ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Ομιλία μου με θέμα "Τα προβλήματα των νέων στο προσκήνιο", με αφορμή τα 38 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

38 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μία εξέγερση που οι περισσότεροι από εμάς δεν ζήσαμε. Μάθαμε όμως γι’ αυτήν από τους δασκάλους μας, τους γονείς μας, τους μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους, αλλά και από τις μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν εκεί και τις διαβάζουμε κάθε χρόνο.

Το 1973 το διακύβευμα ήταν η δημοκρατία, το 2011, όμως, το διακύβευμα είναι διαφορετικό. Αφορά τη θέση της χώρας μας στην Ευρώπη, τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο, τη θέση τη δική μου, τη δική σας, όλων στο τώρα. Τα συνθήματα παραμένουν ίδια και επίκαιρα. Τα τραγούδια εκείνης της εποχής τα ακούμε και μία σπίθα γεννιέται. Όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει.

Ιστορία γράφεται όταν άνθρωποι που υπηρετούν διαφορετικές ιδεολογίες, άνθρωποι με διαφορετικά πιστεύω, συναντώνται σε ένα κοινό όραμα και κάνουν την ανατροπή. Όπως ακριβώς έγινε και στο Πολυτεχνείο. Αυτό πρέπει να κάνουμε σήμερα κι εμείς. Να ενώσουμε τις φωνές μας και να είστε σίγουροι πως θα ακουστούμε. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει σε μία μέρα. Πρέπει, εμείς ως νέα γενιά, να αναλάβουμε δράση γιατί καλό το παρελθόν αλλά η ουσία είναι στο μέλλον.

Η δική μου προσωπική αγωνία (φαντάζομαι και η δική σας) για το τώρα είναι πώς θα αντιμετωπίσω αυτή την κρίση. Την προσωπική μου κρίση που είμαι σίγουρη πως μοιάζει πολύ με τη δική σας.

Η κρίση είναι γεγονός και εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές: Κρίση οικονομική, κρίση υπαρξιακή, κρίση ... αξιοπιστίας των πάντων. Και τη βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως στο πετσί μας καθημερινά. Η κρίση είναι εκεί όταν αφήνεις το βιογραφικό σου (φουλ στις περγαμηνές και τα μάστερ) ζητώντας μία θέση εργασίας, επειδή την αξίζεις και όχι επειδή πρέπει να παρακαλέσεις γι’ αυτήν, η κρίση είναι εκεί όταν ψάχνεις για δουλειά -άσχετη με το πτυχίο σου- απλά για να βγάλεις το χαρτζιλίκι σου και αναγκάζεσαι να κάνεις ακόμη και τη λάντζα για να μπορέσεις να πιεις με τους φίλους σου ένα καφέ, η κρίση είναι εκεί όταν τα μαζεύεις από το φοιτητικό σου σπίτι και μετακομίζεις στο πατρικό σου για να έχεις ένα έτοιμο πιάτο φαΐ κάθε μέρα, θέρμανση (στην καλύτερη περίπτωση) και ένα σπίτι που δεν θα σε βαραίνει με το νοίκι, η κρίση είναι εκεί ακόμη και όταν δεν έχεις την επιλογή του πατρικού και πρέπει όπως και να ‘χει να τα βγάλεις πέρα, μόνος. Η κρίση είναι εκεί όταν βγαίνεις με τον φίλο ή τη φίλη σου ραντεβού και δυσκολεύεσαι -ειδικά αν είσαι άντρας να το παίξεις λίγο παραπάνω γιατί τα ευρώ σου είναι μετρημένα. Για εκδρομές και ταξίδια ούτε λόγος. Η κρίση είναι εκεί στη δουλειά, εάν είσαι τυχερός και έχεις δουλειά, όταν βλέπεις τους συναδέλφους σου να απολύονται ή όταν σε καλεί το αφεντικό σου να σου πει ότι οι μέρες σου είναι μετρημένες ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ. Η κρίση είναι εκεί όταν κάνεις βόλτα στο κέντρο της πόλης, όπου άλλοτε δεν χωρούσες στο πεζοδρόμιο, και σήμερα βλέπεις ενοικιαστήρια, λουκέτα και άδεια καταστήματα. Η κρίση είναι εκεί και το βράδυ, όταν πηγαίνεις για ύπνο και με μάτια ανοιχτά ονειρεύεσαι το μέλλον σου. Ένα μέλλον που ξέρεις ότι αύριο δεν μπορεί να είναι δικό σου και έτσι όπως το θέλεις. Ακόμη και στις πιο προσωπικές μας στιγμές, το φάντασμα της κρίσης εμφανίζεται και χαλάει κάθε ευκαιρία να νιώσουμε λίγο πιο χαλαροί, λίγο πιο ξέγνοιαστοι... Η κρίση, λοιπόν, είναι παντού.

Και το ερώτημα είναι, εμείς τι κάνουμε; Σίγουρα δεν καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια , να παρακολουθούμε τις εξελίξεις άπραγοι περιμένοντας κάποιος να μας χτυπήσει την πόρτα και ξαφνικά να αλλάξουν όλα.

Έμαθα ότι κερδίζουμε μόνο ό,τι τολμούμε. Κι αυτό θέλω να μοιραστώ σήμερα εδώ μαζί σας. Προτείνω να τολμήσουμε. Να τολμήσουμε στα πάντα και για όσο χρειαστεί.

Εργάζομαι ως δημοσιογράφος, εδώ και έξι χρόνια, από τότε που αποφοίτησα από το σχολείο και πέρασα στο πανεπιστήμιο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην ερώτηση “τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις” απαντούσα πως θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Και πάντα το κυνηγούσα. Και τώρα το κυνηγάω πιο πολύ από ποτέ.

Στεναχωρέθηκα, αδικήθηκα, έκανα θυσίες, προσωπικές τις περισσότερες φορές, έμεινα απλήρωτη μήνες ολόκληρους, γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα γιατί όντως αυτή η δουλειά θέλει γερό στομάχι όπως λένε.

Η κρίση στα ΜΜΕ είναι γεγονός. Πολύ φοβάμαι ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Το μέλλον για όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ είναι αβέβαιο καθώς δεν ξέρουμε αύριο ποια δημοσιογραφικά συγκροτήματα θα λειτουργούν, ποια κανάλια θα εκπέμπουν και ποιοι όμιλοι θα καταφέρουν να αντισταθούν στην κρίση. Και πιστέψτε με η ενημέρωση δεν είναι πολυτέλεια, είναι απαραίτητη και όλοι μας την έχουμε ανάγκη. Ζούμε μία παρατεταμένη ύφεση, μία δύσκολη πραγματικότητα με την αυξανόμενη ανεργία (ειδικά στους νέους σήμερα τα ποσοστά είναι μεγαλύτερα από ποτέ), ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουμε και τον κίνδυνο της φυγής...ανθρώπινου δυναμικού μας σε άλλες χώρες. Πόσοι από εσάς δεν σκέφτεστε να φύγετε για να βρείτε μία καλύτερη τύχη; Ή πόσοι από εσάς δεν έχουν φίλους ή γνωστούς που έχουν φύγει ήδη;

Η κατάσταση δεν είναι εύκολη. Αλλά στην κρίση, όπως λένε, γεννιούνται ευκαιρίες. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Αυτό δημιουργεί ελπίδα και έναν λόγο για να αγωνιστούμε για τα θέλω μας περισσότερο από τις άλλες γενιές. Πρέπει να βγούμε μπροστά και να διεκδικήσουμε. Είναι σίγουρα προτιμότερο από το να καθόμαστε άπραγοι επιρρίπτοντας ευθύνες επειδή η ζωή δεν τα έφερε τόσο εύκολα όσο τα ονειρεύτηκαμε στα σχολικά θρανία. Είναι αναγκαία η εντονότερη συμμετοχή στα κοινά γιατί η δίκη μας γενιά είναι αυτή που καλείται να πάρει μέρος, να διαδραματίσει ρόλο, να διεκδικήσει και στο τέλος να τα καταφέρει. Ταυτόχρονα με τις προσπάθειες που γίνονται για να μην καταρρεύσει η χώρα, ας κάνει ο καθένας από μας τη δική του προσωπική προσπάθεια. Ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά σε ποιον αρέσουν τα εύκολα;

Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας στον οποίο όταν λύνεις το ένα πρόβλημα, σαν τη Λερναία Ύδρα, παρουσιάζεται το επόμενο. Ο αγώνας αυτός είναι διαρκής και όχι δίκαιος. Ήρθε η ώρα να σηκωθούμε από τον καναπέ. Η ζωή μας περιμένει.

Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες. Γι' αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε. Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου. Ανήκουν στον συγγραφέα Μαρκ Τουαίην. Και μ’ αυτό θα κλείσω. 

(24 Νοεμβρίου 2011 - Καλεσμένη στην εκδήλωση της ΔΑΠ ΝΔΦΚ για τους νέους στο ξενοδοxειο Holiday Inn)