Τέλος Αυγούστου και συνειδητοποιώ πως κλείνω έναν ολόκληρο χρόνο στην Αθήνα.
Ήταν περίπου 10 Αυγούστου όταν συναντήθηκα με τη Φαίη στη Χαλκιδική και συμφωνήσαμε να είμαι στην παρέα του Πρωινού. Δεν με χωρούσε ο τόπος, θυμάμαι, στη Χαλκιδική τότε. Αγωνία, χαρά, άγχος... Κι άλλες φορές είχα φτάσει κοντά στο να κάνω το βήμα αλλά αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη. Θυμάμαι σαν χθες που οι φίλοι μου είχαν κανονίσει να διασκεδάσουμε το βράδυ σε μαγαζί εκεί και πήρα το αυτοκίνητο και γύρισα μόνη στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο για να κάνω τον προγραμματισμό μου. Ετοίμασα μία βαλίτσα, έκλεισα εισιτήριο και κατέβηκα μόνη στην Αθήνα. Φυσικά η Αθήνα ήταν άδεια. Φιλοξενούμενη, εννοείται, το πρώτο διάστημα σε φίλους μέχρι να βρω σπίτι... 25 Αυγούστου και οι μεσίτες ακόμη έλειπαν διακοπές, είχα άγχος για τα νέα δεδομένα στη δουλειά και ερχόμουν για να ζήσω το big dream στην πρωτεύουσα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ένιωθα ευλογημένη και ακόμη νιώθω. Μόνο που τώρα πιστεύω πως οι λόγοι για τους οποίους νιώθω ευγνώμων είναι και πιο ουσιαστικοί...
Θυμάμαι το συναίσθημα που είχα στο αεροπλάνο. Ερχόμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω το "εχθρικό" και σκληρό πρόσωπο της πρωτεύουσας. Τον ανταγωνισμό, τις πισώπλατες μαχαιριές... Κι όμως με το που πάτησα το πόδι μου εδώ, ένιωσα τόσο οικεία. Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως όλα όσα έζησα έναν χρόνο τώρα ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρξαν δυσκολίες αλλά και αυτή η δαιμονοποίηση για τη δουλειά μας, για την πρωτεύουσα για όλα... δεν έχει βάση!
Κάθε μέρα, θυμάμαι, πήγαινα στη Μαντζάρου, στον Βαγγέλη (που σίγουρα είναι ένας από τους υπέροχους νέους και πραγματικούς φίλους που έκανα), έκανα πλάνα. Περπατούσα μόνη μου στην Πλάκα και ένιωθα πως είμαι σε άλλο μέρος. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Αθήνας. "Κρύβει" πολλές μικρές πόλεις σε μία, άλλο το σκηνικό στη Γλυφάδα, άλλο στα Αναφιώτικα, άλλο στο Μετς και άλλο στην Κηφισιά. Μπορείς να "κρυφτείς" να μην ξέρει κανείς που είσαι και τι κάνεις.
Να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν αλλάζω με τίποτα στον κόσμο την πόλη μου και τις ομορφιές της αλλά και η Αθήνα έχει τη δική της χάρη. Πρώτη κίνηση που έκανα, θυμάμαι, ήταν να εντοπίσω του Θεσσαλονικείς της πρωτεύουσας και να γίνω και εγώ κατά κάποιο τρόπο κομμάτι αυτού του "λόμπι"! Είμαστε στ' αλήθεια τόσοι πολλοί!!! Όλοι με ΤΟΣΟ κοινές εμπειρίες στην αρχή!!!
Εννοείται ότι το "μακριά" της Θεσσαλονίκης είναι το "κοντά" της Αθήνας, οπότε το θέμα των αποστάσεων δεν υφίσταται... Ζεις μ' αυτό και ξέρεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου θα το περνάς στο μποτιλιάρισμα και μέσα στο αμάξι.
Θα έλεγα ότι η γεύση που έχω αυτή την ώρα είναι γλυκόπικρη. Μέσα σε ένα χρονο, συνέβησαν πολλά. Σίγουρα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους αλλά και άλλους που με έκαναν να προβληματιστώ. Ανθρώπους με καλοσύνη και γενναιοδωρία αλλά και αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία θα σου "την κάνουν". Έκανα νέους ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥΣ φίλους αλλά έπεσα και σε παγίδες. Έτσι δεν είναι, άλλωστε, και η ζωή; Γεμάτη εκπλήξεις. Αυτό νιώθω, πως μέσα σε έναν χρόνο έζησα μια ζωή. Και δεν φαντάζεστε τώρα πόσο χαμογελάω.
Έμαθα πως για να κερδίσεις κάτι πρέπει ξεκάθαρα να το διεκδικήσεις. Αλλά παράλληλα πως δεν χρειάζεται να καταπατήσεις τα πιστεύω σου για να αρέσεις.
Βίωσα αμέτρητα αστεία περιστατικά ή και πιο σοβαρά που τώρα τα θυμάμαι και γελάω.
Μπορεί να δυσκολεύτηκα αρχικά με το ντιλιβέρι γιατί δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι για μία Θεσσαλονικιά να παραγγέλνει σουβλάκια αλλά τελικά έμαθα να μαγειρεύω και το έλυσα κι αυτό!
Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, θα έλεγα, πως μπορεί να έκανα ένα μικρό βημα πιο κοντά στο όνειρό μου αλλά τώρα ο δρόμος είναι μπροστά και είναι ανοιχτός. Κι εγώ σίγουρα πιο σοφή. Και χωρίς να το βάζω κάτω. Άλλωστε ποτέ δεν το έβαλα.
Πλησιάζει ο Σεπτέμβρης κι έχω μία ανεξήγητα πολύ καλή διάθεση. Ίσως γιατί το καλοκαίρι μου ήταν απρόσμενα καλό. Έχω κάποιες αναμνήσεις που σίγουρα θα με συντροφεύουν μέσα στον χειμώνα και θα με κάνουν να χαμογελάω...
Ίσως γιατί κάθε πρωί ξυπνάω και λέω ευχαριστώ για όσα έχω καταφέρει και όσα έχω. Και πιστέψτε με, όσα έχουμε δεν είναι τα αυτονόητα. Αν θέλω κάτι να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτό. Κάθε πρωί που ξυπνάτε, ξεκλέψτε 2-3 λεπτά και σκεφτείτε για πόσα πράγματα είστε ευγνώμονες. Κάθε μέρα, θα δείτε, πως θα προστίθεται και κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση.
Να θυμάσαι: Μην περιμένεις τις ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσεις. Το ξεκίνημα είναι που κάνει τις συνθήκες ιδανικές
Καλό βράδυ,
Σοφία
Instagram: Sofia_Tountouri
Facebook: Sofia Tountouri
Υ.Γ. Ναι ξέρω, πρέπει να κάνω ιστοσελίδα. Είναι στο πρόγραμμα ήδη... ;)
Ήταν περίπου 10 Αυγούστου όταν συναντήθηκα με τη Φαίη στη Χαλκιδική και συμφωνήσαμε να είμαι στην παρέα του Πρωινού. Δεν με χωρούσε ο τόπος, θυμάμαι, στη Χαλκιδική τότε. Αγωνία, χαρά, άγχος... Κι άλλες φορές είχα φτάσει κοντά στο να κάνω το βήμα αλλά αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη. Θυμάμαι σαν χθες που οι φίλοι μου είχαν κανονίσει να διασκεδάσουμε το βράδυ σε μαγαζί εκεί και πήρα το αυτοκίνητο και γύρισα μόνη στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο για να κάνω τον προγραμματισμό μου. Ετοίμασα μία βαλίτσα, έκλεισα εισιτήριο και κατέβηκα μόνη στην Αθήνα. Φυσικά η Αθήνα ήταν άδεια. Φιλοξενούμενη, εννοείται, το πρώτο διάστημα σε φίλους μέχρι να βρω σπίτι... 25 Αυγούστου και οι μεσίτες ακόμη έλειπαν διακοπές, είχα άγχος για τα νέα δεδομένα στη δουλειά και ερχόμουν για να ζήσω το big dream στην πρωτεύουσα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ένιωθα ευλογημένη και ακόμη νιώθω. Μόνο που τώρα πιστεύω πως οι λόγοι για τους οποίους νιώθω ευγνώμων είναι και πιο ουσιαστικοί...Θυμάμαι το συναίσθημα που είχα στο αεροπλάνο. Ερχόμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω το "εχθρικό" και σκληρό πρόσωπο της πρωτεύουσας. Τον ανταγωνισμό, τις πισώπλατες μαχαιριές... Κι όμως με το που πάτησα το πόδι μου εδώ, ένιωσα τόσο οικεία. Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως όλα όσα έζησα έναν χρόνο τώρα ήταν ονειρεμένα και δεν υπήρξαν δυσκολίες αλλά και αυτή η δαιμονοποίηση για τη δουλειά μας, για την πρωτεύουσα για όλα... δεν έχει βάση!
Κάθε μέρα, θυμάμαι, πήγαινα στη Μαντζάρου, στον Βαγγέλη (που σίγουρα είναι ένας από τους υπέροχους νέους και πραγματικούς φίλους που έκανα), έκανα πλάνα. Περπατούσα μόνη μου στην Πλάκα και ένιωθα πως είμαι σε άλλο μέρος. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Αθήνας. "Κρύβει" πολλές μικρές πόλεις σε μία, άλλο το σκηνικό στη Γλυφάδα, άλλο στα Αναφιώτικα, άλλο στο Μετς και άλλο στην Κηφισιά. Μπορείς να "κρυφτείς" να μην ξέρει κανείς που είσαι και τι κάνεις.
Να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν αλλάζω με τίποτα στον κόσμο την πόλη μου και τις ομορφιές της αλλά και η Αθήνα έχει τη δική της χάρη. Πρώτη κίνηση που έκανα, θυμάμαι, ήταν να εντοπίσω του Θεσσαλονικείς της πρωτεύουσας και να γίνω και εγώ κατά κάποιο τρόπο κομμάτι αυτού του "λόμπι"! Είμαστε στ' αλήθεια τόσοι πολλοί!!! Όλοι με ΤΟΣΟ κοινές εμπειρίες στην αρχή!!!
Εννοείται ότι το "μακριά" της Θεσσαλονίκης είναι το "κοντά" της Αθήνας, οπότε το θέμα των αποστάσεων δεν υφίσταται... Ζεις μ' αυτό και ξέρεις ότι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου θα το περνάς στο μποτιλιάρισμα και μέσα στο αμάξι.
Θα έλεγα ότι η γεύση που έχω αυτή την ώρα είναι γλυκόπικρη. Μέσα σε ένα χρονο, συνέβησαν πολλά. Σίγουρα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους αλλά και άλλους που με έκαναν να προβληματιστώ. Ανθρώπους με καλοσύνη και γενναιοδωρία αλλά και αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία θα σου "την κάνουν". Έκανα νέους ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥΣ φίλους αλλά έπεσα και σε παγίδες. Έτσι δεν είναι, άλλωστε, και η ζωή; Γεμάτη εκπλήξεις. Αυτό νιώθω, πως μέσα σε έναν χρόνο έζησα μια ζωή. Και δεν φαντάζεστε τώρα πόσο χαμογελάω.
Έμαθα πως για να κερδίσεις κάτι πρέπει ξεκάθαρα να το διεκδικήσεις. Αλλά παράλληλα πως δεν χρειάζεται να καταπατήσεις τα πιστεύω σου για να αρέσεις.
Βίωσα αμέτρητα αστεία περιστατικά ή και πιο σοβαρά που τώρα τα θυμάμαι και γελάω.
Μπορεί να δυσκολεύτηκα αρχικά με το ντιλιβέρι γιατί δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι για μία Θεσσαλονικιά να παραγγέλνει σουβλάκια αλλά τελικά έμαθα να μαγειρεύω και το έλυσα κι αυτό!
Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, θα έλεγα, πως μπορεί να έκανα ένα μικρό βημα πιο κοντά στο όνειρό μου αλλά τώρα ο δρόμος είναι μπροστά και είναι ανοιχτός. Κι εγώ σίγουρα πιο σοφή. Και χωρίς να το βάζω κάτω. Άλλωστε ποτέ δεν το έβαλα.
Πλησιάζει ο Σεπτέμβρης κι έχω μία ανεξήγητα πολύ καλή διάθεση. Ίσως γιατί το καλοκαίρι μου ήταν απρόσμενα καλό. Έχω κάποιες αναμνήσεις που σίγουρα θα με συντροφεύουν μέσα στον χειμώνα και θα με κάνουν να χαμογελάω...
Ίσως γιατί κάθε πρωί ξυπνάω και λέω ευχαριστώ για όσα έχω καταφέρει και όσα έχω. Και πιστέψτε με, όσα έχουμε δεν είναι τα αυτονόητα. Αν θέλω κάτι να μοιραστώ μαζί σας είναι αυτό. Κάθε πρωί που ξυπνάτε, ξεκλέψτε 2-3 λεπτά και σκεφτείτε για πόσα πράγματα είστε ευγνώμονες. Κάθε μέρα, θα δείτε, πως θα προστίθεται και κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση.
Να θυμάσαι: Μην περιμένεις τις ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσεις. Το ξεκίνημα είναι που κάνει τις συνθήκες ιδανικές
Καλό βράδυ,
Σοφία
Instagram: Sofia_Tountouri
Facebook: Sofia Tountouri
Υ.Γ. Ναι ξέρω, πρέπει να κάνω ιστοσελίδα. Είναι στο πρόγραμμα ήδη... ;)
