Ξενοδοχείο… «γερασμένων» πολυκατοικιών η Θεσσαλονίκη!

Πεσμένοι σοβάδες, σπασμένοι σωλήνες και κατεστραμμένοι τοίχοι συνθέτουν την εικόνα μερικών από τα παλαιότερα κτίρια της πόλης. Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί το γεγονός ότι περίπου το 75% του αριθμού των κτιρίων στη Θεσσαλονίκη δεν πληροί τις σύγχρονες αντισεισμικές διατάξεις με τον κίνδυνο κατάρρευσης ορατό στην περίπτωση εκδήλωσης σεισμού. Σύμφωνα με μελέτη, τέτοιου είδους κατασκευές φιλοξενούνται ως επί το πλείστον στο ιστορικό κέντρο και κυρίως στις οδούς Αγγελάκη, Αριστοτέλους και Εγνατία.

Της Σοφίας Τουντούρη

Γεμάτη με κτίρια ηλικίας δύο αιώνων είναι η Θεσσαλονίκη, καθώς το υψηλό κόστος για την ενίσχυση και τον έλεγχό τους δεν επιτρέπει στους ιδιοκτήτες την σωστή συντήρησή τους, με αποτέλεσμα να είναι διαρκής ο κίνδυνος κατάρρευσης σε περίπτωση σεισμού. Εντυπωσιακό είναι, όμως, το γεγονός ότι πολλά από τα κτίρια χρονολογούνται από τη Μικρασιατική Καταστροφή, καθώς τότε είχαν χτιστεί με στόχο την στέγαση των χιλιάδων προσφύγων.  «Περίπου το 75% του αριθμού των κτιρίων στην πόλη δεν πληρούν τις σύγχρονες αντισεισμικές διατάξεις με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν σε περίπτωση εκδήλωσης μεγάλου σεισμού. Χρονολογούνται δηλαδή πριν από το 1959 και μέχρι το 1985.» δήλωσε στη «Σ» ο διευθυντής ερευνών του Ινστιτούτου Τεχν. Σεισμολ. Και Αντισεισμικών Κατασκευών (ΙΤΣΑΚ), κ. Βασίλης Λεκίδης. Σύμφωνα με μελέτες τα περισσότερα κτίρια στη Θεσσαλονίκη, είναι κατασκευασμένα βάσει του παλιού κανονισμού, καθώς σύμφωνα με τον νέο (που άρχισε να εφαρμόζεται το 2003) δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ποιότητα του μπετόν, στη θεμελίωση και στην διαμόρφωση των στιλωμάτων.  «Στις οικοδομές από το ’85 και μετά δεν παρουσιάζεται κανένας κίνδυνος, καθώς από τότε και μέχρι τον κανονισμό του 2003, δεν υπάρχουν σοβαρές διαφοροποιήσεις» υπογράμμισε ο κ. Λεκίδης.

Το ερώτημα, ωστόσο, που προκύπτει είναι το τι μέλλει γενέσθαι με τα συγκεκριμένα κτίρια τα οποία –όπως προκύπτει- κρύβουν πολλούς κινδύνους για τους κατοίκους. Το κόστος είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για τους περισσότερους ιδιώτες, καθώς στοιχίζει πολύ ακριβά η αναπαλαίωση, η ενίσχυση και η πληρωμή μηχανικών για τους απαραίτητους ελέγχους των κτιρίων. «Στα δημόσια κτίρια οι έλεγχοι προχωρούν, μπορεί να προχωρούν αργά αλλά τουλάχιστον γίνονται. Ίσως θα πρέπει η πολιτεία να πιέσει περισσότερο, ώστε να γίνονται πιο εντατικοί έλεγχοι» ανέφερε ο κ. Λεκίδης. 

Πού εντοπίζονται τα παλαιότερα κτίρια

Σύμφωνα με μελέτη που εντάσσεται στο «Επιχειρησιακό Πρόγραμμα» του δήμου Θεσσαλονίκης για τα έτη 2007-2010, από την Εγνατία μέχρι την Παραλία και από την οδό Αγγελάκη μέχρι την Αριστοτέλους υπάρχουν παλιές πολυκατοικίες, ο μέσος όρος των οποίων είναι 6,6 όροφοι. Αυτοί που προτιμούν τις οικοδομές αυτές είναι κυρίως φοιτητές, οι οποίοι θέλουν να βρίσκονται στο κέντρο για γρήγορες μετακινήσεις. Παρόμοια κτίρια μπορεί κανείς να συναντήσει στην Άνω Πόλη, στην περιοχή του Βαρδάρη αλλά και στην ανατολική Θεσσαλονίκη από την οδό Κένεντι μέχρι την Δελφών και την Παπάφη.  Αν και οι νέες κατασκευές στην πόλη βρίσκονται σε καλό επίπεδο και ξεφυτρώνουν από παντού νέα κτίρια διαρκώς, φαίνεται πως το μη ανανεωμένο κτιριακό απόθεμα είναι αυτό που δημιουργεί προβλήματα. Το σίγουρο είναι ότι τα κτίρια αυτά χρειάζονται ενίσχυση ώστε και να παραμένουν γερά θυμίζοντας σε όλους την αίγλη της παλιάς Θεσσαλονίκης, αλλά φυσικά να είναι και ασφαλή για τους ενοίκους και τους ιδιοκτήτες τους. 

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη στις 22/1/08)

Οι Πόμακοι της Θράκης ζητούν καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους

Δεν έμαθε ποτέ του να γράφει και να διαβάζει τουρκικά, μιλά μόνο ελληνικά και πομάκικα. Αυτό επιθυμεί και για τα παιδιά του. Αυτός και οι 110.000 συμπατριώτες μας που ζουν στην ορεινή Θράκη και δίνουν καθημερινά μάχη για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους που αναγκάζονται να μαθαίνουν τουρκικά εξαιτίας της απουσίας ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων.
Ο λόγος για τους Έλληνες Πομάκους, και τον πρόεδρο των Πομάκων της Ξάνθης, Ταχήρ Κόντε, που μιλώντας στη «Σ» εξομολογείται πως «παρά τις ύπουλες προσπάθειες των «κατασκόπων» που θέλουν να τους εκτουρκίσουν», αυτοί «γεννήθηκαν και θα πεθάνουν Έλληνες». Την ίδια ώρα, η ελληνική πολιτεία παραμένει απλός θεατής.

Της Σοφίας Τουντούρη


«Σχολείο ελληνικό ζητάμε. Να βελτιώσουμε τη ζωή των παιδιών μας αυτό θέλουμε μόνο. Δεν είναι Ελλάδα εδώ; » Αυτό το μήνυμα στέλνουν προς κάθε κατεύθυνση οι Έλληνες μουσουλμάνοι που ζουν στη Θράκη, ζητώντας τα παιδιά τους να έχουν τα ίδια δικαιώματα και την ίδια αντιμετώπιση με όλα τα Ελληνόπουλα. Στη Θράκη ζουν 110.000 Πομάκοι, 40.000 από τους οποίους κατοικοεδρεύουν στην ορεινή Ξάνθη. «Αν φέρουμε στο νου ξανά τη Συνθήκη της Λωζάνης, θα δούμε, ότι οι δύο χώρες, η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν υπογράψει να μιλιέται ως επίσημη γλώσσα η ελληνική και ως δεύτερη η μητρική, δηλαδή τα πομάκικα. Ωστόσο, τα παιδιά μας μαθαίνουν τούρκικα, την ώρα που για εμάς τους μεγαλύτερους η τουρκική γλώσσα παραμένει άγνωστη» δήλωσε στη «Σ» ο πρόεδρος των Πομάκων της Ξάνθης, Ταχήρ Κόντε.
Η απουσία ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στην ορεινή Ξάνθη είναι η πηγή του προβλήματος, καθώς τα παιδιά από την ηλικία των 6 ή 7 ετών μαθαίνουν να σκέφτονται στα τουρκικά αφού διδάσκονται τα περισσότερα μαθήματα στην τουρκική γλώσσα.
Στην περιοχή, λειτουργούν τρία ελληνόφωνα Γυμνάσια και Λύκεια και κανένα Δημοτικό. «Δεν υπάρχει επιλογή για τον γονιό. Τα παιδιά μας μαθαίνουν τέσσερις διαφορετικές γλώσσες, μαζί με το Κοράνι, και είναι λογικό στο τέλος να μην έχουν μάθει καλά καμία από αυτές. Το έχουμε μεταφέρει στο υπουργείο αλλά ακόμη απάντηση δεν πήραμε» ανέφερε ο κ. Κόντε ο οποίος χαρακτηριστικά υπογράμμισε: «Στην αρχή σίγουρα θα υπάρχουν αντιδράσεις. Όπως είχε γίνει και παλαιότερα με την ίδρυση των Γυμνασίων και Λυκείων στην περιοχή μας. Τότε το παρακράτος απειλούσε τους γονείς να μην στείλουν τα παιδιά τους στα ελληνόφωνα σχολεία. Τώρα περισσότεροι από 200 μαθητές φοιτούν σε αυτά».

«Θέλουν να μας εκτουρκίσουν»
Εντύπωση προκαλεί, επίσης, και το γεγονός ότι η πομακική γλώσσα μεταδίδεται τόσα χρόνια προφορικά από γενιά σε γενιά χωρίς να έχει γίνει ποτέ κάποια επιστημονική καταγραφή της, γεγονός που έχει προκαλέσει ακόμη περισσότερα προβλήματα στους κατοίκους της περιοχής που κατά καιρούς έχουν πέσει θύματα αμφισβήτησης για την ταυτότητά τους από «πληρωμένους» -όπως λένε οι ίδιοι- διπρόσωπους Τούρκους «κατασκόπους». «Πολλοί μας αμφισβητούν κατά καιρούς επειδή δεν υπάρχει γραπτά η γλώσσα μας. Αυτή η αμφισβήτηση ξεκινά από τα τουρκικά προξενεία και τα τζαμιά που το μόνο που θέλουν είναι να μας κάνουν Τούρκους» καταγγέλλει ο Πομάκος πρόεδρος και προσθέτει: «Κάποιοι διπρόσωποι «κατάσκοποι» που «τα παίρνουν» από το τουρκικό προξενείο μάχονται να μας εκτουρκίσουν. Και δεν είναι Τουρκογενείς, είναι Πομάκοι. Αυτό είναι το χειρότερο».
Στόχος αυτού του τουρκικού μηχανισμού, είναι, σύμφωνα με τον πρόεδρο, «να γίνει ό, τι έγινε στην Κομοτηνή». «Να γίνουμε όλοι μας Τούρκοι» καταγγέλλει και τονίζει: «Να είναι, όμως σίγουροι, πως αυτό, εδώ στην Ξάνθη δεν θα το καταφέρουν».
Οι Πομάκοι της Θράκης θα έπρεπε να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της χώρας μας, ωστόσο, η στάση της ελληνικής κοινωνίας φαίνεται πως τους «σπρώχνει» προς τη γειτονική χώρα, την Τουρκία, η οποία δεν έπαψε ποτέ να διεκδικεί. «Ο υπουργός είναι από τα μέρη μας και καταλαβαίνει. Βέβαια , ακόμη φως δεν έχουμε δει. Ελπίζουμε όμως πως σύντομα θα δούμε. Είμαστε περήφανοι που είμαστε μουσουλμάνοι, είμαστε περήφανοι που είμαστε Πομάκοι, είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες», τόνισε ο πρόεδρος του συλλόγου Ταχήρ Κόντε.

«Πομακικό γλέντι»
Λίγες ημέρες πρίν και ενάμιση χρόνο μετά την ίδρυση του συλλόγου τους, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πομάκων Ξάνθης διοργάνωσε γλέντι με μουσική, τραγούδια στην πομακική γλώσσα.
«Στην αρχή ήμασταν 36 μέλη στο Σύλλογο. Στη συνέχεια, και ύστερα από απειλές γίναμε 20. Σήμερα, ύστερα από καθημερινούς αγώνες είμαστε 110» ανέφερε ο κ. Κόντε.
Στην εκδήλωση έδωσαν το «παρών» προσωπικότητες της τοπικής Αυτοδιοίκησης της Θράκης και της πολιτικής σκηνής της χώρας, οι οποίοι «αγκάλιασαν» με την παρουσία τους για μία ακόμη φορά τους Πομάκους. Καλό, θα ήταν ωστόσο, να μιλούν και με έργα…

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στις 2/5/08)

25.000 ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Περίπου 25.000 άνθρωποι γίνονται παραπληγικοί κάθε χρόνο εξαιτίας κάποιου τροχαίου ατυχήματος, ενώ την ίδια ώρα το 84% των ατόμων με αναπηρία δεν εργάζεται, ενώ το επιθυμεί. Τη στιγμή που το 10% του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης αποτελούν συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα, μόνο αισιόδοξα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τέτοιου είδους στοιχεία.

Της Σοφίας Τουντούρη

Αφιερωμένη στο δικαίωμα στην εργασία ήταν η χθεσινή παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, καθώς ένα από τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η ομάδα των συμπολιτών μας είναι η ανεργία. Το 84% των ατόμων με αναπηρία βρίσκεται εκτός εργατικού δυναμικού, με αποτέλεσμα να γίνεται καθημερινά «θύμα» ρατσιστικής συμπεριφοράς και να καταδικάζεται στην περιθωριοποίηση και τη φτώχεια. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Παραπληγικών Βορείου Ελλάδος, κ. Σίμο Παλτσανιτίδη, οι προκηρύξεις για θέσεις εργασίας δίνουν το δικαίωμα επιλογής στον εργοδότη μεταξύ πολυτέκνων, παλιννοστούντων και ατόμων με αναπηρίες, καθώς οι προκηρυγμένες θέσεις για τις τρεις παραπάνω ομάδες του πληθυσμού αναλογούν στο 5%. «Το θέμα είναι ότι ο πολύτεκνος επιλέγει να γίνει πολύτεκνος, τα ΑμΕΑ όχι» ανέφερε μιλώντας στη «Σ» ο κ. Παλτσανιτίδης.

Κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα ΑμΕΑ είναι, μεταξύ άλλων, και ο αποκλεισμός από την παιδεία. Σύμφωνα με στοιχεία, μόνο ένα 8% καταφέρνει να τελειώσει την Γ’ γυμνασίου, δηλαδή την υποχρεωτική εκπαίδευση, ενώ μόλις το 1% αυτού του ποσοστού τελειώνει το πανεπιστήμιο, γεγονός που καθιστά μοιραία την περιθωριοποίηση.

Στη Θεσσαλονίκη

Περίπου στους 120.000 ανέρχονται οι άνθρωποι με αναπηρία στη Θεσσαλονίκη, από αυτούς οι 15.000 είναι παραπληγικοί ή τετραπληγικοί, δηλαδή χρησιμοποιούν για τη μετακίνησή τους ειδικό αμαξίδιο. «Η Θεσσαλονίκη είναι πόλη αφιλόξενη και απροσπέλαστη, καθώς δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για τα ΑμΕΑ» τόνισε ο κ. Παλτσανιτίδης, καταλήγοντας: «Υπεύθυνη είναι η πολιτεία. Θα πρέπει ο άνθρωπος να κοιτάξει το συνάνθρωπό του. Θα μπορούσε να διδάσκεται ένα βιβλίο στα σχολεία για τις αξίες και τα ιδανικά των ΑμΕΑ, να δώσει δηλαδή το στίγμα για να αλλάξουν οι επόμενες γενιές».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία τα οποία δίνουν τα πρωτεία στην Ελλάδα, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα στον αριθμό των παραπληγικών ή τετραπληγικών από ατυχήματα. Περίπου 25.000 άνθρωποι το χρόνο γίνονται παραπληγικοί εξαιτίας κάποιου τροχαίου ατυχήματος. «Το μήνυμα που πρέπει να περάσουμε είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να κοιτάξει τον άνθρωπο και όχι την ύλη. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε καθημερινά για τα δικαιώματά μας και για τη βελτίωση της ζωής μας» ανέφερε ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Παραπληγικών Β. Ελλάδος.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στις 3/12/07)

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ

Νευρική Ανορεξία: Μία νόσος ταυτόσημη με τη σύγχρονη ζωή που παίρνει διαρκώς όλο και πιο δραματικές διαστάσεις. Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει καμία δημόσια δομή που να ειδικεύεται στις διατροφικές διαταραχές με αποτέλεσμα τα άτομα που χρειάζονται νοσηλεία να φιλοξενούνται στις ψυχιατρικές κλινικές των νοσοκομείων. Αυτό είναι αρκετό για μία ασθένεια που όσο περνά ο καιρός αγγίζει τα όρια της επιδημίας; Είναι απαραίτητη η λειτουργία ειδικού κέντρου για άτομα με νευρική ανορεξία στην πόλη μας;

Της Σοφίας Τουντούρη

Στο ότι δεν είναι αναγκαία η λειτουργία κάποιου ειδικού κέντρου για τη νευρική ανορεξία συμφωνούν στην πλειοψηφία τους οι επιστήμονες με τους οποίους η «Σ» ήρθε σε επικοινωνία, καθώς, όπως υποστηρίζουν, τα περιστατικά δεν είναι πολλά και η θεραπεία μπορεί να γίνει επιτυχώς και μέσα στα νοσοκομεία. «Η νευρογενής ανορεξία είναι ψυχική διαταραχή. Αν χρειαστεί εισαγωγή μπορεί να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Εκεί πολλοί γιατροί αναλαμβάνουν την παρακολούθηση του ασθενή. Μόνο σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις κρίνεται αναγκαία η νοσηλεία και θεωρώ ότι δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή ξεχωριστό κέντρο ή κλινική» δήλωσε στη «Σ» ο διοικητής του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, κ. Δημήτρης Γάκης. Την εκτίμησή του ότι δεν χρειάζεται η πόλη μας κάποιο ειδικό κέντρο διατύπωσε και ο πρύτανης του ΑΠΘ, κ. Αναστάσιος Μάνθος, ενώ ο καθηγητής ψυχιατρικής ΑΠΘ κ. Απόστολος Ιακωβίδης ανέφερε χαρακτηριστικά: «Θα ήταν ακόμη καλύτερο να υπήρχε δεδομένου ότι ζούμε σε μια προηγμένη πόλη. Ωστόσο, δεν είναι δυνατό να υπάρχει ειδικό κέντρο για κάθε νόσο. Είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα γι’ αυτό και η νοσηλεία γίνεται σε ψυχιατρικές κλινικές». Την απουσία δημόσιου κέντρου ειδικευμένου στα προβλήματα διατροφικής διαταραχής εντοπίζει και η ψυχολόγος κ. Λίνα Δανιηλίδου. «Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ακόμη κάποια δημόσια δομή, ωστόσο μπορεί κάποιος να απευθυνθεί σε ιδιώτες ψυχολόγους που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα» υπογράμμισε. Αναγκαία χαρακτηρίζει την δημιουργία ειδικών κέντρων ο διαιτολόγος και αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Διαιτολόγων, κ. Μιχάλης Χουρδάκης. «Οπωσδήποτε είναι αναγκαία η δημιουργία ειδικών κέντρων για την αντιμετώπιση διατροφικών διαταραχών (όχι μόνο ανορεξίας, αλλά και βουλιμίας κ.α.), στα οποία θα υπάρχει συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος από ομάδα επιστημόνων (παθολόγων,, ψυχιάτρων, ενδοκρνολόγων, κλινικών διαιτολογων, ψυχολόγών κ.α.)» δήλωσε ο κ. Χουρδάκης.

Το προφίλ
Γυναίκες μεταξύ 14-20 ετών που ασχολούνται με φανατισμό με την εμφάνισή τους φαίνεται ότι είναι τα «θύματα» της νευρικής ανορεξίας. «Αυτό που θα πρέπει να ξεκαθαριστεί αρχικά είναι ότι η ψυχογενής ανορεξία είναι κάτι διαφορετικό από την απώλεια της όρεξης. Το άτομο που πάσχει από ανορεξία δεν είναι ότι δεν έχει όρεξη άλλα δεν επιθυμεί να φάει για να μη βάλει κιλά. Όταν μάλιστα τρώει, με τη χρήση καθαρτικών και μέσω του εμετού αποβάλει την τροφή» δήλωσε ο κ. Ιακωβίδης. «Τραγικό» χαρακτηρίζει το φαινόμενο της εποχής ο πρύτανης του ΑΠΘ, κ. Αναστάσιος Μάνθος. «Είναι κυρίως ψυχική η επίπτωση και τα άτομα που καταλήγουν εκεί φαίνεται πως κλείνονται στον εαυτό τους και εκτίθενται σε λανθασμένα πρότυπα» ανέφερε χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με την ψυχολόγο κ. Δανιηλίδου, το άτομο που πάσχει από ψυχογενή ανορεξία είναι συνήθως άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση ενώ μαθαίνει ότι ένα ελάττωμα στην εξωτερική του εμφάνιση είναι ελάττωμα στην αξία του ως άνθρωπος. Συχνά είναι τελειομανής, με υψηλές αξίες που δεν δέχεται λάθη. Έρευνες επίσης αναφέρουν πως άνθρωποι που πάσχουν από νευρική ανορεξία σκοράρουν ψηλά σε τεστ αλεξιθμίας που σημαίνει ότι δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Στοιχεία που σοκάρουν
Μία «άνιση» και «άτυπη» μάχη φαίνεται πως έχει κηρυχθεί μεταξύ των μοντέλων που φιγουράρουν στα πρωτοσέλιδα των περιοδικών και των νεαρών κοριτσιών που επιδίδονται σε…αγώνα δρόμου προκειμένου να τους μοιάσουν, αδιαφορώντας για την υγεία τους και τη σωστή λειτουργία του οργανισμού τους. την ομορφιά και τον θαυμασμό. Δεν είναι όμως έτσι. Από τα αποτελέσματα έρευνας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου Αθηνών προκύπτει ότι το 14,7% των 11χρονων κοριτσιών, το 20,4% των 13χρονων και το 24% των 16χρονων υποβάλλουν τον εαυτό τους σε δίαιτα προκειμένου να χάσουν κιλά.
«Αντιμετωπίσαμε περίπου 10 πολύ σοβαρά περιστατικά νευρικής ανορεξίας μέσα στο 2007» ανέφερε ο κ. Ιακωβίδης. Για τα περιστατικά αυτά κρίθηκε αναγκαία η νοσηλεία στο νοσοκομείο καθώς κάποια από αυτά ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. «Πάνω από το 50% των ασθενών δεν γνωρίζει ότι πάσχει από νευρογενή ανορεξία ενώ το σημαντικότερο είναι ότι ούτε το περιβάλλον του είναι σε θέση να το καταλάβει, καθώς το άτομο δεν διαφέρει και πολύ από το κυρίαρχο πρότυπο της εποχής» ο καθηγητής ψυχιατρικής του ΑΠΘ, κ. Απόστολος Ιακωβίδης.
Εννιά προς ένα είναι η αναλογία των κοριτσιών που πάσχουν από ανορεξία σε σχέση με τα αγόρια, ενώ οι ειδικοί επισημαίνουν πως το 5-20% των ασθενών που πάσχουν από νευρική ανορεξία καταλήγουν στο θάνατο. Η συγκεκριμένη νόσος παρουσιάζει τον υψηλότερο βαθμό θνησιμότητας, συγκριτικά με τις υπόλοιπες ψυχιατρικές ασθένειες. Το συνηθέστερο είναι τα συμπτώματα να παρουσιάζονται σε κορίτσια της ηλιακής ομάδας 15-19, ωστόσο σήμερα το ποσοστό εμφανίζεται και άτομα άνω των 50. «Πριν από δέκα χρόνια ήταν εξαιρετικά σπάνιο να γίνει διάγωνση νευρικής ανορεξίας σε άτομα άνω των 50 ετών. Σήμερα αποτελούν το 10% των περιπτώσεων» ανέφερε η κ. Δανιηλίδου.

Αντιμετωπίζεται;
Θεραπεύσιμη χαρακτηρίζουν τη νόσο οι επιστήμονες, εφόσον βέβαια γίνει η σωστή παρακολούθηση από σύνολο ειδικών. «Λόγω της πολυπλοκότητας της ασθένειας χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση από γιατρούς, ψυχιάτρους και διατροφολόγους. Αποτελεσματικές στη θεραπεία σύμφωνα με ερευνητικές μελέτες είναι η ψυχοθεραπεία και η εκπαίδευση στη διατροφή» δήλωσε η κ. Δανιηλίδου.
Σε ό, τι αφορά τη διατροφή, ο κ. Χουρδάκης προτείνει για την θεραπεία της ανορεξίας περισσότερα από τρία γεύματα την ημέρα. «Αυτό που χρειάζεται είναι ένα ισορροπημένο διαιτολόγιο με επιπλέον υγρά θερμιδικής αξίας μεταξύ των γευμάτων ώστε να γίνεται αύξηση του βάρους 0,5-1,5kg την εβδομάδα» υπογράμμισε ο διαιτολόγος.

Μόδα και νευρική ανορεξία
Την «πόρτα κλείνουν» οι γνωστοί σχεδιαστές του εξωτερικού στα ανορεξικά μοντέλα καθώς ήδη σε Ισπανία, Λονδίνο και Παρίσι από τα ντεφιλέ αποκλείονται όσα μοντέλα έχουν δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) μικρότερο από 18, αφού σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας όποιος έχει ΔΜΣ κάτω από 18,5 ανήκει στην κατηγορία των πολύ αδύνατων ανθρώπων.
Το… άγχος της μεζούρας είναι αυτό που επηρεάζει αρνητικά την ψυχολογία των μοντέλων, τα οποία επιθυμώντας να πάρουν μέρος σε διαγωνισμούς ομορφιάς ή στην επίδειξη μόδας κάποιου γνωστού σχεδιαστή οδηγούνται ακόμη και στην ανορεξία για να προτιμηθούν, δεδομένου ότι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και τα κριτήρια συμμετοχής αφορούν πολύ αδύνατες κοπέλες. «Τα κορίτσια οδηγούνται στην ανορεξία για να χωράνε στα ρούχα των σχεδιαστών και για να παίρνουν μέρος στα καλλιστεία. Πιστεύω πως φταίνε και οι ίδιοι οι σχεδιαστές, αφού ζητάνε πολύ αδύνατες κοπέλες» ανέφερε στη «Σ» η κ. Μαρίνα Παπαδοπούλου, ιδιοκτήτρια του πρακτορείου μοντέλων Top Class. Αυτό που προκύπτει είναι ότι νέες κοπέλες με όνειρα και φιλοδοξίες προκειμένου να «πάρουν» μια δουλειά οδηγούνται στη νευρογενή ανορεξία. «Αυτό που συμβαίνει στο εξωτερικό δεν συμβαίνει ακόμη στην Ελλάδα. Θα πρέπει οι σχεδιαστές να αλλάξουν τα πατρόν ώστε να είναι για πιο θηλυκά μοντέλα. Ειδικά στην Ελλάδα που οι γυναίκες είναι πιο θηλυκές, δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτό το πρόβλημα» κατέληξε η κ. Παπαδοπούλου.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στις 14/3/08)

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο τοξικομανής;

Είναι νωρίς το πρωί. Ένας νεαρός, γύρω στα 23, με πλησιάζει και ζητάει ένα ευρώ. Είναι χλωμός, αξύριστος, με μακριά μαύρα μαλλιά. Το βήμα του είναι αργό και ασταθές, η φωνή του τρέμει και τα μάτια του είναι κατακόκκινα. Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα από τα εκατοντάδες θύματα της μάστιγας των ναρκωτικών. Τι να κάνει η συμπόνια γι’ αυτόν τον νεαρό- και για τους εκατοντάδες άλλους που καθημερινά μας πλησιάζουν ζητώντας μας χρήματα-, την ώρα που το ένα ευρώ μου θα τον φέρει ακόμα πιο κοντά στον θάνατο; Τι φταίει τελικά; Η ανεπάρκεια των κέντρων απεξάρτησης ή μήπως οι ίδιοι οι τοξικομανείς που δεν παίρνουν την απόφαση να επανενταχθούν στην κοινωνία και γίνονται έρμαια των ίδιων τους των επιλογών;

Της Σοφίας Τουντούρη

Το σύνδρομο στέρησης δεν οδηγεί σε βίαιες και επιθετικές συμπεριφορές. Αυτό διαβεβαιώνει ο διευθυντής Βορείου Ελλάδος του ΚΕΘΕΑ, κ. Φαίδωνας Καλοτεράκης. «Το σύνδρομο στέρησης δεν είναι επικίνδυνο. Δεν είναι αυτό που οδηγεί σε βίαιες συμπεριφορές. Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο εξαρτημένος είναι επικίνδυνος. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι επικίνδυνος» δήλωσε στη «Σ» ο κ. Καλοτερίδης. Πώς εξηγούνται όμως όλα αυτά τα φαινόμενα βίας και οι απόπειρες μικροκλοπών που πρωταγωνιστές έχουν συνήθως τοξικομανείς που επιθυμούν να εξασφαλίσουν τη δόση τους; Ο διοικητής του ΑΧΕΠΑ, κ Δημήτρης Γάκης έχει άλλη άποψη. «Το σύνδρομο στέρησης οδηγεί σε παραβατική συμπεριφορά. Αυτό μας επιβεβαιώνουν και τα γεγονότα της επικαιρότητας, που είχαμε θύμα έναν αθώο άνθρωπο. Ο χρήστης προκειμένου να εξασφαλίσει 20-30 ευρώ για να αποκτήσει τη δόση του μπορεί να χάσει τον έλεγχο. Ο τοξικομανής που βρίσκεται σε στερητικό σύνδρομο αναπτύσσει μη φυσιολογική και εκτός ελέγχου συμπεριφορά. Υπάρχει ο τρόπος να σταματήσουν αυτοί οι άνθρωποι να γίνονται επικίνδυνοι και βίαιοι κι αυτό θα επιτύχουμε στον καλύτερο δυνατό βαθμό στη Μονάδα Αντιμετώπισης Εξαρτημένων Ατόμων που εγκαινιάζεται σήμερα στο ΑΧΕΠΑ» υπογράμμισε στη «Σ» ο κ. Γάκης.

Η ανεπάρκεια κέντρων απεξάρτησης από τα ναρκωτικά στη Βόρεια Ελλάδα είναι γεγονός και αποτελεί ίσως τον σημαντικότερο παράγοντα της αύξησης των θανάτων από εξαρτησιογόνες ουσίες, καθώς για τους χρήστες που δεν ακολουθούν κάποιο πρόγραμμα, ο θάνατος αποτελεί μονόδρομο.

Στη Βόρεια Ελλάδα, κανένας νομός δεν φιλοξενεί κέντρα απεξάρτησης μεθαδόνης με αποτέλεσμα οι χρήστες να μπορούν να παρακολουθήσουν ένα από τα τέσσερα που λειτουργούν στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, σύμφωνα με τις οικογένειες χρηστών, οι τεράστιες λίστες αναμονής που φτάνουν μέχρι και τα 2μισι χρόνια αποθαρρύνουν τους τοξικομανείς, οι οποίοι χάνοντας κάθε ελπίδα οδηγούνται τελικά στον θάνατο. «Είναι γεγονός ότι στη Β. Ελλάδα δεν υπάρχουν αρκετά κέντρα. Αυτό ισχύει για τα προγράμματα μεθαδόνης. Υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος, όμως δεν ξέρω για ποιο λόγο η πολιτεία δεν τις αξιοποιεί. Υπάρχουν τρόποι. Εκτός από την κατασκευή περισσότερων κέντρων θα μπορούσαν να διπλασιαστούν οι βάρδιες στα υπάρχοντα προκειμένου να φιλοξενούνται ακόμη περισσότεροι χρήστες που επιθυμούν να απεξαρτητοποιηθούν» δήλωσε ο κ. Καλοτεράκης, διευθυντής του ΚΕΘΕΑ στη Β. Ελλάδα, ο οποιός υπογράμμισε: «Εμείς στο ΚΕΘΕΑ δεν έχουμε λίστες αναμονής».

Σύμφωνα με στοιχεία έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης ναρκωτικών για την περσινή χρονιά, η Ελλάδα καταλαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό των ατόμων που κάνουν χρήση ναρκωτικών σε σχέση με τον αριθμό των τοξικομανών της Ευρώπης, ωστόσο παρατηρείται η εξής αντίθεση: Η χώρα μας καταλαμβάνει μία από τις υψηλότερες θέσεις στο ποσοστό αιφνίδιων θανάτων από ναρκωτικές ουσίες, γεγονός που επιβεβαιώνει την έλλειψη μηχανισμού καταστολής του φαινομένου.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στις 5/5/08)