Ένας χρόνος στην Αθήνα...

Τέλος Αυγούστου και συνειδητοποιώ πως κλείνω έναν ολόκληρο χρόνο στην Αθήνα.

Ήταν περίπου 10 Αυγούστου όταν συναντήθηκα με τη Φαίη στη Χαλκιδική και συμφωνήσαμε να είμαι στην παρέα του Πρωινού. Δεν με χωρούσε ο τόπος, θυμάμαι, στη Χαλκιδική τότε. Αγωνία, χαρά, άγχος... Κι άλλες φορές είχα φτάσει κοντά στο να κάνω το βήμα αλλά αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη. Θυμάμαι σαν χθες που οι φίλοι μου είχαν κανονίσει να διασκεδάσουμε το βράδυ σε μαγαζί εκεί και πήρα το αυτοκίνητο και γύρισα μόνη στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο για να κάνω τον προγραμματισμό μου. Ετοίμασα μία βαλίτσα, έκλεισα εισιτήριο και κατέβηκα μόνη στην Αθήνα. Φυσικά η Αθήνα ήταν άδεια. Φιλοξενούμενη, εννοείται, το πρώτο διάστημα σε φίλους μέχρι να βρω σπίτι...  25 Αυγούστου και οι μεσίτες ακόμη έλειπαν διακοπές, είχα άγχος για τα νέα δεδομένα στη δουλειά και ερχόμουν για να ζήσω το big dream στην πρωτεύουσα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Ένιωθα ευλογημένη και ακόμη νιώθω. Μόνο που τώρα πιστεύω πως οι λόγοι για τους οποίους νιώθω ευγνώμων είναι και πιο ουσιαστικοί...

Θυμάμαι το συναίσθημα που είχα στο αεροπλάνο. Ερχόμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω το "εχθρικό" και σκληρό πρόσωπο της πρωτεύουσας. Τον ανταγωνισμό, τις πισώπλατες μαχαιριές... Κι όμως με το που πάτησα το πόδι μου εδώ, ένιωσα τόσο οικεία. Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως όλα όσα έζησα έναν χρόνο τώρα ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρξαν δυσκολίες αλλά και αυτή η δαιμονοποίηση για τη δουλειά μας, για την πρωτεύουσα για όλα... δεν έχει βάση!

Κάθε μέρα, θυμάμαι, πήγαινα στη Μαντζάρου, στον Βαγγέλη (που σίγουρα είναι ένας από τους υπέροχους νέους και πραγματικούς φίλους που έκανα), έκανα πλάνα. Περπατούσα μόνη μου στην Πλάκα και ένιωθα πως είμαι σε άλλο μέρος. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Αθήνας. "Κρύβει" πολλές μικρές πόλεις σε μία, άλλο το σκηνικό στη Γλυφάδα, άλλο στα Αναφιώτικα, άλλο στο Μετς και άλλο στην Κηφισιά. Μπορείς να "κρυφτείς" να μην ξέρει κανείς που είσαι και τι κάνεις.

Να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν αλλάζω με τίποτα στον κόσμο την πόλη μου και τις ομορφιές της αλλά και η Αθήνα έχει τη δική της χάρη. Πρώτη κίνηση που έκανα, θυμάμαι, ήταν να εντοπίσω του Θεσσαλονικείς της πρωτεύουσας και να γίνω και εγώ κατά κάποιο τρόπο κομμάτι αυτού του "λόμπι"! Είμαστε στ' αλήθεια τόσοι πολλοί!!! Όλοι με ΤΟΣΟ κοινές εμπειρίες στην αρχή!!!

Εννοείται ότι το "μακριά" της Θεσσαλονίκης είναι το "κοντά" της Αθήνας, οπότε το θέμα των αποστάσεων δεν υφίσταται... Ζεις μ' αυτό και ξέρεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου θα το περνάς στο μποτιλιάρισμα και μέσα στο αμάξι.

Θα έλεγα ότι η γεύση που έχω αυτή την ώρα είναι γλυκόπικρη. Μέσα σε ένα χρονο, συνέβησαν πολλά. Σίγουρα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους αλλά και άλλους που με έκαναν να προβληματιστώ. Ανθρώπους με καλοσύνη και γενναιοδωρία αλλά και αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία θα σου "την κάνουν". Έκανα νέους ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥΣ φίλους αλλά έπεσα και σε παγίδες. Έτσι δεν είναι, άλλωστε, και η ζωή; Γεμάτη εκπλήξεις. Αυτό νιώθω, πως μέσα σε έναν χρόνο έζησα μια ζωή. Και δεν φαντάζεστε τώρα πόσο χαμογελάω.

Έμαθα πως για να κερδίσεις κάτι πρέπει ξεκάθαρα να το διεκδικήσεις. Αλλά παράλληλα πως δεν χρειάζεται να καταπατήσεις τα πιστεύω σου για να αρέσεις.
Βίωσα αμέτρητα αστεία περιστατικά ή και πιο σοβαρά που τώρα τα θυμάμαι και γελάω.
Μπορεί να δυσκολεύτηκα αρχικά με το ντιλιβέρι γιατί δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι για μία Θεσσαλονικιά να παραγγέλνει σουβλάκια αλλά τελικά έμαθα να μαγειρεύω και το έλυσα κι αυτό!

Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, θα έλεγα, πως μπορεί να έκανα ένα μικρό βημα πιο κοντά στο όνειρό μου αλλά τώρα ο δρόμος είναι μπροστά και είναι ανοιχτός. Κι εγώ σίγουρα πιο σοφή. Και χωρίς να το βάζω κάτω. Άλλωστε ποτέ δεν το έβαλα.

Πλησιάζει ο Σεπτέμβρης κι έχω μία ανεξήγητα πολύ καλή διάθεση. Ίσως γιατί το καλοκαίρι μου ήταν απρόσμενα καλό. Έχω κάποιες αναμνήσεις που σίγουρα θα με συντροφεύουν μέσα στον χειμώνα και θα με κάνουν να χαμογελάω...
Ίσως γιατί κάθε πρωί ξυπνάω και λέω ευχαριστώ για όσα έχω καταφέρει και όσα έχω. Και πιστέψτε με, όσα έχουμε δεν είναι τα αυτονόητα. Αν θέλω κάτι να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτό. Κάθε πρωί που ξυπνάτε, ξεκλέψτε 2-3 λεπτά και σκεφτείτε για πόσα πράγματα είστε ευγνώμονες. Κάθε μέρα, θα δείτε, πως θα προστίθεται και κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση.

Να θυμάσαι: Μην περιμένεις τις ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσεις. Το ξεκίνημα είναι που κάνει  τις συνθήκες  ιδανικές

Καλό βράδυ,

Σοφία

Instagram: Sofia_Tountouri
Facebook: Sofia Tountouri

Υ.Γ. Ναι ξέρω, πρέπει να κάνω ιστοσελίδα. Είναι στο πρόγραμμα ήδη... ;)

Ονειρέψου...και πού ξέρεις;

Χθες βράδυ πετούσα από Θεσσαλονίκη πίσω στην Αθήνα και για πρώτη φορά μετά από περίπου 10 μήνες επέστρεψα στην παλιά μου συνήθεια: Το μικρό μου τετραδιάκι. Τον θησαυρό μου, όπου "φυλάω" τις σκέψεις μου, τα γεγονότα που θέλω να θυμάμαι και όσα έχω στην καρδιά μου. Άλλωστε, όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν πως το γράψιμο ήταν πάντα η πιο αγαπημένη μου και λυτρωτική συνήθεια. Ήταν πάντοτε η εκτόνωσή μου.

Στη 45λεπτη πτήση, λοιπόν, κατέκλυσαν το μυαλό μου σκέψεις για το πώς ονειρευόμουν τον εαυτό μου χρόνια πριν και πόσα τελικά άλλαξαν από αυτά που είχα ως δεδομένα για τη ζωή μου όταν ήμουν στην αρχή της ενηλικίωσής μου.

Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου ζωή, τα αποτελέσματα μάλλον ήταν καταστροφικά καθώς θυμάμαι έντονα να δηλώνω στις παρέες μου πως μέχρι τα 28 μου σίγουρα θα έχω παντρευτεί και θα έχω κάνει ήδη το πρώτο μου παιδί. Στα επαγγελματικά μου, μάλλον τα πήγα καλύτερα. Πάντα ονειρευόμουν να είμαι δημοσιογράφος, να λατρεύω τη δουλειά μου και να έχω την ευκαιρία να κάνω συνεντεύξεις. Με όλους. Να τους γνωρίζω καλύτερα, να κάνω όμορφες συζητήσεις και να βγαίνω πάντα κερδισμένη από αυτές.

Στα χρόνια αυτά έχασα "φίλους". Ανθρώπους που πίστευα πως θα ναι εκεί για μια ζωή, όμως τελικά δεν άντεξαν στους δικούς μου έντονους ρυθμούς. Ή εγώ στο δικό τους ράθυμο τρόπο ζωής. Ανθρώπους που δοκιμαστήκαμε μαζί και πιστεύαμε ότι μαζί θα συνεχίζαμε για μια ζωή όμως τελικά είμαστε όλοι πολύ εγωιστές για να αγαπήσουμε κάποιον όπως είναι , με τα ελαττώματά του. Πόσο μεγάλη μαγκιά να αποδέχεσαι τον σύντροφό σου, τον φίλο σου, τον αδερφό σου όπως ακριβώς είναι. Πόσο μεγάλη μαγκιά να μη θέλεις να αλλάξεις κανέναν και να τον αγαπάς αληθινά, γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που εξυπηρετεί εσένα να είναι.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα "πετάξει", δεν "είχα αφήσει πίσω". Πάντα άφηνα ένα παραθυράκι ανοιχτό. Αυτό το παραθυράκι έκλεισε. Χωρίς μικρότητες και κακίες. Και είμαι περήφανη για αυτή την απόφασή μου.
Πραγματικά, ίσως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους, το παρελθόν, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, επιλογές που δεν είχαν την επιθυμητή κατάληξη, αδικίες και προδοσίες που βιώσαμε...Να τα διαγράψουμε, να μη μας καθορίζουν άλλο πια, να μην εξαρτάται από αυτά η διάθεσή μας... Και όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος κάνω τον μικρό απολογισμό μου, σκέφτομαι τι κέρδισα και τι έμαθα τον χειμώνα που μας πέρασε...Και πιστέψτε με, οι απολογισμοί, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά τουλάχιστον σου θυμίζουν που ήσουν, πού είσαι και πού θέλεις να πας...

Έμαθα...

-  πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' αγαπούν πολύ απλά δεν ξέρουν τον τρόπο να στο δείξουν. Και το ότι δεν σ' αγαπούν με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σ'αγαπούν με όλη τους την καρδιά.

- πως όσο περνούν τα χρόνια μοιάζω όλο και πιο πολύ στη μαμά μου και είμαι περήφανη και χαρούμενη γι' αυτό.

- πως υπάρχουν φίλοι που είναι πραγματική οικογένεια. Και πως ακόμη και σε στιγμές που η βιολογική οικογένεια δεν μπορεί να είναι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που σε φροντίζουν, σε βοηθούν και σε κάνουν να πιστεύεις πως τελικά , ΝΑΙ!, μπορείς να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους.

- πως αυτό που ζούμε στο τώρα , δεν είναι το μοναδικό πράγμα που μας έχει δοθεί. Και πως όσο στεναχωρημένος ή χαρούμενος κι αν είσαι η γη συνεχίζει να γυρίζει και ο κόσμος να προχωρά.

- πως η αληθινή φιλία μπορεί να υπάρχει και να εξελιχθεί ακόμη και αν η απόσταση είναι μεγάλη. Και νιώθω πως το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την αληθινή αγάπη.

- πως τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν κάνουν τον σωστό άνθρωπο και πως οι αληθινοί ήρωες στη ζωή είναι αυτοί που θα χτίσουν με όσα όπλα διαθέτουν και από όποια θέση κι αν βρίσκονται το δικό τους μέλλον.Με αξιοπρέπεια.

- πως μια βαθιά ανάσα είναι ικανή να ηρεμήσει την ψυχή και το μυαλό σου και να σε κάνει να δεις πιο καθαρά.

- πώς να συγχωρώ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και να προχωράω.

-πως τελικά τρελαίνομαι για τις εκπλήξεις. Δεν είχα ανακαλύψει ως τώρα την πιο ρομαντική πλευρά μου αλλά άρχισε να μου αρέσει!

- πως η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες που μπορούν να σε κάνουν να λυγίσεις.
Αλλά την ίδια στιγμή είναι πολύ όμορφη, λαμπερή, αστραφτερή και μπορεί να σε γεμίσει ευγνωμοσύνη.

- πώς να απολαμβάνω τη μοναξιά μου και να αγαπάω τον εαυτό μου.

- πώς να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να μην αντιδρώ σε κάθετί που γράφεται ή λέγεται για μένα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτό που πιστεύει. Άλλωστε, κρίνεται από αυτό.

- πώς να απομακρύνω μια για πάντα τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου. Έρευνα μάλιστα που διάβασα πρόσφατα η συστηματική έκθεση υγιών, εξωστρεφών ανθρώπων σε περιβάλλον στο οποίο ενυπάρχουν αγχώδεις, οργισμένες, εχθρικές προσωπικότητες, επιδρά με τέτοια ένταση που δεν επιβαρύνει μόνο τον ψυχισμό, αλλά και βασικά όργανα του ανθρώπινου σώματος, όπως η καρδιά. Και με την καρδιά μας δεν παίζουμε ! #διπλής

- πως δεν είναι κακό να απολαμβάνεις τη ζωή. Πως δεν πρέπει να έχω ενοχές όταν περνάω πραγματικά καλά και πως δεν χρειάζεται να απολογηθώ σε κανέναν για όσα με κάνουν ευτυχισμένη.

Μην υποβαθμίζεις το όνειρό σου, απλά και μόνο για να χωρέσει στην πραγματικότητά σου!

Σοφία,

Instagram: Sofia_Tountouri

Facebook: Sofia Tountouri