτήθηκες ποτέ εάν εσύ είσαι “φάντασμα”;
Σοφία Τουντούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου