ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!

Ήμουν λίγο μικρότερη από 5 χρονών και ο Πασχάλης πρέπει να είχε μόλις κλείσει τα 13 όταν με βιντεοσκοπούσε να τραγουδάω ένα τραγούδι του Νταλάρα, το “Που 'ναι τα χρόνια”, στο οποίο οι δυο μας είχαμε αλλάξει τους στίχους και τους προσαρμόσαμε στη δική μας οικογενειακή πραγματικότητα. Ήταν η ίδια περίοδος που ο αδερφός μου έπαιζε μπάσκετ μέσα στο σπίτι “σουτάροντας” σε όλα τα βάζα που υπήρχαν στο σαλόνι, με τη μαμά μας να μας κυνηγάει και εγώ να τον υποστηρίζω βοηθώντας τον να “ξεφύγει”. Τότε ήταν που έκανε πως κοιμάται και δεν ξυπνούσε και τρόμαξα τόσο πολύ που φώναζα σαν τρελή τη μαμά μου για να τον σώσει, κλαίγοντας μήπως και χάσω τον αδερφό μου.

Η εμπιστοσύνη που του είχα -και εξακολουθώ να του έχω- είναι τόσο μεγάλη που ακόμη και όταν είχε αγοράσει το πρώτο του αεροβόλο και σημάδευε τα πάντα -από το καναρίνι του γείτονα μέχρι και το μήλο πάνω στο κεφάλι μου- δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή. Όσο ήμουν μικρή, ο αδερφός μου με αντιμετώπιζε σαν παιχνίδι μέσα στο σπίτι. Ίσως εξαιτίας της αρκετά μεγάλης διαφοράς ηλικίας που έχουμε, ίσως γιατί ήμουν κορίτσι, ίσως γιατί κι εγώ δεν το 'βαζα κάτω και ανταποκρινόμουν στα πειράγματα του... Ήμουν γι' αυτόν και ο μικρός του αδερφός, αφού με έβαζε να παρακολουθώ από NBA μέχρι και ποδόσφαιρο, να τραγουδάω ρυθμικά “Ο Μπέρι Μπέρι” όταν ο αμερικανός καλαθοσφαιριστής του ΠΑΟΚ σκόραρε και να γνωρίζω ότι το φάλτσο του Φραντζέσκου οδηγεί σε γκολ σχεδόν πάντα.

Θυμάμαι έντονα ότι όταν υπήρχαν διαφωνίες στο σπίτι, όταν για παράδειγμα ο Πασχάλης δεν διάβαζε, όταν έκανε κοπάνες και ακόμη όταν ανακάλυψαν οι γονείς μας ότι καπνίζει (μυστικό που ήξερα μόνο εγώ και δεν τους το είπα ποτέ) ήμουν εγώ η πρώτη που τον υποστήριζε μέχρι τέλους και τα έκανα άνω κάτω όλα στο σπίτι για να τη γλιτώσει ο αδερφός μου. Αυτή η λογική του “όποιος πειράξει τον αδερφό μου θα έχει να κάνει με μένα” επικρατούσε τότε. Και παραμένει μέχρι σήμερα. Και θα παραμένει για πάντα. 

Μετά από κάποια χρόνια μεγάλωσε, έφυγε στην Αγγλία, μετά στην Αθήνα αλλά πάντα κατά έναν περίεργο τρόπο είναι δίπλα μου. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που συμβουλεύομαι για τα πάντα και ξέρω ότι ό,τι κι αν συμβεί θα είναι κοντά μου.

Θα αναρωτιέστε γιατί μοιράζομαι μαζί σας όλες αυτές τις αναμνήσεις. Είναι όλες αυτές οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου όταν, πριν από περίπου τρεις εβδομάδες, μαζεμένοι στο σπίτι του, φίλοι και οικογένεια, τον ντύναμε γαμπρό. Είναι όλα αυτά που σκεφτόμουν όταν ο ιερέας έψαλε το “Ησαΐα χόρευε” και σαν φιλμάκι όλες μου οι στιγμές με τον αδερφό μου από μικρά μέχρι και σήμερα περνούσαν από μπροστά μου. Σκεφτόμουν πώς με πετούσε ψηλά όταν ήμουν μωρό-σαν να ήμουν κουκλάκι πλαστικό- και με έπιανε, και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα συγκίνησης και τα δάκρυα χαράς βλέποντάς τον δίπλα στη γυναίκα που επέλεξε για σύντροφο της ζωής του. Είναι μεγάλη ευτυχία να έχεις έναν μεγάλο αδερφό. Και μεγαλύτερη ευτυχία να τον βλέπεις να παντρεύεται.

Εύχομαι όλη τους η ζωή να είναι τόσο ευτυχισμένη όσο εκείνο το Σάββατο, που πιστεύω όλοι όσοι ήμασταν εκεί -φίλοι και συγγενείς- θα θυμόμαστε και θα το αναπολούμε.

Και στα δικά σας!

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Ένα σχόλιο για την επικαιρότητα: Με χαρά διαπιστώνω ότι ο λαός μας, που βρισκόταν σε λήθαργο τόσα χρόνια, αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνάει. Ανήκω και εγώ στους πολίτες που αγανακτούν με τα προβλήματα, την αβάσταχτη φορολογία, το πάγωμα των μισθών... Με πιάνει δυσφορία όταν σκέφτομαι, ότι εμείς, η νέα γενιά είμαστε από την αρχή καταδικασμένη (ως γενιά) σε όλες αυτές τις δυσκολίες. Είμαι και εγώ μαζί με όλους αυτούς που δηλώνουν δημόσια τη δυσαρέσκειά τους και την ανάγκη για αλλαγή στο παρόν πολιτικό σύστημα. Ήρθε η ώρα, επιτέλους, να ακουστούν προτάσεις. Προτάσεις από ανθρώπους νέους, ανθρώπους που σήμερα δεν είναι στο προσκήνιο, αλλά πρέπει να βγουν. Ανθρώπους καλλιεργημένους, μορφωμένους, έτοιμους να αναλάβουν δράση και μακριά από χρώματα και απαρχαιωμένες ιδεολογίες να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα. Ο στίχος του  Σαββόπουλου περιγράφει ακριβώς τα συναισθήματά μου:  “...σαν τη συναυλία που είν' ανίκανη, που είν' ανίκανη να τελειώσει και να το φχαριστηθεί γιατί έχει ένα κόμπο απ' την αρχή”. Αυτή τη συναυλία μου θυμίζει όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται από τους Έλληνες. Έτσι αισθάνομαι. Και πιστεύω πως έτσι αισθάνονται και δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μου. Όμως, είμαι αισιόδοξη. Στο τέλος είμαι σίγουρη πως θα δικαιωθούμε. Γιατί μόνο συντονισμένα και μαζί μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή. 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό adore στο τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου 2011