ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Είναι πράγματι απάνθρωπο να εξαρτάται η ζωή σου από λόγια ή βλέμματα, έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης και αναρωτιέμαι: Πόσες φορές πραγματικά στη ζωή μας έχουμε πληγωθεί από αδιάκριτα βλέμματα και συμπεριφορές; Από μάτια που κοιτάζουν διερευνητικά και ανθρώπους που κάνουν “δεύτερες”, κρυφές (και όχι καλές) σκέψεις ενώ μπορεί την ίδια στιγμή να ξεστομίζουν την πιο γλυκιά φιλοφρόνηση; Από κάποιο κακοπροαίρετο σχόλιο τρίτων που στοίχισε την ψυχική σας ηρεμία;

Αλλά και από την άλλη πόσο εύθραυστοι γινόμαστε σε ένα ερωτικό βλέμμα και μία αλήθεια που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους; Πόσο ευάλωτοι γινόμαστε τελικά όταν η συζήτηση φτάνει στο τι πιστεύουν οι άλλοι για μας;

Το ζήτημα είναι αν αξίζει και κατά πόσο αυτό μπορούμε να το αποβάλλουμε προκειμένου να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Τον χρόνο που χάσαμε αναρωτώμενοι εάν είπαμε τη σωστή φράση τη σωστή στιγμή, εάν ήμασταν αρεστοί, εάν γοητεύσαμε και εάν τελικά είμαστε πιστοί στα “πρέπει” που, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω μάθει ως τώρα ποιος τα ορίζει.

Και κατανοώ απόλυτα ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου όλοι αλληλεπιδρούμε προκειμένου να νιώθουμε ζωντανοί, όμως πότε ξεπερνά κανείς την αόρατη γραμμή και μετατρέπει αυτόματα αυτή τη την αλληλεπίδραση από σύμμαχο σε θανάσιμο εχθρό; Πότε καταλαβαίνουμε ότι ένα άδικο σχόλιο μπορεί να καθορίσει πια μια ολόκληρη ζωή και να την αλλάξει αισθητά στερώντας το δικαίωμα στην ελευθερία; Και μπορεί η κουβέντα για την ελευθερία και τα όριά της να είναι αόριστη, σίγουρα, όμως, όπως έχει πει και ο Νίτσε, η βούληση συνιστά τον δρόμο προς αυτήν. Που σημαίνει ότι από την προσωπική επιθυμία ξεκινούν και εκεί τελειώνουν όλα. Και είναι στο χέρι μας να πάρουμε την απόφαση να ζήσουμε για εμάς και όχι για τους άλλους. Να ωριμάσουμε και να αφήσουμε στην άκρη μικροπρέπειες.

Από μικρά παιδιά επηρεαζόμαστε από τους γονείς μας. Τη γνώμη τους για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε, το άγριο βλέμμα τους όταν οι βαθμοί δεν είναι καλοί. Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς στα παιδιά μας. Ως έφηβοι καρδιοχτυπούσαμε στο βλέμμα του “πόθου” μας και αυτό μας έδινε κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι στο σχολείο ή τις δραστηριότητες. Η ζωή μας ολόκληρη εμπεριέχει αυτά τα “λόγια” και τα “βλέμματα” που τελικά μας καθορίζουν.

Στην προσπάθειά μου, να βρω το χώρο τους στη ζωή μου κατέληξα στα εξής:

Το να φανταστείς τη ζωή σου όπως ακριβώς θέλεις να είναι, σε πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό σου. Και σε απομακρύνει από την αρνητική ενέργεια των κακοπροαίρετων. Πολλές φορές, το έχω νιώσει κι εγώ, αισθανόμαστε ότι ικανοποιώντας τον εαυτό μας, νιώθοντας μεγάλη χαρά, διασκεδάζοντας και αφήνοντας λίγο τις έννοιες στην άκρη βλάπτουμε τους άλλους. Η αλήθεια είναι πως όταν αυτές οι αδικαιολόγητες τύψεις εξαφανιστούν τότε θα εξαφανιστεί και η ανασφάλεια του να αρέσουμε σε όλους. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κανείς είναι η σύγκριση. Στη δουλειά, στη σχέση με τον ερωτικό σύντροφο, στον γάμο, στο σχολείο. Η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μας καθορίζει ως άτομα, είναι αυτή που μας προσδίδει ταυτότητα και μας διαχωρίζει από το σύνολο. Δεν έχει γοητεία λοιπόν, να προσπαθούμε να εξομοιωθούμε με τους άλλους.

Κι αν κάποιοι λένε πως χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα να είσαι ο εαυτός σου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι μόνο όταν είσαι μπορείς να απολαύσεις. Την επιτυχία. Τη στιγμή. Τη ζωή.

Να θυμάσαι: Ο κόσμος παραμερίζει μόνο για να περάσει αυτός που ξέρει που πάει. Κι αυτόν ακολουθεί.

Σοφία Τουντούρη 

Ε stountouri@gmail.com

Τwitter: Sofia_Tountouri

(To editorial μου για το τεύχος adore Οκτωβρίου 2013 που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Μακεδονία)

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ

Τηλεφωνώ στη Μ.Δ. για να... αναζητήσω έμπνευση. Πάντα οι συζητήσεις μαζί της μου δίνουν “τροφή” για προβληματισμό, σκέψη και γέλιο καμιά φορά που το χρειάζομαι πολύ τις “δύσκολες ώρες” στο γραφείο. Τι θα ήθελες να διαβάσεις; “Γράψε για την καλοκαιρινή μιζέρια” μου λέει και κλείνουμε το τηλέφωνο.

Καλοκαιρινή μιζέρια; αναρωτιέμαι. Το καλοκαίρι; Που όλοι μοιάζουν να έχουν πάρει μαζί με την άδειά τους, άδεια και από ό,τι τους βασανίζει; Αυτός ο ήλιος, ο μοναδικός ελληνικός ήλιος πως μπορεί να προκαλεί μιζέρια;

Της στέλνω μήνυμα. “Μιζέρια; Το αντίθετο συμβαίνει. Εγώ καλοκαιρινή χαρά διαπιστώνω”.

Και με αποστομώνει.

“Μπα, σκευωρία είναι για να καλύψουν όλοι τις στεναχώριες τους. Το καλοκαίρι είναι μόνο για τα παιδιά που όταν τους ρωτάς τι μέρα είναι δεν ξέρουν. Ούτε σχολείο, ούτε προβλήματα...”.

Είναι όντως έτσι; Έχουν οι εποχές target group; Κι ο ήλιος; Η φύση που το καλοκαίρι δείχνει το ομορφότερό της πρόσωπο;

Χαμένοι καθημερινά σε τόσες σκέψεις, σε θλιβερές εικόνες, μπερδεμένοι ανάμεσα αριθμούς και υποχρεώσεις, πώς να “γεμίσουμε” από όσα η φύση μας προσφέρει; Πώς να αντιληφθούμε το μεγαλείο της; Φόβοι, υποχωρήσεις, αγώνας να βρεθεί λύση σε εξισώσεις που δεν διδαχθήκαμε στο σχολείο και μια ζωή που δημιουργεί τελικά μόνο προβλήματα και αναπάντητα ερωτηματικά... Γεμίζουμε δάκρυα τη ζωή μας, ξεχνώντας τα χαμόγελα που διαγράφηκαν στο πρόσωπό μας και τα αισθήματα που κάποτε μας δημιούργησαν. Κάνουμε αρνητικές σκέψεις για το μέλλον αγνοώντας πόσο υπέροχο έχει υπάρξει το παρελθόν. Καταριόμαστε τα πάντα διαγράφοντας όσα μας χάρισε απλόχερα η ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Ζητάμε μονίμως περισσότερα, ξεχνώντας ότι κάποτε ήμασταν ευτυχισμένοι με λιγότερα. Διεκδικούμε ελάχιστα τώρα που αυτό είναι πιο απαραίτητο από ποτέ. Ξεχνάμε να ζήσουμε το παρόν κάνοντας υπολογισμούς για ένα μέλλον που για όλους είναι αβέβαιο. Μα, αλήθεια, πόσο εγωιστές μπορούμε να είμαστε;

Πόσο βαρετά, όμως, θα ήταν όλα αν ήταν τέλεια;

Γεμάτη από εικόνες της καθημερινότητας που μόνο χαρά δεν μου προκαλούν, από καλοβαλμένους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, νέους και μεγαλύτερους που ξενιτεύονται για να βρουν μια καλύτερη τύχη έξω, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα της προσπάθειας αλλά και αποχαιρετώντας τη ζωή στην πατρίδα, πλημμυρισμένη από πρόσωπα που συνδέουν το “ανοίγω τα φτερά μου” με το “φεύγω μακριά από μια χώρα που δεν μου προσφέρει τίποτα”, ανθρώπους που αφήνουν πίσω σχέσεις, φίλους, οικογένεια και μικρά παιδιά που χαμογελούν χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει και ίσως μεγαλώνοντας κατανοήσουν την προσπάθεια των γονιών τους, ψάχνω το αποκούμπι μου. Εγώ και εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Κοιτάζω τον ουρανό, τη φύση, τη θάλασσα. Δεν μπορεί...Όλα αυτά μας αξίζουν. Όλα αυτά συνυπάρχουν μαζί μας. Είναι κομμάτι μας και εμείς δικό τους. Και γιατί τα αγνοούμε; Αυτό είναι το αποκούμπι μου. Το καλοκαίρι μου είναι η δύναμή μου.

Στέλνω στην Κ.Β.. “Τι σημαίνει καλοκαίρι για σένα;”. “Ξεγνοιασιά και δροσερό καρπούζι. Έρωτας και βοτσαλάκια. Βουτιές και βιβλία. Κοχύλια και περισυλλογή”. Ευτυχώς, σκέφτομαι.

To στέλνω στη Μ.Δ. Χαμογελάει. “Έχεις δίκιο, δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω”.

Χαμογελώ κι εγώ.

Δεν είμαι μόνη.

Να θυμάσαι: Σε όσα ερωτήματα σε απασχολούν, πάντα η ζωή έχει τις καλύτερες απαντήσεις. Ανακάλυψέ τες.

Μοναδικό Τοπίο στη Μάνη

Σοφία Τουντούρη

ΠΡΟΤΥΠΑ

“Ναι έχω δοκιμάσει ναρκωτικά”, “Είμαι αλκοολικός”, “Είμαι κλεπτομανής”, “Συνελήφθη γιατί χτύπησε παπαράτσι”. Ως τώρα τίτλοι όπως αυτοί αποτελούσαν την πρώτη είδηση. Τα ΜΜΕ παγκοσμίως αναζητούσαν το “νέο” σε εξομολογήσεις για τις “κακές” στιγμές τους. Τι γίνεται όμως όταν ένας πραγματικός σταρ απασχολεί για...καλό;

Σίγουρα η είδηση ότι το παγκόσμιο σύμβολο θηλυκότητας, η Αντζελίνα Τζολί, προχώρησε σε διπλή μαστεκτομή σοκάρει. Δικαίως τα ΜΜΕ παγκοσμίως πρόβαλαν για αρκετές μέρες ως πρώτη είδηση το άρθρο της ίδιας στην New York Times, όπου αναφέρει πώς πήρε την απόφαση να αφαιρέσει τους δύο μαστούς της, προληπτικά, προκειμένου να μειώσει το 87% πιθανότητας που της δινόταν να νοσήσει από καρκίνο του μαστού. Και τα κατάφερε αφού η πιθανότητα πια είναι στο 5%.

Σπάνια βλέπουμε σταρς, του βεληνεκούς της Τζολί, να απασχολούν τα media για ζητήματα όπως αυτό. Κάλλιστα, θα μπορούσε να αποκρύψει το γεγονός και να μην διαρρεύσει ποτέ, παρότι μπαινόβγαινε στα χειρουργεία από τις αρχές του Φλεβάρη μέχρι τον περασμένο μήνα. Σπάνια διασημότητες όπως η Τζολί βγαίνουν μπροστά βροντοφωνάζοντας ότι αφαίρεσαν αβίαστα και για προληπτικούς λόγους, το στοιχείο της θηλυκότητας και ειδικά για τη Τζολί που έχει υμνηθεί εδώ και δεκαετίες για τη σεξουαλικότητα που εκπέμπει. Σπάνια celebrities όπως αυτή προχωρούν ένα βήμα μπροστά από τα κλικ των φωτογράφων στα φιλανθρωπικά gala και δεν μένουν εκεί για να δείξουν ένα πιο ανθρώπινο προφίλ, ύστερα από τις προτροπές των μάνατζερς. Σπάνια θα δούμε μία γυναίκα, μητέρα έξι παιδιών να βγάζει τη “μάσκα” της επωνυμίας και να βγαίνει μπροστά για να στείλει ένα σπουδαίο μήνυμα. Να ενημερώσει, να μοιραστεί και να συγκινήσει. Να συγκινήσει όταν εξομολογείται ότι πήρε την απόφαση γιατί έχασε τη μητέρα της από καρκίνο σε ηλικία 56 ετών και δεν πρόλαβε να τη δει να αγκαλιάζει τα παιδιά της. Να ενημερώσει γιατί οι περισσότερες γυναίκες δεν γνωρίζουν ότι εάν κάνουν τον κατάλληλο γονιδιακό έλεγχο και οι εξετάσεις δείξουν ότι οι πιθανότητες να εμφανίσει μια γυναίκα καρκίνο του μαστού ξεπερνούν το 80% μπορούν να προχωρήσουν σε προληπτική μαστεκτομή (και αυτόματα με τη βοήθεια πλαστικού χειρουργού να γίνει επέμβαση προσθήκης μαστού). Να μοιραστεί γιατί γνωρίζει ότι για πολλές γυναίκες, ανεξαρτήτου ηλικίας, λειτουργεί ως πρότυπο. Και τα κατάφερε γιατί γυναίκες σε κάθε γωνιά του πλανήτη ευαισθητοποιήθηκαν, έψαξαν, ρώτησαν και αναζήτησαν τρόπους για να μάθουν περισσότερα για τη μέθοδο που ακολούθησε και η Τζολί...

Είναι η στιγμή που οι σταρς απασχολούν τα ΜΜΕ και τα social media για έναν λόγο πέρα από τα gossip των tabloids για γάμους, διαζύγια και εξαρτήσεις. Είναι η στιγμή που τα ΜΜΕ δείχνουν την καλή τους πλευρά και μεταδίδουν τις καλές ειδήσεις.

Είναι, όμως, το παράδειγμα της Τζολί η απαρχή νέων δεδομένων για τους σταρς; Θα συμπαρασύρει και τους άλλους διάσημους φίλους της (και μη!) να δείξουν ανθρωπιά και να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί όταν μοιράζονται δημόσια δικές τους αλήθειες (ή μη!); Ίσως είναι η ώρα να γραφτούν νέες σελίδες με οδηγούς opinion leaders και πραγματικούς ήρωες που δείχνουν την άλλη πλευρά της ζωής.

Μιλώντας για πρότυπα, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε την 16η Ιουνίου. Την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα που γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Κάποιοι μπαμπάδες ίσως να μην είναι κοντά, κάποιοι μπορεί να “έχουν φύγει” και κάποιοι μπορεί να είναι παρόντες σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας. Όλοι τους διαφορετικοί μα όμως πάνω απ' όλα πατέρες. Ας τους αφιερώσουμε τη μέρα με μία σκέψη, μία ανάμνηση και μία αγκαλιά.

Αξίζει να ψιθυρίσουμε ένα “χρόνια πολλά” στους πραγματικούς ήρωες της ζωής μας.

Μπορεί κάποιοι πατεράδες να μη μιλούν πολύ, όμως είναι πάντα εκεί. Όπως είπε κάποτε κι ένας σοφός για τον πατέρα: “Δεν μου είπε πώς να ζω. Έζησε και με άφησε να τον βλέπω”. Χρόνια πολλά Μπαμπά. Σ' ευχαριστώ. 

Σοφία Τουντούρη

  (To editorial μου στο περιοδικό adore, τεύχος Ιουνίου 2013)

Τέλεια Αμοιβαίο

"Μισώ οτιδήποτε δεν είναι τέλεια αμοιβαίο”

 
 
Αλήθεια, αυτή η... τέλεια αμοιβαιότητα πόσες φορές συμβαίνει στη ζωή και ποιο ρόλο παίζει τελικά το σωστό timing; Είναι διαρκής η τέλεια αμοιβαιότητα ή κρατάει απλώς για κάποιες (ελάχιστες) μικρές στιγμές; Γιατί μπορεί ο Λόρδος Βύρωνας να πίστευε κάτι τέτοιο -και εγώ με περισσή ευκολία να το ασπάζομαι και να το αναπαράγω-, όμως κάνοντας δεύτερες σκέψεις (ναι, δυστυχώς από αυτές δεν μπορώ να απαλλαχθώ) αναρωτιέμαι πόσες φορές στη ζωή ενός ανθρώπου συμβαίνει τα πράγματα να είναι... τέλεια αμοιβαία.
Σκεφτείτε τη ζωή σας, την καθημερινότητά σας, τον σύντροφό σας, τα θέλω σας και τα πρέπει. Πόσες φορές συναντάτε την...αμοιβαιότητα; Δεν είναι παρά ένα deal. Ένα δούναι και λαβείν γεμάτο ανταλλάγματα. Η τέλεια αμοιβαιότητα όμως;

Ο όρος ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ απαντάται και σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα στη φρασεολογία της Διπλωματίας. “Αρχή της Αμοιβαιότητας” σημαίνει ότι μία χώρα αναγνωρίζει σε μια άλλη δικαιώματα με την προϋπόθεση την αναγνώρισης ίσων δικαιωμάτων έναντι αυτής! (καθαρό deal, ό,τι δίνεις παίρνεις).

Γυναίκες εντυπωσιακές, λίγο πάνω από τα τριάντα, επιτυχημένες, καλλιεργημένες και ικανές να δώσουν σε έναν άντρα όσα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος, οδηγούνται στις λάθος επιλογές, αναζητώντας -υπό το καθεστώς άγχους και πίεσης του στερεότυπου που θέλει τις γυναίκες να αποκαθίστανται σε...σχεδόν παιδική ηλικία, τον ΑΜΟΙΒΑΙΟ έρωτα. Το αποτέλεσμα; Μια διαρκής αίσθηση απογοήτευσης και θλίψης που πραγματικά δεν αξίζει σε καμία γυναίκα! (δίνεις για να πάρεις και δεν ξέρεις ποτέ αν θα πάρεις τελικά)

Φίλες μου στα 40, έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους ένα γάμο και σίγουρα τουλάχιστον ένα παιδί, έχουν βαρεθεί τις ΑΜΟΙΒΑΙΕΣ υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις που “κλέβουν” στιγμές από τη ζωή και τις μετατρέπουν σε ρουτίνα που σκοτώνει μέρα με τη μέρα τη σχέση (γιατί τον έρωτα τον έχουν δολοφονήσει προ πολλού, υποχωρείς γιατί βαριέσαι να αναλώνεσαι στις ίδιες συζητήσεις).

Και ακολουθούν ο ΑΜΟΙΒΑΙΟΣ σεβασμός, η ΑΜΟΙΒΑΙΑ συμπάθεια, τα ΑΜΟΙΒΑΙΑ αισθήματα...κ.ο.κ. Στα πάντα εμπεριέχεται η ανταπόδοση. Να δίνουμε κάτι με προϋπόθεση να πάρουμε πίσω...

Το τέλεια αμοιβαίο δεν προϋποθέτει ανταπόδοση.

Συμβαίνει όταν οι δύο πλευρές (συμπληρώστε ό,τι σας εκφράζει) μόνο δίνουν, ταυτόχρονα και με πάθος, κι αυτό είναι τόσο δυνατό που η ανταπόδοση είναι απλά περιττή. Έτσι το μεταφράζω εγώ. 

Για κάποιους, ωστόσο, είναι καλύτερη η αναζήτηση του... αμοιβαία τέλειου.

Σοφία Τουντούρη

(Το editorial μου για το adore Απριλίου 2013 που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Μακεδονία)  

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΑΝ

Έχετε αναρωτηθεί τι θα γινόταν εάν κάναμε έναν μικρό αναγραμματισμό και μετατρέπαμε το κάθε “αν” μας σε ένα “να”. Πόσα πράγματα θα άλλαζαν;

Επειδή οι αποφάσεις που παίρνουμε κάθε λεπτό, από τις πιο μικρές μέχρι τις μεγαλύτερες, μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας και οι δεύτερες σκέψεις να μας δείξουν έναν δρόμο που δεν θα ακολουθούσαμε ίσως ποτέ, θα ευχηθώ -για φέτος τις γιορτές- να ξεκινούσαμε όλες μας τις σκέψεις με ένα ... “Να”...Μόλις το ρολόι δείξει 12, στις 31 Δεκεμβρίου, να είναι το σύνθημα για μία νέα χρονιά, για μία νέα ζωή...

Να μην επιτρέψουμε στις κρύες ειδήσεις και τις χαμηλές θερμοκρασίες να παγώνουν το είναι μας.

Να μην αφιερώνουμε όλη μας τη ζωή στην προσπάθεια να κατακτήσουμε τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι πάρα πολλά για έναν μόνο άνθρωπο.

Να αφήσουμε για λίγο τo facebook και το twitter και να κυνηγήσουμε την αληθινή ζωή. 

Να ζούμε κάθε χαρά της χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις, χωρίς το “φάντασμα” της κρίσης να στοιχειώνει την κάθε μας στιγμή.

Να βελτιώσουμε το εγώ μας αναδεικνύοντας την καλύτερη πλευρά μας. Χωρίς να χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αλλάζουν, αρκεί να το θέλουμε.

Οι δρόμοι να είναι γεμάτοι χαμογελαστούς ανθρώπους και όχι διαμαρτυρόμενους που κατηγορούν όσα τόσα χρόνια επικροτούσαν και όσα μας έφεραν ως εδώ.

Να πούμε αληθινά σ’ αγαπώ και να μη συμβιβαζόμαστε με στιγμιαίες, ψήγματα έρωτα και ενθουσιασμού που κάποιοι ονομάζουν -λανθασμένα- αγάπη. Αγνοώντας ότι η αγάπη, ναι, κρατάει για πάντα.

Να βρούμε αληθινές, ζεστές αγκαλιές για να ζεσταθούμε από τον κρύο χειμώνα. Τα πέλετ, οι ξυλόσομπες και τα αερόθερμα δεν αρκούν.

Να διώξουμε ό,τι μας προκαλεί αρνητική ενέργεια, να αδειάσουμε το μυαλό μας από τις περιττές πληροφορίες και την καρδιά μας απ’ ό,τι μας πληγώνει. Το ξέρω, είναι δύσκολο, όμως τώρα είναι η ώρα τα “όχι” μας να μας κάνουν πιο επιλεκτικούς.

Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η ζωή δεν είναι πρόβα τζενεράλε και ότι πριν τον θάνατο, ναι, υπάρχει ζωή.

Αυτό θα είναι φέτος το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Στην καρδιά όλων μας.





Σοφία Τουντούρη
stountouri@gmail.com

Υ.Γ Είμαι σαφώς επηρεασμένη από την ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Και ό,τι κι αν υποστηρίζουν οι πολέμιοί του, οφείλω να αναγνωρίσω ότι σπάνια γίνονται τόσο μεγάλες παραγωγές στην Ελλάδα. Μοναδική φωτογραφία και εξαιρετική μουσική σε ένα σενάριο που αγγίζει ακόμη και τον πιο σκληρό θεατή... Κάθε σκηνή σε ταξιδεύει εκεί που θέλει ο δημιουργός αλλά και σε δικά σου, πολύ προσωπικά ταξίδια του μυαλού. Η μουσική, από Billie Holiday, Jessie Ware με το υπέροχο Wildest Moments, το “In the Light” της Irene Skylakaki, Εlla Fitzgerald, Archive, Marilyn Manson και φυσικά το soundtrack “Αν” με την καταπληκτική φωνή της Δήμητρας Γαλάνη επισφραγίζει αυτή τη μεγάλη επιτυχία (να προμηθευτείτε οπωσδήποτε το cd!). 


(Το editorial μου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό adore Ιανουαρίου 2013)