Όταν ήμουν μικρή αντιμετώπιζα με προβληματισμό τα παιδικά παραμύθια. Η ιδέα του φανταστικού, του μη εφικτού, αυτού που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μυθοπλασία με απομάκρυνε. Σκεφτόμουν ότι ο βάτραχος είναι βάτραχος και δεν μπορεί να γίνει με ένα φιλί άνθρωπος, πόσο μάλλον πρίγκιπας, επομένως το απέρριπτα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αγνοούσα τους συμβολισμούς και έψαχνα με κυρίαρχη τη λογική να βρω πότε ακριβώς ήταν το «μια φορά και έναν καιρό» και ποια ήταν η συνέχεια σε κάθε «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι, μαθήτρια ακόμη στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, προτιμούσα να ακούω τον πατέρα μου με τους φίλους του να συζητούν για πολιτικά ή να παίζω μαζί του το παιχνίδι «βρες την πρωτεύουσα» από το να παίζω στο κουκλόσπιτο της Μπάρμπι και να διαβάζω (ή να μου διαβάζουν) την Κοκκινοσκουφίτσα. Τότε αδιαφορούσα για τα παραμύθια. Προσπαθούσα να ανακαλύψω την αλήθεια. Την αλήθεια πίσω από κάθε λέξη και κάθε εικόνα του παραμυθιού που τύχαινε να πέφτει στα χέρια μου. Μεγαλώνοντας άλλαξα. Το έχω ανάγκη το παραμύθι μου. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στο παραμύθι που μας «διηγούνται» καθημερινά οι πολιτικοί μας αρχηγοί. Αυτά ούτε φαντασία έχουν ούτε συμβολισμό. Και δεν έχουν ούτε πλοκή πια. Αναφέρομαι στα παραμύθια που φτιάχνει το μυαλό. Στα παραμύθια που μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
«Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε είναι πραγματικό» είπε κάποτε ο Πικάσο και το έκανα σημαία μου αυτή τη δύσκολη, για όλους, περίοδο. Στις άδειες εποχές που ζούμε είναι προτιμότερο να φτιάχνουμε από το τίποτα κάτι, κι ας είναι ένα παραμύθι. Ένα δικό μας παραμύθι για να γιατρεύει –έστω και προσωρινά- τις πληγές μας. Δεν ονειροβατώ ούτε αποφεύγω να αντιμετωπίσω την αλήθεια. Απλά ονειρεύομαι (με μάτια ανοιχτά) το παραμύθι μου όπως θέλω να το ζήσω. Εκεί κάπου στο τέλος της ημέρας, μπουχτισμένη πια από τη σκληρή καθημερινότητα και λίγο πριν κλείσω τα μάτια για να κοιμηθώ φτιάχνω το δικό μου παραμύθι. Με την ευχή όταν ξυπνήσω να είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να το ζήσω.
Στο παραμύθι της ζωής δεν μπορείς ούτε να προβλέψεις ούτε να δεις το τέλος. Δεν μπορείς καν να προχωρήσεις με βεβαιότητα στην επόμενη σελίδα γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Αυτό που μπορείς να κάνεις, όμως, είναι να βάλεις τα χρώματα, τη φαντασία, να σχεδιάσεις την εικόνα, να φτιάξεις τις συνθήκες και απλά να γυρίσεις τη σελίδα.
Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, αλλιώς τη βάψαμε, όπως πολύ εύστοχα ερμηνεύει στο ομώνυμο τραγούδι και ο Διονύσης Τσακνής.Δώστε ζωή στα δικά σας παραμύθια.
Σοφία Τουντούρη
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό adore στο τεύχος Νοεμβρίου 2011
1 σχόλιο:
Ειναι σημαντικο να ζουμε το παραμυθι μας. Σιγουρα τις περισσοτερες φορες θα απογοητευτουμε απο τους συναθρωπους μας στους οποιους θα βασιστουμε και θα μας προδωσουν αλλα αυτο δεν σημαινει πως δεν υπαρχουν ανθρωποι που αξιζουν και με τους οποιους αξιζει να ζησουμε το παραμυθι μας. Νομιζω πως ανθρωπος που δεν ζει το παραμυθι του, ειναι ανθρωπος νεκρος. Νεκρος συναισθηματικα, νεκρος ψυχικα, νεκρος...
Δημοσίευση σχολίου