Τηλεφωνώ στη Μ.Δ. για
να... αναζητήσω έμπνευση. Πάντα οι
συζητήσεις μαζί της μου δίνουν “τροφή”
για προβληματισμό, σκέψη και γέλιο καμιά
φορά που το χρειάζομαι πολύ τις “δύσκολες
ώρες” στο γραφείο. Τι θα ήθελες να
διαβάσεις; “Γράψε για την καλοκαιρινή
μιζέρια” μου λέει και κλείνουμε το
τηλέφωνο.
Καλοκαιρινή μιζέρια;
αναρωτιέμαι. Το καλοκαίρι; Που όλοι
μοιάζουν να έχουν πάρει μαζί με την
άδειά τους, άδεια και από ό,τι τους
βασανίζει; Αυτός ο ήλιος, ο μοναδικός
ελληνικός ήλιος πως μπορεί να προκαλεί
μιζέρια;
Της στέλνω μήνυμα.
“Μιζέρια; Το αντίθετο συμβαίνει. Εγώ
καλοκαιρινή χαρά διαπιστώνω”.
Και με αποστομώνει.
“Μπα, σκευωρία είναι
για να καλύψουν όλοι τις στεναχώριες
τους. Το καλοκαίρι είναι μόνο για τα
παιδιά που όταν τους ρωτάς τι μέρα είναι
δεν ξέρουν. Ούτε σχολείο, ούτε
προβλήματα...”.
Είναι όντως έτσι; Έχουν
οι εποχές target group;
Κι ο ήλιος; Η φύση που το καλοκαίρι
δείχνει το ομορφότερό της πρόσωπο;
Χαμένοι καθημερινά
σε τόσες σκέψεις, σε θλιβερές εικόνες,
μπερδεμένοι ανάμεσα αριθμούς και
υποχρεώσεις, πώς να “γεμίσουμε” από
όσα η φύση μας προσφέρει; Πώς να
αντιληφθούμε το μεγαλείο της; Φόβοι,
υποχωρήσεις, αγώνας να βρεθεί λύση σε
εξισώσεις που δεν διδαχθήκαμε στο
σχολείο και μια ζωή που δημιουργεί
τελικά μόνο προβλήματα και αναπάντητα
ερωτηματικά... Γεμίζουμε δάκρυα τη ζωή
μας, ξεχνώντας τα χαμόγελα που διαγράφηκαν
στο πρόσωπό μας και τα αισθήματα που
κάποτε μας δημιούργησαν. Κάνουμε
αρνητικές σκέψεις για το μέλλον αγνοώντας
πόσο υπέροχο έχει υπάρξει το παρελθόν.
Καταριόμαστε τα πάντα διαγράφοντας όσα
μας χάρισε απλόχερα η ζωή όλα αυτά τα
χρόνια. Ζητάμε μονίμως περισσότερα,
ξεχνώντας ότι κάποτε ήμασταν ευτυχισμένοι
με λιγότερα. Διεκδικούμε ελάχιστα τώρα
που αυτό είναι πιο απαραίτητο από ποτέ.
Ξεχνάμε να ζήσουμε το παρόν κάνοντας
υπολογισμούς για ένα μέλλον που για
όλους είναι αβέβαιο. Μα, αλήθεια, πόσο
εγωιστές μπορούμε να είμαστε;
Πόσο βαρετά,
όμως, θα ήταν όλα αν ήταν τέλεια;
Γεμάτη από
εικόνες της καθημερινότητας που μόνο
χαρά δεν μου προκαλούν, από καλοβαλμένους
ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια,
νέους και μεγαλύτερους που ξενιτεύονται
για να βρουν μια καλύτερη τύχη έξω,
στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα της
προσπάθειας αλλά και αποχαιρετώντας
τη ζωή στην πατρίδα, πλημμυρισμένη από
πρόσωπα που συνδέουν το “ανοίγω τα
φτερά μου” με το “φεύγω μακριά από μια
χώρα που δεν μου προσφέρει τίποτα”,
ανθρώπους που αφήνουν πίσω σχέσεις,
φίλους, οικογένεια και μικρά παιδιά που
χαμογελούν χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν
τι συμβαίνει και ίσως μεγαλώνοντας
κατανοήσουν την προσπάθεια των γονιών
τους, ψάχνω το αποκούμπι μου. Εγώ και
εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον
κόσμο. Κοιτάζω τον ουρανό, τη φύση,
τη θάλασσα. Δεν μπορεί...Όλα αυτά μας
αξίζουν. Όλα αυτά συνυπάρχουν μαζί μας.
Είναι κομμάτι μας και εμείς δικό τους.
Και γιατί τα αγνοούμε; Αυτό είναι το
αποκούμπι μου. Το καλοκαίρι μου είναι
η δύναμή μου.
Στέλνω στην
Κ.Β.. “Τι σημαίνει καλοκαίρι για σένα;”.
“Ξεγνοιασιά και δροσερό καρπούζι.
Έρωτας και βοτσαλάκια. Βουτιές και
βιβλία. Κοχύλια και περισυλλογή”.
Ευτυχώς, σκέφτομαι.
To στέλνω
στη Μ.Δ. Χαμογελάει. “Έχεις δίκιο, δεν
πρέπει να μας παίρνει από κάτω”.
Χαμογελώ κι εγώ.
Δεν είμαι μόνη.
Να θυμάσαι: Σε
όσα ερωτήματα σε απασχολούν, πάντα η
ζωή έχει τις καλύτερες απαντήσεις.
Ανακάλυψέ τες.
 |
| Μοναδικό Τοπίο στη Μάνη |
Σοφία Τουντούρη
