ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Είναι πράγματι απάνθρωπο να εξαρτάται η ζωή σου από λόγια ή βλέμματα, έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης και αναρωτιέμαι: Πόσες φορές πραγματικά στη ζωή μας έχουμε πληγωθεί από αδιάκριτα βλέμματα και συμπεριφορές; Από μάτια που κοιτάζουν διερευνητικά και ανθρώπους που κάνουν “δεύτερες”, κρυφές (και όχι καλές) σκέψεις ενώ μπορεί την ίδια στιγμή να ξεστομίζουν την πιο γλυκιά φιλοφρόνηση; Από κάποιο κακοπροαίρετο σχόλιο τρίτων που στοίχισε την ψυχική σας ηρεμία;

Αλλά και από την άλλη πόσο εύθραυστοι γινόμαστε σε ένα ερωτικό βλέμμα και μία αλήθεια που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους; Πόσο ευάλωτοι γινόμαστε τελικά όταν η συζήτηση φτάνει στο τι πιστεύουν οι άλλοι για μας;

Το ζήτημα είναι αν αξίζει και κατά πόσο αυτό μπορούμε να το αποβάλλουμε προκειμένου να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Τον χρόνο που χάσαμε αναρωτώμενοι εάν είπαμε τη σωστή φράση τη σωστή στιγμή, εάν ήμασταν αρεστοί, εάν γοητεύσαμε και εάν τελικά είμαστε πιστοί στα “πρέπει” που, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω μάθει ως τώρα ποιος τα ορίζει.

Και κατανοώ απόλυτα ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου όλοι αλληλεπιδρούμε προκειμένου να νιώθουμε ζωντανοί, όμως πότε ξεπερνά κανείς την αόρατη γραμμή και μετατρέπει αυτόματα αυτή τη την αλληλεπίδραση από σύμμαχο σε θανάσιμο εχθρό; Πότε καταλαβαίνουμε ότι ένα άδικο σχόλιο μπορεί να καθορίσει πια μια ολόκληρη ζωή και να την αλλάξει αισθητά στερώντας το δικαίωμα στην ελευθερία; Και μπορεί η κουβέντα για την ελευθερία και τα όριά της να είναι αόριστη, σίγουρα, όμως, όπως έχει πει και ο Νίτσε, η βούληση συνιστά τον δρόμο προς αυτήν. Που σημαίνει ότι από την προσωπική επιθυμία ξεκινούν και εκεί τελειώνουν όλα. Και είναι στο χέρι μας να πάρουμε την απόφαση να ζήσουμε για εμάς και όχι για τους άλλους. Να ωριμάσουμε και να αφήσουμε στην άκρη μικροπρέπειες.

Από μικρά παιδιά επηρεαζόμαστε από τους γονείς μας. Τη γνώμη τους για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε, το άγριο βλέμμα τους όταν οι βαθμοί δεν είναι καλοί. Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς στα παιδιά μας. Ως έφηβοι καρδιοχτυπούσαμε στο βλέμμα του “πόθου” μας και αυτό μας έδινε κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι στο σχολείο ή τις δραστηριότητες. Η ζωή μας ολόκληρη εμπεριέχει αυτά τα “λόγια” και τα “βλέμματα” που τελικά μας καθορίζουν.

Στην προσπάθειά μου, να βρω το χώρο τους στη ζωή μου κατέληξα στα εξής:

Το να φανταστείς τη ζωή σου όπως ακριβώς θέλεις να είναι, σε πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό σου. Και σε απομακρύνει από την αρνητική ενέργεια των κακοπροαίρετων. Πολλές φορές, το έχω νιώσει κι εγώ, αισθανόμαστε ότι ικανοποιώντας τον εαυτό μας, νιώθοντας μεγάλη χαρά, διασκεδάζοντας και αφήνοντας λίγο τις έννοιες στην άκρη βλάπτουμε τους άλλους. Η αλήθεια είναι πως όταν αυτές οι αδικαιολόγητες τύψεις εξαφανιστούν τότε θα εξαφανιστεί και η ανασφάλεια του να αρέσουμε σε όλους. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κανείς είναι η σύγκριση. Στη δουλειά, στη σχέση με τον ερωτικό σύντροφο, στον γάμο, στο σχολείο. Η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μας καθορίζει ως άτομα, είναι αυτή που μας προσδίδει ταυτότητα και μας διαχωρίζει από το σύνολο. Δεν έχει γοητεία λοιπόν, να προσπαθούμε να εξομοιωθούμε με τους άλλους.

Κι αν κάποιοι λένε πως χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα να είσαι ο εαυτός σου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι μόνο όταν είσαι μπορείς να απολαύσεις. Την επιτυχία. Τη στιγμή. Τη ζωή.

Να θυμάσαι: Ο κόσμος παραμερίζει μόνο για να περάσει αυτός που ξέρει που πάει. Κι αυτόν ακολουθεί.

Σοφία Τουντούρη 

Ε stountouri@gmail.com

Τwitter: Sofia_Tountouri

(To editorial μου για το τεύχος adore Οκτωβρίου 2013 που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Μακεδονία)