ΠΑΡΕ ΑΝΑΣΑ

Είχα πολύ καιρό να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Μία μικρή πολυτέλεια που αξίζουμε όλοι είναι τα ταξίδια. Να «κλέψουμε» λίγες στιγμές για να τις περάσουμε κάπου μακριά, παρέα με αγαπημένους μας ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε μία περιουσία ούτε να το οργανώνουμε μήνες ολόκληρους πριν. Αρκεί μία σκέψη και φυσικά καλή παρέα.

Είναι μεγάλη ευτυχία να παίρνεις ανάσες… Μικρές αλλά τόσο απαραίτητες ανάσες από την καθημερινότητα. Να αλλάξεις σκηνικό. Να αλλάξεις δεδομένα. Έστω και για λίγο.

Το Παρίσι το είχα παρεξηγήσει.

Με τον Πασχάλη και τη Λίλη σε wine bar στην περιοχή Marais

Δεν έβρισκα κανέναν ρομαντισμό, κανέναν λόγο για να έχουν γραφτεί τόσα τραγούδια, δεν καταλάβαινα γιατί τα ζευγάρια το επισκέπτονται στις επετείους τους, οι ερωτευμένοι δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ και οι τουρίστες ζουν για μία φωτογραφία μπροστά του.

Μετά από την πρόσφατη επίσκεψή μου άλλαξα γνώμη.

Centre Pompidou

Αν σκοπεύεις να επισκεφθείς το Παρίσι να έχεις σίγουρα μαζί σου κάποιον που το λατρεύει. Δεν χρειάζεται να το γνωρίζει καλά. Αρκεί να το αγαπάει. Είναι βέβαιο ότι θα σου μεταδώσει το συναίσθημα.

Περπάτησα πολύ, επισκέφθηκα γκαλερί, εκθέσεις, μουσεία, όλα τα απαραίτητα αξιοθέατα, έπαιξα κι εγώ με τη φωτογραφική μου μηχανή μπροστά από τον Πύργο του Άιφελ, έμεινα αποσβολωμένη παρατηρώντας το Centre Pompidou, επισκέφθηκα την διάσημη μπουτίκ Collete όπου –μεταξύ άλλων- θαύμασα σε περίοπτη θέση τις δημιουργίες της δικιάς μας, της Ελληνίδας Mary Katrantzou, επισκέφθηκα την κατοικία του Βίκτωρος Ουγκώ, έκανα βόλτες στο Marais, το St Germain και γνώρισα το Παρίσι την άνοιξη. Εκεί, όμως, διαπίστωσα και πόσο αγαπώ την Ελλάδα.

Κρυμμένο κάπου στην περιοχή St Germain, ένα wine bar ιδιαίτερο, ήταν η καλύτερη γωνιά για να σταθούμε ύστερα από ατελείωτες ώρες περπάτημα. Σε περίοπτη θέση το Petroush, ένα από τα ακριβότερα και φυσικά απλησίαστα κρασιά που το μπουκάλι του κοστίζει 3.500 ευρώ! Εκεί συνάντησα τον σομελιέ του Alain Ducasse, ενός από τους μεγαλύτερους σεφ της γαλλικής πρωτεύουσας. Αμερικανός στην καταγωγή, φιλέλλην στα αισθήματα που έκανε ό,τι μπορούσε για να μοιάζει με Παριζιάνος. Μάταια όμως…

Τι δουλειά έχει ένας Αμερικάνος, να μιλάει για Michelin, να δοκιμάζει γαλλικά κρασιά και να έχει ολοκληρωμένη εικόνα για την πολιτική στην Ευρώπη; Δεν γνωρίζω. Είχε όμως εμπεριστατωμένη άποψη για όλα. Γι’ αυτόν για όλα φταίνε οι Goldman Sachs, ο Παπανδρέου και οι τεχνοκράτες. Θεωρεί λάθος το ότι η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη και πιστεύει ότι η κρίση στην Ιταλία είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ ότι στη χώρα μας. Κατηγορούσε τους Αμερικάνους και μιλούσε για τον πρώτο του έρωτα που ήταν Ελληνίδα.

Το Δημαρχείο του Παρισιού

Με φόντο τον Πύργο του Άιφελ

Όσο συζητούσαμε μου συνέβη το εξής παράδοξο που νομίζω ότι συμβαίνει και σε εσάς. Μπορεί από το πρωί μέχρι το βράδυ να εντοπίζω λάθη, κακές συμπεριφορές, να θυμώνω με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και να ψάχνω έξοδο διαφυγής όμως όταν κάποιος ξένος τολμήσει να θίξει τη χώρα μου, ε, εκεί υψώνω τείχος, αγριεύω. Δεν αφήνω κανένα περιθώριο. 

 

Γιατί, κακά τα ψέματα, μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά όταν βγαίνει ο ήλιος στη χώρα μας όλα αλλάζουν. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Πιο χαρούμενοι, πιο αισιόδοξοι. Τα ξεχνάμε όλα. Και βρίσκουμε λύσεις. Όχι προβλήματα.

Δεν είμαστε και τόσο κακοί τελικά.

Όλοι έχουν περάσει κάτι όμορφο στην Ελλάδα.

Όλοι έχουν μία ωραία ανάμνηση από την χώρα μας. Έχουν ερωτευτεί κάποτε εδώ, έχουν πιει ούζο και έχουν φάει ντολμαδάκια. Κι ας μην ξέρουν να τα προφέρουν σωστά. Έχουν περάσει ώρες κάτω από τον ήλιο της Χαλκιδικής και των νησιών μας, έχουν γελάσει, έχουν φτιάξει αναμνήσεις.

Και όπως είπε και ο Κelly: Δεν το βαριέσαι ποτέ το κρασί γιατί κρύβει εκπλήξεις. Όπως μία όμορφη γυναίκα.

Τα διάσημα παριζιάνικα μακαρόν

Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα αυτού του τεύχους. Oι όμορφες γυναίκες. Και η ομορφιά που πηγάζει από μέσα. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι δεν θα βαρεθείτε την ανάγνωση.

Να θυμάστε: Όπου υπάρχει ζωή υπάρχει και ελπίδα. Ίσως αν διαλέξουμε τη ζωή τα πράγματα να μην είναι τόσο δύσκολα όσο τα φανταζόμαστε. Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μπορούμε να μετατρέπουμε την απελπισία σε ελπίδα, να αντικαταστήσουμε τα δάκρυα με χαμόγελα. Στη στιγμή. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Μέχρι το επόμενο τεύχος ίσως έχουν αλλάξει πολλά. Κυρίως στη χώρα. Ως τότε Καλό Πάσχα με την ελπίδα οι αλλαγές να είναι μόνο προς το καλύτερο.

 

Το editorial δημοσιεύεται στο περιοδικό adore, τεύχος Μαϊου 2012