ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑΤης Σοφίας Τουντούρη
«Έγραψε υπέροχα τραγούδια, αλλά με πόση μοναξιά τα πλήρωσε; Άξιζε τον κόπο, εντέλει; Ναι, άξιζε, γιατί υπάρχει κάτι που θα νικάει πάντα και τη μοναξιά και το θάνατο. Κι αυτό το κάτι το είχε ο Μανώλης Ρασούλης». Με τα λόγια αυτά αποχαιρέτισε τον Κρητικό μουσικό ο Διονύσης Σαββόπουλος. Έτσι έφυγε ο Μανώλης Ρασούλης. Μόνος. Με συντροφιά τα τραγούδια του.
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011. Ο Μανώλης Ρασούλης είναι νεκρός. Φίλοι του καλλιτέχνη βρίσκουν το πτώμα του στο διαμέρισμά του στη Θεσσαλονίκη, όπου διέμενε τα τελευταία 20 χρόνια, ενώ τα αίτια θανάτου του παραμένουν αδιευκρίνιστα.
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011. Το πόρισμα αποδίδει το θάνατο του 66χρονου καλλιτέχνη σε οξύ έμφραγμα. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή Ματθαίο Τσούγκα, το έμφραγμα που στοίχισε τη ζωή του Κρητικού μουσικού εκδηλώθηκε το Σάββατο 5 Μαρτίου, πράγμα που σημαίνει ότι ο Μανώλης Ρασούλης ήταν νεκρός στο διαμέρισμά του για 9 μέρες, μέχρι την Κυριακή που τον βρήκαν οι φίλοι του.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011. «Ρασούλη, τα τραγούδια σου πάντα θα τραγουδιούνται κι οι Έλληνες νοσταλγικά εσένα θα θυμούνται». Με αυτή τη μαντινάδα αποχαιρέτισαν τον Μανώλη Ρασούλη οι συγγενείς, οι φίλοι και οι θαυμαστές του στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Το «παρών» στην κηδεία του καλλιτέχνη έδωσαν εκπρόσωποι της πολιτείας και πολλοί καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών, ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Τηλέμαχος Χυτήρης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μ. Ανδρουλάκης, η Χ. Αλεξίου, ο Ν. Ξυδάκης, ο Η. Λογοθέτης, ο Λ. Παπαδόπουλος, ο Γ. Ζουγανέλης η Γλυκερία κ.ά. Οι δαπάνες της κηδείας θα καλυφθούν από την ΑΕΠΙ.
Είπαν για τον Ρασούλη:
Μίμης Ανδρουλάκης: «Ο πολύς κόσμος γνωρίζει τα 2/10 του Μανώλη Ρασούλη. Τα υπόλοιπα 8 παραμένουν μυστικό».
Χάρις Αλεξίου: «Το τελευταίο “χαρτί” του Μανώλη ήταν να μας αιφνιδιάσει με τον τρόπο που έφυγε ο επαναστάτης του σύγχρονου λόγου με ζωντάνια και ενέργεια».
Ανακοίνωση υπουργείου Πολιτισμού: «Ανένταχτος και ανεξάρτητος, βαθιά Έλληνας και διεθνής, ο Μανώλης Ρασούλης, μέσα από τους στίχους, τα τραγούδια, τα κείμενά του αλλά και τη στάση ζωής του, υπήρξε μάχιμος και δημιουργικός σε μια εποχή κρίσιμη πολιτικά, κοινωνικά και αξιακά για τη χώρα μας. Ο λόγος του, οξύς και ιδιαίτερος, υπήρξε ευδιάκριτος και απαραίτητος για τον ελληνικό λαό, κυρίως μέσα από τα τραγούδια του, που αγαπήθηκαν όσο λίγων και θα συνεχίσουν να τραγουδιούνται στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες».
Ένα ανήσυχο πνεύμα
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου 1945. Γιος χρυσοχόου, στα παιδικά του χρόνια έψαλλε στον Πολιούχο Άγιο Μηνά. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία τραγουδώντας ερασιτεχνικά στην Πλάκα, ενώ παράλληλα δούλευε στην εφημερίδα της Αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή». Στη διάρκεια της δικτατορίας έφυγε για το Λονδίνο, όπου έμεινε έξι χρόνια. Εκεί οργανώθηκε στο τροτσκιστικό κίνημα, όπου και γνωρίστηκε με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, με την οποία συνεργάστηκε δύο φορές σε πολιτικές παραστάσεις. Όσο ζούσε στο Λονδίνο υπήρξε συνεκδότης της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Αλλαγή». Το Μάη του ’68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι. Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου επιστρέφει στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση τον βρίσκει εργαζόμενο στα Ναυπηγεία Ανδρεάδη. Τότε είναι που τον καλεί ο Μάνος Λοΐζος και τραγουδούν τα «Νέγρικα» με τη Μαρία Φαραντούρη. Η συνεργασία του με τον Νίκο Ξυδάκη στα «Δήθεν» θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως το «Αχ Ελλάδα», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», «Το κοτλέ παντελονάκι», «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Διαρκώς μελετά, γράφει, ερωτεύεται, ξερωτεύεται, διαλογίζεται, αυτοπαρατηρείται, παλινδρομεί, ρισκάρει και πληρώνει το τίμημα. Κατά καιρούς κατηγορείται ως εγκέφαλος της 17Ν. Αυτός, όμως, δηλώνει φύσει και θέσει ενάντια στη βία, ιδίως ενάντια στην ατομική τρομοκρατία. Ο Μανώλης Ρασούλης έχει μία κόρη, τη Ναταλί, η οποία, αφού σπουδάζει μουσική, αποκαλύπτεται ως μουσικό φαινόμενο και γίνεται γνωστή και στο εξωτερικό με το συγκρότημα Septic Flesh. Σημαντική στιγμή του όταν η Μελίνα Μερκούρη τον καλεί να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις για την Πολιτιστική Αθήνα και να της δώσει ιδέες κι αυτός αρνείται, γιατί δεν θεωρεί την Αθήνα άξια για να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Έκτοτε μπαίνει στη μαύρη λίστα και του υπουργείου Πολιτισμού. Προσπαθούν με δικαστικές καταδίκες να τον πτοήσουν και να τον βγάλουν από την ενεργό δράση, κάτι όμως που είναι αδύνατο, αφού ο Ρασούλης κάνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο και τα τραγούδια του γίνονται γνωστά στο Ισραήλ, την Τουρκία, τη Σερβία και σε όλες τις χώρες όπου υπάρχει ελληνισμός. Τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται νονός και κηδεμόνας ενός μικρού αγοριού, του Πασχάλη.
Πολλές φορές ο Ρασούλης διαφώνησε με το λεγόμενο «μουσικό καθεστώς», θεωρήθηκε «αιρετικός» και «εκκεντρικός» και τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, έχοντας βήμα για το λόγο του το προσωπικό του blog.
Διά στόματος Μανώλη Ρασούλη
«Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να ’μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας. Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχυση για το τι “μένει” γενέσθαι. Μετά από μια κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά».
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ FREE SUNDAY ΣΤΙΣ 19-20/3/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου