ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ

Αυτό που με ξυπνάει κάθε πρωί είναι η ελπίδα ότι η μέρα που ξεκινά θα είναι σε κάτι καλύτερη από την προηγούμενη.

Ή μάλλον αυτό πίστευα μέχρι χθες.
Η συζήτηση με έναν καλό μου φίλο με έκανε να επαναπροσδιορίσω. Αξίζει μόνο να περιμένεις ελπίζοντας ή να μετράς στοιχεία και να προγραμματίζεις; Να είσαι ρεαλιστής αξίζει, μου λέει.
Και πόσο εύκολο είναι τελικά να είσαι ρεαλιστής όταν οι συνθήκες γύρω σου αλλάζουν διαρκώς;  Ρεαλιστής είναι αυτός που μελετά και περιμένει. Περιμένει να κάνει το σωστό βήμα τη σωστή στιγμή. Είναι αυτός που γνωρίζει την αλήθεια και συγκρίνει στοιχεία.

Το δέχομαι.
Σε ό,τι αφορά, όμως, το μέλλον του τόπου μας, δυστυχώς, δεν είμαι ρεαλίστρια. Γιατί πολύ απλά δεν μπορώ. Γιατί κανείς δεν μου έχει πει την αλήθεια και αδυνατώ να συγκρίνω στοιχεία.
Κάνουμε όλοι σενάρια για την επόμενη ημέρα χωρίς καλά καλά να έχουμε καταλάβει τι σημαίνει η επιστροφή στη δραχμή και η έξοδος από την Ευρωζώνη. Σε μία χώρα που δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, όπου επικρατεί στα πάντα η στασιμότητα και ένας μόνιμος φόβος που μετατρέπεται σε οργή, όπου οι μισοί τάσσονται υπέρ του Κασιδιάρη και οι άλλοι μισοί υπέρ της Κανέλλη, δυστυχώς νιώθω ότι ίσως δεν υπάρχει σωτηρία. Η νοοτροπία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και θέλει προσπάθεια για να αλλάξει. Όμως αξίζει τον κόπο.

Ηγετική ικανότητα έχει κάποιος που μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του σε αυτους που δεν ελέγχει. Έχουμε τη δύναμη, ας μην “δημιουργούμε” ηγέτες που δεν το αξίζουν. Δεν μας αξίζει να μας ελέγχουν ούτε να μας υποτιμούν. Δεν μας αξίζει το χειρότερο. Δεν μας αξίζει μία υποανάπτυκτη χώρα χωρίς μέλλον. Δεν αξίζει σε κανέναν η νέα και παραγωγική γενιά του τόπου να ψάχνει διέξοδο στο εξωτερικό και να διαπρέπει εκεί.

“Ο δειλός πάντα ψάχνει τρόπους για να ξεφύγει από το χρέος του” διάβασα κάπου. Και, πιστέψτε με, διαβάζοντάς το μου ήρθαν στο μυαλό τα πρόσωπα πολλών γνώριμων προσώπων. Προσωπικά δεν είμαι δειλή. Φαντάζομαι ούτε και εσείς.


Την ώρα που η ανεργία αυξάνεται κατακόρυφα, οι μισθοί περικόπτονται οριζόντια, κάποιοι κερδίζουν από εμάς. Είτε στοιχηματίζοντας ότι θα αποχωρήσουμε αύριο από το ευρώ είτε στοιχηματίζοντας ότι ίσως σταθούμε τυχεροί και κερδίσουμε πάλι στο ποδόσφαιρο, το Euro. Τι ειρωνεία… Αυτό είναι το διακύβευμα τελικά;
Αυτό θα το δείξει η ιστορία.


Έφτασε η ώρα για το ξεσκαρτάρισμα. Ναι, αυτή τη διαδικασία που όλο αναβάλλεις γιατί θεωρείς ότι δεν είναι ακόμη η κατάλληλη στιγμή. Η συγκυρία είναι πιο κατάλληλη από ποτέ.
Κοίτα βαθιά μέσα σου και δες τι χρειάζεσαι και τι δεν σου κάνει. Όταν ξεφορτωθείς τα περιττά θα δεις πόσο πιο ελεύθερος θα νιώθεις. Πρόσφατα διάβασα πως η ελευθερία είναι μεγάλη ευθύνη και κατάλαβα γιατί την αποφεύγουν οι πιο πολλοί.

Σκέψου γεγονότα, ανακάλεσε μνήμες, πέτα αντικείμενα (ναι, σκίσε αν χρειαστεί και τις φωτογραφίες από το παρελθόν αν σε βαραίνουν), διώξε από το μυαλό, την καρδιά και την καθημερινότητά σου όλους τους δήθεν, τους κομπλεξικούς και τους κλέφτες και θα δεις ότι θα σου φύγει ένα βάρος. Ήρθε η ώρα να πάρεις εσύ τη ζωή στα χέρια σου.

Λένε πως οι χαρές μας είναι ρηχές και οι λύπες βαθιές. Ήρθε η ώρα αυτό να το αντιστρέψουμε.

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας δεν θα διαβάσετε τίποτα που θα σας κάνει να χάσετε το χαμόγελό σας. Γιατί αν χάσουμε και αυτό πιστεύω ότι θα έχουμε χάσει πραγματικά τα πάντα. 
Μόνο αν κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο μπορείς να αφήσεις πίσω τη σκιά. Κοιτάξτε γύρω σας. Ο ήλιος λάμπει. Ήρθε το καλοκαίρι. Και στην Ελλάδα το καλοκαίρι είναι η εποχή μας. Ας μην το αφήσουμε να πάει χαμένο…

(To editorial μου από το adore Ιουλίου που κυκλοφορεί)--