ΟΣΑ ΕΜΑΘΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

Ο μήνας που πέρασε ήταν για μένα ιδιαίτερος και πολύ γεμάτος. Γέλασα πολύ, βγήκα πολύ, είδα φίλους που μου είχαν λείψει, έκλαψα, θύμωσα, αντέδρασα, όμως στο τέλος νιώθω πως βγήκα λίγο πιο κερδισμένη.

Άλλωστε, η άνοιξη είναι μία εποχή που ενισχύει τη διάθεση για αλλαγές και επαναπροσδιορισμούς. Γι’ αυτό κι εγώ έκρινα, κρίθηκα, αποφάσισα και έμαθα.

Έμαθα ότι δεν συγκρίνονται με τίποτα οι μικρές, απλές, οικογενειακές στιγμές. Ένα χαμόγελο και μία αγκαλιά από την οικογένεια μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση και να επουλώσει όλες τις πληγές. Οι βόλτες με τον αδερφό μου και την Άνια στη Θεσσαλονίκη, οι καφέδες που αμέσως γίνονται κρασιά και οι συμβουλές του μεγάλου αδερφού που κατά ένα περίεργο τρόπο ΠΑΛΙ έχει δίκιο. Τα προγνωστικά και οι προβλέψεις του μπαμπά μου για την πολιτική, για τις σχέσεις (επαγγελματικές και μη), για την επικαιρότητα, που δεν ξέρω πώς το καταφέρνει, αλλά επιβεβαιώνονται πάντα. Ακόμη και όταν όλοι διαφωνούμε εκείνος έχει πάντα δίκιο στο τέλος. Και η μαμά μου, το στήριγμά μου σε όλα. Στα πάντα και για πάντα. Ο άνθρωπος που μας συντονίζει όλους και το κάνει με αξιοζήλευτη επιτυχία.

Έμαθα ότι είναι τυχερός όποιος έχει αληθινούς φίλους. Και εγώ αισθάνομαι τυχερή. Δεν αλλάζω με τίποτα τις στιγμές μου μαζί τους. Η Μαριλένα που μπορεί να είναι κάποιες φορές μακριά αλλά είναι πάντα εκεί, τα αμέτρητα κοκτέηλ με τη Νινή στο Βanquet που καταλήγουν κάθε φορά σε εξομολογήσεις, οι ατελείωτες συζητήσεις με την Αθηνά που πάντα οδηγούν σε σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μας στο μέλλον και φυσικά στην πεποίθηση ότι εμείς ήρθαμε για να αλλάξουμε τον κόσμο. Το ξαφνικό τηλεφώνημα στη Λίλη για να μοιραστώ μαζί της από το πιο ασήμαντο περιστατικό μέχρι την πιο βαθιά μου σκέψη. Το μάθημα που μου δίνει –χωρίς πάντα να το ξέρει- η Μαριάνα να ζω αληθινά την κάθε στιγμή μου όπως κάνει αυτή. Το χιούμορ της Ευγενίας η οποία με κάθε αφορμή με «πειράζει», οι συζητήσεις μας με τη Νάσια που πάντα καταλήγουν στο να θυμόμαστε τα σχολικά μας χρόνια, τις πλάκες στους καθηγητές, τους έρωτες στο Λύκειο και τα τελευταία μας ξενύχτια πριν τις πανελλαδικές. Η Κατερίνα με την οποία μπορείς να συζητάς για όλα και να μη σε νοιάζει που περνάει η ώρα αλλά είναι στην Ολλανδία και μας λείπει. Η άλλη Κατερίνα που μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές και κρέμομαι από τα χείλη της κάθε φορά. Η δοτικότητα της Μαίρη Έλεν και το χαμόγελό της που ξέρεις ότι είναι ατόφιο και αληθινό. Η Δήμητρα που θα σχολιάσει τα πάντα με τον δικό της τρόπο και θα σε κάνει να γελάσεις. Αυτά και τόσα άλλα που μόνο που τα σκέφτομαι χαμογελάω.

Έμαθα ότι υπάρχουν όρια. Όρια στο πώς αντιδρούμε, στο πώς συμπεριφερόμαστε, στο πώς μιλάμε. Όρια που βάζουμε εμείς και μόνο. Κατάλαβα ότι δεν είναι κακό να τα ξεπεράσεις, γιατί μαθαίνεις καλύτερα ποιος είσαι. Δεν στεναχωριέμαι λοιπόν αν καμιά φορά τα ξεπεράσω, γιατί την επόμενη φορά θα είμαι ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μου.

Έμαθα ότι κάθε τέλος είναι μία αρχή. Πάντα θα έχεις περισσότερα να πάρεις και ακόμη περισσότερα να δώσεις, πάντα θα υπάρχουν περισσότερες στιγμές να ζήσεις και μεγαλύτερες συγκινήσεις να νιώσεις. Κάθε τέλος είναι μία αφορμή για να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Να μάθουμε τι είμαστε και τι θέλουμε για να κάνουμε μία νέα αρχή.

Έμαθα, παρακολουθώντας την ταινία Into the Wild, ότι μπορεί να φτάσεις πολύ μακριά για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να ζήσεις το όνειρό σου, ακόμη και μέχρι την Αλάσκα. Αρκεί να ξέρεις ότι υπάρχει κόστος. Έμαθα, επίσης, καταπληκτικά τραγούδια (από το soundtrack της ταινίας) που έχουν την υπογραφή του Eddie Vedder και είμαι σίγουρη πως αν τα ακούσετε θα μιλήσουν και στη δική σας ψυχή.

Έμαθα ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι υπέρτατη. Θυμήθηκα, παρακολουθώντας την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, τα γεγονότα που συνέβησαν πέρυσι τον Μάιο στην Αθήνα, όταν κάηκε η Marfin. 2 μολότοφ και 3 νεκροί ο απολογισμός. Ένα γεγονός που ξεχάστηκε και οι μόνοι που ζουν καθημερινά με αυτό είναι οι συγγενείς των θυμάτων. Άγνωστοι –μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών- που ήξεραν ότι το κτίριο είχε εργαζόμενους και δεν δίστασαν να το πυρπολήσουν. Το συμπέρασμα, ένα: Όταν η ζωή αφαιρείται με βία, ο κάθε σκοπός και ο κάθε αγώνας χάνει τελικά την ουσία του.

Η αρχή αυτού του μήνα σηματοδοτεί το τέλος της άνοιξης. 

Σηματοδοτεί το τέλος μίας περιόδου και την αρχή νέας. 

Μίας περιόδου ιδιαίτερης και ξεχωριστής για τον καθένα από μας. Κάντε μία σύντομη ανασκόπηση, κρατήστε τις καλές αναμνήσεις και αφήστε πίσω σας όσα σας στέρησαν το χαμόγελο. Έτοιμη να υποδεχτώ το καλοκαίρι αποχαιρετώ την άνοιξη μαζί σας.

Το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας έχει στόχο να σας φτιάξει τη διάθεση, όπως έφτιαχνε τη δική μας όσο το ετοιμάζαμε.

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Σήμερα είναι η Γιορτή της Μητέρας. Μην ξεχάσετε να χαρίσετε το πιο μεγάλο σας χαμόγελο στον άνθρωπο που σας χαρίζει την πιο αληθινή και πιο ανιδιοτελή του αγάπη. Και πάντα θα το κάνει. Χρόνια πολλά Μαμά! Σ'αγαπώ.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό adore, στο τεύχος Μαϊου 2011