Καιρός να μπεις στα αλλαγμένα...

Λίγο ο καιρός που άρχισε να χαλάει, λίγο το καλοκαίρι που αποτελεί μόνο ανάμνηση πια και το ποίημα της Κικής Δημουλά αποτελεί την καλύτερη συντροφιά για την πρώτη ημέρα που το Φθινόπωρο αρχίζει να κάνει διστακτικά την εμφάνισή του (σαν να άργησε λιγάκι...!). "Οι Αποδημητικές Καλημέρες" είναι η καλύτερη έμπνευση για μένα μία τόσο δύσκολη Δευτέρα.

"Άρχισε η ψύχρα" και είναι πια "καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα".  

Ρίξτε στην πλάτη σας ένα ρούχο και υποδέχτειτε το Φθινόπωρο όπως του πρέπει. Κρατήστε τις όμορφες εικόνες του καλοκαιριού ως μία υπέροχη ανάμνηση και ζήστε το Φθινόπωρο όπως ακριβώς το επιθυμείτε. Μην κάνετε οικονομία στα όνειρα.

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!

ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ της Κικής Δημουλά

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.
Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ᾖρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!!!!!

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με την Αθηνά. Αύριο φεύγει για ένα χρόνο στην Αγγλία, να συνεχίσει τις σπουδές της για να επιστρέψει (εάν δεν την κρατήσουν εκεί οι “σειρήνες” της βρετανικής πρωτεύουσας) με ένα πλουσιότερο σε γνώσεις και εμπειρίες βιογραφικό. Ένα χρόνο πριν έφυγε η Κατερίνα, πιο πριν η Μαρία. Αργότερα ίσως ακολουθήσουν και άλλες. Άλλες θα συνεχίσουν τις σπουδές, τα μεταπτυχιακά σε διάφορες χώρες του κόσμου. Αργότερα κάποιες ίσως αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλη πόλη της Ελλάδας. Κάποιες άλλες ίσως δώσουν προτεραιότητα στην οικογένεια. Οι υπόλοιπες ίσως μείνουν εδώ φτιάχνοντας ανάλογα τη ζωή τους.
Όπως και να έχει ένα είναι το σίγουρο: Στην ηλικία μας, στα 24-25, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πιο μεταβατικό στάδιο της ζωής μας. Είναι τώρα που η ανάγκη για να πάρουμε τη ζωή στα δικά μας χέρια (εάν δεν το έχουμε ήδη κάνει) είναι πιο έντονη από ποτέ. 

Μεταπτυχιακά, αναζήτηση εργασίας, νέες ευκαιρίες, προκλήσεις έρχονται για να ταράξουν τα μέχρι τώρα ήρεμα νερά της φοιτητικής- νεανικής ζωής μας. Οι παρέες χωρίζονται. Στην καλύτερη περίπτωση, όχι για πάντα, αλλά για λίγο. Αυτό το λίγο εξαρτάται από το πόσο γερές είναι οι βάσεις στις οποίες αυτές οι παρέες είναι χτισμένες. Είναι σαν να βάζεις ένα pause στις ανέμελες μέρες και να υπόσχεσαι ότι θα επιστρέψεις πάλι για να πατήσεις το play και όλα να συνεχίσουν να κυλούν όπως ακριβώς είχες συνηθίσει. Όπως ήξερες, όπως έμαθες.
Σ’ αυτό το νέο βήμα αφήνεις (για λίγο) πίσω σου ανθρώπους που έζησες μαζί τους όμορφες στιγμές, μοιράστηκες μυστικά, γέλασες, έκλαψες, διασκέδασες, ήσουν ο εαυτός σου...Kαι τώρα, παρουσιάζεται μία νέα πρόκληση: Η ΝΕΑ ΑΡΧΗ. Εσύ μπορεί να μένεις ίδιος, αλλά οι συνθήκες γύρω σου αλλάζουν. Τώρα έχεις βάλει πλώρη για νέα όνειρα, θέτεις νέους στόχους και είσαι έτοιμος να ζήσεις νέες εμπειρίες. ΑΞΙΖΕΙ όσο τίποτα ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Αρκεί να μην ξεχνάς αυτούς που αφήνεις εδώ.
Η δική μας παρέα, άλλωστε, έχει γερά θεμέλια.
ΑΘΗΝΟΥΛΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!