WE ADORE LIFE

Βασική πηγή έμπνευσης για να δημιουργήσουμε αυτό το τεύχος ήταν ο Α. Ένα βράδυ στο γραφείο ο Στέφανος μου διηγήθηκε την προσωπική ιστορία του Α. Ενός νεαρού παιδιού που στην ηλικία 23 ετών έμαθε πως είναι οροθετικός. Του πήρε (μόνο!) τρεις μέρες να μαζέψει τα κομμάτια του και χωρίς να αποκαλύψει σε κανέναν (ούτε στην οικογένειά του) ότι νοσεί έβαλε πλώρη για όσα ονειρεύτηκε. Έφυγε από την Ελλάδα, γιατί ιατροφαρμακευτικά δεν τον κάλυπτε και ζει πια στο εξωτερικό. Ζει. Ακριβώς όπως το γράφω. Το “φάντασμα” της νόσου εμφανίζεται πού και πού και σκοτεινιάζει το βλέμμα του, όμως η δίψα του για ζωή δεν του επιτρέπει να το βάλει κάτω.

Ακούγoντας την ιστορία του Α. με πλημμύρισαν δεκάδες διαφορετικά συναισθήματα. Θυμός γιατί δεν πρόσεξε, θλίψη γιατί του συνέβη σε τόσο τρυφερή ηλικία, φόβος, αγάπη, ανάγκη να μάθω περισσότερα, χαρά που προχωράει στη ζωή του, αγωνία για το μέλλον του…

Το aids δεν είναι η ασθένεια των ομοφυλόφιλων ούτε αποτελεί «κεκτημένο» μίας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Ο κοινωνικός ρατσισμός και η περιθωριοποίηση που νιώθουν οι οροθετικοί δεν έχει να κάνει με τους ίδιους. Έχει να κάνει με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο που δεν αντιλαμβάνεται πως όσοι πάσχουν από aids δεν είναι άνθρωποι ενός άλλου Θεού.

Ανησυχώ ιδιαίτερα διαβάζοντας τα στατιστικά που θέλουν 3 στους 4 νέους ηλικίας 14-29 ετών να μην χρησιμοποιούν προφυλάξεις γιατί κάτι τέτοιο δεν σημαίνει απλά ότι είναι απρόσεκτοι. Σημαίνει κάτι βαθύτερο. Σημαίνει ότι υπάρχει έλλειψη παιδείας. Βασικό αγαθό που πρέπει να παρέχουν στα παιδιά το κράτος, το σχολείο και φυσικά οι γονείς.

Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι η επιστήμη κάνει σταθερά βήματα και είναι πολύ δύσκολο να πεθάνεις με τα φάρμακα που χορηγούνται. Πρόσφατα μάλιστα διάβασα την περίπτωση ενός αμερικανού οροθετικού που θεραπεύτηκε από τη νόσο δίνοντας ελπίδα σε όσους πάσχουν.

Μακριά από προκαταλήψεις και με μότο ότι μόνο η αγάπη είναι μεταδοτική μαζί με περίπου 40 Θεσσαλονικείς ετοιμάσαμε αυτό το αφιερωματικό τεύχος, μέρος της εκστρατείας του adore κατά του aids. Με βασικό μας στόχο την ενημέρωση και με σύνθημα ότι «όπλο» είναι η πρόληψη, ευχόμαστε να βάλαμε, έστω και ένα μικρό λιθαράκι σε μία τεράστια προσπάθεια που γίνεται γύρω από τη μάστιγα του aids.

Μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις αλλά και τις διαφημιστικές καταχωρήσεις του τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας, θα διατεθεί στο Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Αids Β. Ελλάδος – Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ για την ενίσχυση του σκοπού τους.

Ευχαριστούμε θερμά όσους βοήθησαν ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η φωτογράφιση. Όλους αυτούς που δίχως δεύτερη σκέψη απενοχοποίησαν το γυμνό και φωτογραφήθηκαν στέλνοντας μαζί μας το μήνυμα ότι ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ. Ευχαριστούμε και εσάς που επιλέγοντας το adore, ενισχύετε την προσπάθειά μας.

Να θυμάσαι: Μόνο η αγάπη μεταδίδεται με μια αγκαλιά.

Σοφία Τουντούρη 

(Το editorial μου για το τεύχος Δεκεμβρίου του adore που κυκλοφόρησε στις 18/11/2012 με την εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής)

Γιατί… η ζωή είναι ωραία!

Πολλά σημεία του παρακάτω ποιήματος με έκαναν να αναρωτηθώ, να ταυτιστώ, να σκεφτώ και να επαναπροσδιορίσω... Το μοιράζομαι μαζί σας... 

 

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με... βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει... Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…”"

-Ο Πολύτιμος Χρόνος των Ώριμων του βραζιλιάνου ποιητή Mario de Andrade-

“Χαμογέλα και όλος ο κόσμος θα χαμογελά μαζί σου” μου είπε ο πατέρας μου κλείνοντας το τηλέφωνο σε μία στιγμή που κατάλαβε ότι δεν ένιωθα πολύ καλά.

Το δοκίμασα. Και τα καλά νέα είναι ότι πέτυχε.

Να θυμάσαι: Μία κακή ημέρα δεν σημαίνει μία κακή ζωή.

Σοφία Τουντούρη 

(To editorial μου για το adore Νοεμβρίου 2012)

ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ… …τελεία.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτήκατε κάτι καλό για τον συνάδελφό σας; Τον φίλο σας; Ή τον εργοδότη σας;

Πότε είπατε τελευταία φορά «ευχαριστώ» ή «συγχαρητήρια» από την καρδιά σας για το project που έφερε εις πέρας συνάδελφός σας και πότε διευκολύνατε συνεργάτη σας να πετύχει κάτι και να ανταμειφθεί αναλόγως γι’ αυτό χωρίς να ζητάτε ό,τι σας αναλογεί;

Εάν η απάντηση στα παραπάνω είναι «πολύ πρόσφατα» τότε το παρακάτω άρθρο σας αφορά. Αν πάλι όχι, διαβάστε το, γιατί τα καλά νέα είναι ότι η καλοσύνη κάνει καλό στην υγεία. Οπότε μήπως να το ξανασκεφτείτε;

Διαβάζοντας πρόσφατα άρθρο του Forbes με τίτλο “Τρεις Τρόποι για να Βοηθήσεις τον Εαυτό σου με το να Είσαι Καλός” διαπίστωσα πόσο απαραίτητα είναι τέτοιου είδους αναγνώσματα σε μία τόσο σκληρή εποχή που η καλοσύνη ενοχοποιείται και παραπέμπει σε μαλθακότητα. Κρίνοντας από την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μάλλον είναι αναγκαία για μεγάλη μερίδα κόσμου ανά την υφήλιο, αφού όλοι πια έχοντας λύσει διλήμματα όπως “πώς να αποκτήσετε το τέλειο χαμόγελο ή τους τέλειους κοιλιακούς” ή “πώς να γίνεται η γυναίκα των ονείρων του” κατάλαβαν ότι μικρή σημασία έχει να τα πετύχεις όλα αυτά όταν σου λείπει το πιο βασικό χαρακτηριστικό: Η καλοσύνη.

Το ερώτημα, όμως, είναι αν η καλοσύνη διδάσκεται ή είναι κάτι έμφυτο και αν τελικά είναι “μαγκιά” να είσαι ο κακός.

Την απάντηση μου έδωσε ο Billy Taylor(αν δεν τον γνωρίζετε μπορείτε να τον αναζητήσετε στο διαδίκτυο) γράφοντας στο blog του πως είναι «πιο σημαντικό να είσαι καλός απ’ ότι έξυπνος” διαλύοντάς μου μ’ αυτό τον τρόπο την όποια εκτίμηση είχα μέχρι πρότινος στους, κατά τα άλλα, καλούς ρήτορες σχολιαστές των πάντων.

Με το να είσαι καλός σημαίνει ότι ξεφεύγεις από τον εγωκεντρισμό σου και από την πεποίθηση ότι όλος ο κόσμος είσαι εσύ και αναζητάς τα καλά στοιχεία του άλλου. Ακόμη πιο γοητευτικό, δε, είναι να τον βοηθάς να τα αναδείξει.

Με το να είσαι καλός βελτιώνεις την υγεία σου, αφού έρευνες έχουν δείξει ότι… οι καλοί άνθρωποι, που στην έρευνα είναι κυρίως οι εθελοντές, είναι 10 φορές πιο υγιείς. Πώς εξηγείται αυτό ιατρικά; Οι εθελοντές μειώνουν το στρες γιατί απασχολούνται με κάτι δημιουργικό και αποτελεσματικό παράγοντας παράλληλα στον εγκέφαλό τους ενδορφίνες, φυσικές ουσίες που είναι ευεργετικές για την ψυχική διάθεση και έχουν αναλγητικές ιδιότητες.

Με το να είσαι καλός γίνεσαι και πιο πετυχημένος. Όπως αναφέρει το Forbes, εάν είσαι καλός στο εργασιακό σου περιβάλλον σε καθημερινή βάση, οι συνάδελφοι και συνεργάτες είναι πιο πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να πετύχεις τον στόχο σου και να γίνεις πιο επιτυχημένος. Κοινώς, δεν έχεις εχθρούς αλλά δημιουργείς συμμάχους τους οποίους, μάλιστα, εμπνέεις να σε ακολουθήσουν.

Αν δεν σας έπεισα, αναζητήστε και μόνοι σας τα οφέλη του να είστε καλοί. Μία δοκιμή θα σας πείσει.

Να θυμάσαι: Καλοσύνη δεν σημαίνει φοροαπαλλαγή.

«Όταν κάνεις το καλό αυτό επιστρέφει» μου έλεγαν από μικρή οι γονείς μου και τους ευχαριστώ.

Σοφία Τουντούρη
To editorial μου απο το ολοκαινουριο adore Οκτωβρίου 2012. 

ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ

H ζωή είναι μικρή για να κάνουμε εκπτώσεις στα θέλω μας.

Τη σκέψη αυτή επαναλαμβάνω συχνά τον τελευταίο καιρό.
Αφορμή το βίντεο που μου έστειλε διαδικτυακά ένας καλός φίλος και στο οποίο υπήρχαν αποσπάσματα από τη ζωή ενός νεαρού παιδιού από την Ιαπωνία. Το παιδί αυτό από τη γέννησή του πάσχει από μία σοβαρή ασθένεια στα πόδια που τον καθηλώνει και δεν του επιτρέπει να περπατήσει, ενώ δεν έχει χέρια. Πριν βιαστείτε να αλλάξετε σελίδα, οφείλω να σας μεταφέρω ότι η αίσθηση που αποπνέει δεν είναι καθόλου στενάχωρη ή λυπηρή. Κοιτώντας αυτό το παιδί μόνο αισιόδοξα αισθήματα μπορούν να σε γεμίσουν! Κόντρα στις διαγνώσεις που δεν του έδιναν πολύ χρόνο ζωής, ο Tae-ho, γνωρίζοντας πια πλήρως από τι πάσχει, έχει καταφέρει σήμερα να μπαίνει στην εφηβεία συμπληρώνοντας 11 χρόνια ζωής. Όλες του τις δραστηριότητες τις πραγματοποιεί με τα δύο του πόδια, είναι κοινωνικός και προσπαθεί να κάνει , φυσικά στο βαθμό που του επιτρέπεται, όσα κάνει ένα παιδί της ηλικίας του. Όταν τον ρωτούν εάν του είναι δύσκολο να ζει χωρίς χέρια, απαντά πως γι’ αυτόν είναι μια χαρά. Όταν τον ρωτούν αν είναι καλά απαντά -χωρίς δεύτερη σκέψη- ναι χαρίζοντας στον συνομιλητή του ένα τεράστιο χαμόγελο. Το τι νιώθει μέσα του αυτό το παιδί σίγουρα είναι άγνωστο, όμως είναι, βέβαιο, πως έχει καταλάβει το νόημα της ζωής. Γι’ αυτό και χαμογελάει αληθινά.



Την τελευταία φορά που με ρώτησαν τι κάνω. Το σκέφτηκα διπλά. Δίστασα να απαντήσω απευθείας και τελικά συμβιβάστηκα με το κλισέ της εποχής, το “ας τα λέμε καλά” που πολλοί από εμάς επαναλαμβάνουμε. Να είστε σίγουροι ότι την επόμενη φορά θα το ξανασκεφτώ.



Πράγματι, το μόνο που εύχομαι στους ανθρώπους είναι να κάνουν αυτό που θέλουν. Να μπορούν να τολμούν να ελευθερώνουν τις σκέψεις τους και να μην κάνουν καταναγκαστικούς συμβιβασμούς. Εκπτώσεις, όπως τις ονομάζω εγώ. (λέξη επίκαιρη, καθώς από αύριο εγκαινιάζεται και επισήμως η περίοδος των εκπτώσεων στα μαγαζιά).




Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μου λέει πως η ωριμότητα ίσως είναι η ψυχική μας τιμωρία συγκρινόντάς τη με τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια, όμως είναι η καλύτερη περίοδος για να κάνεις πραγματικότητα όσα ονειρευόσουν στα χρόνια της αθωότητας. Ας μην αφήσουμε τα όνειρα αυτά να πάνε χαμένα. 

Να θυμάσαι: Αυτοί που κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους είναι αυτοί που γερνούν χωρίς να μεγαλώνουν.

Σοφία Τουντούρη


(Το editorial από το περιοδικό adore Αυγούστου Σεπτεμβρίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα)

ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ

Αυτό που με ξυπνάει κάθε πρωί είναι η ελπίδα ότι η μέρα που ξεκινά θα είναι σε κάτι καλύτερη από την προηγούμενη.

Ή μάλλον αυτό πίστευα μέχρι χθες.
Η συζήτηση με έναν καλό μου φίλο με έκανε να επαναπροσδιορίσω. Αξίζει μόνο να περιμένεις ελπίζοντας ή να μετράς στοιχεία και να προγραμματίζεις; Να είσαι ρεαλιστής αξίζει, μου λέει.
Και πόσο εύκολο είναι τελικά να είσαι ρεαλιστής όταν οι συνθήκες γύρω σου αλλάζουν διαρκώς;  Ρεαλιστής είναι αυτός που μελετά και περιμένει. Περιμένει να κάνει το σωστό βήμα τη σωστή στιγμή. Είναι αυτός που γνωρίζει την αλήθεια και συγκρίνει στοιχεία.

Το δέχομαι.
Σε ό,τι αφορά, όμως, το μέλλον του τόπου μας, δυστυχώς, δεν είμαι ρεαλίστρια. Γιατί πολύ απλά δεν μπορώ. Γιατί κανείς δεν μου έχει πει την αλήθεια και αδυνατώ να συγκρίνω στοιχεία.
Κάνουμε όλοι σενάρια για την επόμενη ημέρα χωρίς καλά καλά να έχουμε καταλάβει τι σημαίνει η επιστροφή στη δραχμή και η έξοδος από την Ευρωζώνη. Σε μία χώρα που δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, όπου επικρατεί στα πάντα η στασιμότητα και ένας μόνιμος φόβος που μετατρέπεται σε οργή, όπου οι μισοί τάσσονται υπέρ του Κασιδιάρη και οι άλλοι μισοί υπέρ της Κανέλλη, δυστυχώς νιώθω ότι ίσως δεν υπάρχει σωτηρία. Η νοοτροπία είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και θέλει προσπάθεια για να αλλάξει. Όμως αξίζει τον κόπο.

Ηγετική ικανότητα έχει κάποιος που μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του σε αυτους που δεν ελέγχει. Έχουμε τη δύναμη, ας μην “δημιουργούμε” ηγέτες που δεν το αξίζουν. Δεν μας αξίζει να μας ελέγχουν ούτε να μας υποτιμούν. Δεν μας αξίζει το χειρότερο. Δεν μας αξίζει μία υποανάπτυκτη χώρα χωρίς μέλλον. Δεν αξίζει σε κανέναν η νέα και παραγωγική γενιά του τόπου να ψάχνει διέξοδο στο εξωτερικό και να διαπρέπει εκεί.

“Ο δειλός πάντα ψάχνει τρόπους για να ξεφύγει από το χρέος του” διάβασα κάπου. Και, πιστέψτε με, διαβάζοντάς το μου ήρθαν στο μυαλό τα πρόσωπα πολλών γνώριμων προσώπων. Προσωπικά δεν είμαι δειλή. Φαντάζομαι ούτε και εσείς.


Την ώρα που η ανεργία αυξάνεται κατακόρυφα, οι μισθοί περικόπτονται οριζόντια, κάποιοι κερδίζουν από εμάς. Είτε στοιχηματίζοντας ότι θα αποχωρήσουμε αύριο από το ευρώ είτε στοιχηματίζοντας ότι ίσως σταθούμε τυχεροί και κερδίσουμε πάλι στο ποδόσφαιρο, το Euro. Τι ειρωνεία… Αυτό είναι το διακύβευμα τελικά;
Αυτό θα το δείξει η ιστορία.


Έφτασε η ώρα για το ξεσκαρτάρισμα. Ναι, αυτή τη διαδικασία που όλο αναβάλλεις γιατί θεωρείς ότι δεν είναι ακόμη η κατάλληλη στιγμή. Η συγκυρία είναι πιο κατάλληλη από ποτέ.
Κοίτα βαθιά μέσα σου και δες τι χρειάζεσαι και τι δεν σου κάνει. Όταν ξεφορτωθείς τα περιττά θα δεις πόσο πιο ελεύθερος θα νιώθεις. Πρόσφατα διάβασα πως η ελευθερία είναι μεγάλη ευθύνη και κατάλαβα γιατί την αποφεύγουν οι πιο πολλοί.

Σκέψου γεγονότα, ανακάλεσε μνήμες, πέτα αντικείμενα (ναι, σκίσε αν χρειαστεί και τις φωτογραφίες από το παρελθόν αν σε βαραίνουν), διώξε από το μυαλό, την καρδιά και την καθημερινότητά σου όλους τους δήθεν, τους κομπλεξικούς και τους κλέφτες και θα δεις ότι θα σου φύγει ένα βάρος. Ήρθε η ώρα να πάρεις εσύ τη ζωή στα χέρια σου.

Λένε πως οι χαρές μας είναι ρηχές και οι λύπες βαθιές. Ήρθε η ώρα αυτό να το αντιστρέψουμε.

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας δεν θα διαβάσετε τίποτα που θα σας κάνει να χάσετε το χαμόγελό σας. Γιατί αν χάσουμε και αυτό πιστεύω ότι θα έχουμε χάσει πραγματικά τα πάντα. 
Μόνο αν κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο μπορείς να αφήσεις πίσω τη σκιά. Κοιτάξτε γύρω σας. Ο ήλιος λάμπει. Ήρθε το καλοκαίρι. Και στην Ελλάδα το καλοκαίρι είναι η εποχή μας. Ας μην το αφήσουμε να πάει χαμένο…

(To editorial μου από το adore Ιουλίου που κυκλοφορεί)--

Ποια Ελλάδα θέλουμε;

Κρίσιμη η αυριανή ημέρα και θα πρέπει όλοι να σκεφτούμε διπλά πριν ρίξουμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Για κάποιους οι αποφάσεις είναι ήδη ειλημμένες. Εγώ επιλέγω να στείλω το μήνυμά μου για μία Ελλάδα της Ευρώπης και του Ευρώ. 

Ο αδερφός μου, Πασχάλης Τουντούρης (facebook:http://www.facebook.com/PTountouris & twitter: @Tountouris) , έγραψε κάτι που με εκφράζει απόλυτα και σας το παραθέτω: 

"Αυτές οι εκλογές είναι σίγουρα πολύ διαφορετικές από όσες έχω βιώσει.
Η εικόνα μιας Ελλάδας χρεωκοπημένης με τεράστια ποσοστά ανεργίας και εγκληματικότητας ήταν άγνωστη στη γενιά μου.
Έννοιες όπως Δημοκρατία, Ευρωπαικό κεκτημένο, διατήρηση του κοινωνικού ιστού... τίθενται εν αμφιβόλω.
Αύριο θα ψηφίσω έχοντας ακόμη φρέσκια την εικόνα των σκανδάλων (Χρηματιστήριο, Υπερτιμολογήσεις και προχειρότητα κατασκευής Ολυμπιακών Έργων...), των μιζών (Άκης, Τσουκάτος, Μαντέλης, Siemens) και του σάπιου δημόσιου τομέα.
Την εικόνα του "Γιώργου" να διαδηλώνει στο λιμάνι του Πειραιά και των καμμένων καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας...
Την εικόνα των λουκέτων των επιχειρήσεων λόγω της υψηλής φορολογίας... Των ηλικιωμένων και χαμηλοσυνταξιούχων που τους στερήσαν την περηφάνεια στα γεράματα... Των χιλιάδων νέων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την χώρα γιατί δεν είχαν "Μπάρμπα” να τους βάλει στο Δημόσιο.
Των εκατοντάδων χιλιάδων κακόμοιρων αλλά και επικίνδυνων λαθρομεταναστών...
Αύριο θα ψηφίσω για την Ελλάδα των ανοιχτών Ευρωπαϊκών συνόρων και των ευκαιρίων που αποκομίζουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Την Ελλάδα που δεν θα καταντήσει, σαν πολλούς της γείτονες, απομονωμένη από διεθνείς οργανισμούς.
Την Ελλάδα που στηρίζει την επιχειρηματικότητα με μείωση φορολογικών συντελεστών και ιδιωτικοποιήσεις που θα βελτιώσουν το επίπεδο υπηρεσιών και θα δημιουργήσουν ανταγωνισμό (δηλ. νέες θέσεις εργασίας).
Την παραγωγική Ελλάδα που κάποιοι μέσα και έξω από το κοινοβούλιο κρατούσαν για χρόνια αλυσοδεμένη.
Αυτή την Ελλάδα που είναι τελευταία μας ευκαιρία να μετατρέψουμε σε σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα..."

και κάποιες μέρες νωρίτερα...

"Επειδή είμαστε ενάντια του κρατισμού και υπέρ των μεταρρυθμίσεων δεν σημαίνει ότι υποστηρίζουμε αυτούς που λήστεψαν και κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα.
Δεν υποστηρίζω κανέναν κλέφτη.

Υποστηρίζω μία πολιτική που να ευνοεί την επιχειρηματικότητα, που να επιβραβεύει τους ικανότερους, που να μην απομονώνει την χώρα μου, που να υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη με τιμωρία ΟΛΩΝ συμπεριλαμβανομένων και αυτών που καταπατούν την ελευθερία μου κλείνοντας δρόμους και σπάζοντας μαγαζιά.
Να υπάρχει ασφάλεια, οι φόροι-κρατήσεις μου να πηγαίνουν στην υγεία, στην πρόνοια, στην σύνταξή μου, στην σωστή ανάπτυξη και όχι στον κρατισμό, στους μαϊμού τυφλούς, στα επιδόματα λαθρομεταναστών και στις τσέπες λίγων που παίρνουν δουλειές χωρίς ίχνος διαγωνισμών.
Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω αλλά διά της εις άτοπον απαγωγής ξέρω σίγουρα ποιους θα αποκλείσω!"

 

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΥΡΙΑΝΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΛΟΙΠΟΝ....

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Με τη χώρα να ετοιμάζεται και πάλι για εκλογές, ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί, τους πολιτικούς αρχηγούς να διεκδικούν με το στανιό αυτοδυναμία αρνούμενοι να συνεργαστούν και μία νεολαία να ψηφίζει χωρίς να ξέρει πού στέλνει την “θυμωμένη” ψήφο της, υποδεχόμαστε αυτό το καλοκαίρι.

Είμαι βέβαιη πως αν ο Κοέλιο μας έβλεπε από κάποια γωνιά θα έγραφε τόμους ολόκληρους και θα είχε παραφράσει πολλά από τα λεγόμενά του. Γιατί, αναρωτιέμαι αγαπητέ Πάολο, αν όλο το σύμπαν συνωμοτεί όταν εγώ θέλω κάτι, η Ευρώπη, που είναι και μικρότερη σε κλίμακα, γιατί δεν βοηθάει τώρα που το χρειάζομαι;

Η απάντηση μάλλον έρχεται σε κάτι που το χρησιμοποιώ ως φιλοσοφία ζωής. Αυτό που έχω μάθει, λοιπόν, είναι πως ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας καθρέφτης του τρόπου που κι εσύ την αντιμετωπίζεις. Όπου ζωή βάλε αυτό που σε πονάει, αυτό που σε ταλαιπωρεί, αυτό που θέλεις εν πάση περιπτώσει και θα καταλάβεις τι εννοώ. Κοίτα κατάματα τον καθρέφτη και μη διστάσεις να αλλάξεις ό,τι δεν σου ταιριάζει. Ακόμη και στοιχεία του εαυτού σου. Απλώς πρόσεξε να μην είναι “σκονισμένος” γιατί τότε διαστρεβλώνεται η εικόνα.

Αν ανησυχείς για το αύριο δοκίμασε για μία ώρα να μην έχεις έγνοιες. Να κάνεις ευχάριστα πράγματα για σένα, για το παιδί και την οικογένειά σου. Για τον σύντροφό σου, τους φίλους σου… Να φλερτάρεις, να ξεχαστείς… Να κάνεις delete σε ό,τι σε πονάει, σε ό,τι σου κλέβει τη χαρά και σε αποδυναμώνει. Δοκίμασε για λίγο να μην φοβάσαι. Να μη ζεις καρφωμένος στα ειδησεογραφικά site παρακολουθώντας τις εντολές να πηγαινοέρχονται. Δοκίμασε να είσαι ο εαυτός σου. Όχι για πολύ. Μία στιγμή για αρχή είναι αρκετή. Θα δεις πόσο αναζωογονητικό είναι και θα με καταλάβεις. Εκτίμησε ό,τι έχεις πριν πάψεις να το έχεις γιατί μετά θα είναι αργά.

Να θυμάσαι: Αν δεν σ’ αρέσει το σκηνικό στο οποίο ζεις, γκρέμισέ το και φτιάξε ένα καινούριο. Εσύ είσαι ο εργολάβος της ζωής σου.

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Μιας και μιλάμε για καθρέφτες...Σε μία πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύει η Daily Mail διάβασα ότι οι γυναίκες κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέφτη οκτώ φορές την ημέρα. Το 50% των ανέφερε ότι ποτέ δεν βγαίνουν από το σπίτι χωρίς να ρίξουν μία ματιά στον καθρέφτη τους, ενώ το 70% ότι δεν πηγαίνουν ποτέ για δουλειά χωρίς να κοιταχτούν. Αναμφίβολα λοιπόν, πρόκειται για αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ας το κάνουμε φίλο. Και ένας πραγματικός φίλος λέει μόνο την αλήθεια.

Υ.Γ.2 Παραμένω στους...καθρέφτες. Διάβασα κάτι καυστικό που έγραψε ο Νίκος Δήμου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας: Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…

(Το editorial μου για το τεύχος Ιουνιου 2012 του Adore)

Β.ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: Μάλλον η δουλειά μου είναι η αγαπημένη των αφεντικών, όχι εγώ.

Δεν χρειάζονται συστάσεις. Η πορεία της όλα αυτά τα χρόνια είναι αδιαμφισβήτητα επιτυχημένη και η διάρκειά της στο χώρο αποτελεί τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση γι’ αυτό. Η Βίκυ Χατζηβασιλείου μιλώντας στη Σοφία Τουντούρη αποκαλύπτει τα μυστικά του επιτυχημένου γάμου της, εξηγεί γιατί απέρριψε πρόταση να πολιτευτεί στις ερχόμενες εκλογές και δεν διστάζει να αναφέρει ότι θα επέστρεφε ξανά στο ρεπορτάζ εάν χρειαζόταν! Όπως όλα δείχνουν, θα την παρακολουθούμε για άλλη μία χρονιά στο Πάμε Πακέτο, αφού είναι θέμα χρόνου να ανανεωθεί το συμβόλαιό της με τον Αlpha.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥΝΤΟΥΡΗ

Η συνέντευξη με τη Βίκυ Χατζηβασιλείου ίσως είχε τη δυσκολότερη προετοιμασία για μένα. Γνωρίζω τόσα πολλά για την ίδια, καθώς παρακολουθώ στενά την πορεία της όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα μάχιμη στο ρεπορτάζ, αν και εργαζόμενη μητέρα, ποτέ δεν τα παράτησε για να επαναπαυθεί. Κανάλια της έχουν κλείσει τις πόρτες, όπως η ίδια παραδέχεται, όμως η διάρκειά της στο χώρο της τηλεόρασης αποτελεί τη μεγαλύτερη δικαίωση γι’ αυτήν. Υδροχόος με ωροσκόπο αιγόκερω, δηλώνει και η ίδια υπεύθυνη και διεκδικητική. “Ποια ερώτηση έχετε βαρεθεί να σας κάνουν;” τη ρωτάω. “Σε ποιον θα ήθελα να στείλω πακέτο”. Παρόλα αυτά τη ρωτάω. “Στα πόδια των γονιών μου θα άφηνα το πακέτο ευγνωμοσύνης μου” μου απαντά. “Οι οποίοι πόσο υπερήφανοι είναι για όλη σας την πορεία;” “Είναι…Το καμαρώνουν…Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι μόνο επειδή είμαι αναγνωρίσιμη και είμαι καλή στη δουλειά μου, αλλά και επειδή είμαι ένας ισορροπημένος άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του, να το κάνει αυτόνομο και ισορροπημένο. Και σ’ αυτό οι γονείς μου πέτυχαν νομίζω και στα δύο. Αυτό είναι που καμαρώνουν περισσότερο σε μένα. Και ξέρουν ότι οποιαδήποτε κρίση μπορώ να τη διαχειριστώ. Εκτός βέβαια από θέματα υγείας δικών μου ανθρώπων στα οποία είμαι πολύ ευάλωτη. Κάνω ότι μπορώ αλλά είμαι ευάλωτη”. Και κάπως έτσι το μαγνητόφωνο αρχίζει να γράφει... 

 

Είστε άνθρωπος της στιγμής;

Είμαι άνθρωπος της ουσίας και τη στιγμή μου δεν την χαλαλίζω παρά μόνο για την ουσία. Θεωρώ ότι η στιγμή όταν έρθει και φύγει μετά δεν επιστρέφει. Γι’ αυτό πρέπει να διεκδικούμε τη στιγμή μας με όλα μας τα κύτταρα.

Διεκδικείτε λοιπόν;

Μόνο αν διεκδικείς μπορείς να προχωρήσεις. Εκτός εάν σε ενδιαφέρει να μένεις στάσιμος και εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου να μένω στάσιμη.

Με ενδιαφέρει να εξελίσσομαι σαν άνθρωπος, πρώτα απ’ όλα, και μετά σε ό,τι κάνω να έχω ένα καλό αποτέλεσμα. Διαφορετικά γιατί να καταπιαστώ και γιατί να το κάνω.

Και στην προσωπική σας ζωή;

Φυσικά, γιατί και οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια, διεκδίκηση, αγώνα, χρόνο. Όλων των ειδών οι σχέσεις, με το παιδί σου τον άντρα σου, τους φίλους σου…Δίνω σε όλες τις σχέσεις αυτό που πρέπει. Και διεκδικώ το καλύτερο από κάθε σχέση. Όταν λέω το καλύτερο εννοώ πως η σχέση πρέπει να αποδίδει και στα δύο μέρη. Μόνο τότε λειτουργεί. Δεν έχει νόημα να υπάρχει σχέση κι εγώ μόνο να παίρνω. Ούτε μόνο να δίνω. Το θέμα είναι αυτή η σχέση να προάγει και τους δύο και να μας κάνει καλύτερους. 

 

Οι σχέσεις σας όλες είναι διαρκείας. Η σχέση με τον σύζυγό σας, με το κανάλι σας…Με τις φίλες μου…25 χρόνια είμαστε μαζί, από παιδιά. Και αυτό δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει γιατί είναι σχέσεις δοκιμασμένες.

Μετράτε με τον σύζυγό σας 20 χρόνια μαζί. Ο έρωτας μπορεί να μείνει ζωντανός;

Ναι. Σίγουρα. Το βασικό είναι να ταιριάζεις με τον άλλον. Σε μία διαδρομή ζωής ο κάθε άνθρωπος εξελίσσεται. Το θέμα είναι να εξελίσσεσαι με την ίδια ταχύτητα με τον άλλον. Γιατί αν ο ένας φύγει μπροστά χιλιόμετρα και ο άλλος μείνει πίσω στα πρώτα του βήματα καταλαβαίνετε ότι μετά από χρόνια θα είναι δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Το θέμα είναι να υπάρχει μία αναλογία στην ταχύτητα της εξέλιξης. Αν σαν προσωπικότητα έχεις συνάφεια με τον άλλον αυτό το πετυχαίνεις. Και εγώ πιστεύω ότι την έχω με τον άντρα μου.

Το μυστικό ενός επιτυχημένου γάμου;

Το πρώτο μυστικό είναι να σου στείλει ο καλός Θεός τον άνθρωπο που σου ταιριάζει. 

 

Και πώς τον αναγνωρίζεις;

Δεν ξέρω , εγώ το ήξερα πριν τον συναντήσω ότι θα συμβεί. Είναι κάτι λίγο μεταφυσικό άρα δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να πάρεις την απόφαση από την στιγμή που θα κάνεις ένα γάμο ότι πρέπει να συμβιβαστείς ότι είναι μία σύμβαση που θέλει εκατέρωθεν υποχωρήσεις.

Αορίστου χρόνου;

Ναι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα λήξει. Μπορεί να λήξει με το τέλος της ζωής σου μπορεί και νωρίτερα. Κανείς δεν μπορεί να το προδικάσει αυτό. Το θέμα είναι να μην ξεκινάς έτσι, να ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και να λες ότι αφού επέλεξα να είμαι μ’ αυτόν τον άνθρωπο και να κάνω μαζί του οικογένεια θα κάνω αυτό που πρέπει για να κρατήσω αυτή τη συνύπαρξη.

Ένας σύζυγος που έχει μία εντυπωσιακή σύζυγο, μπροστά από τα φώτα, που τη θαυμάζουν όλοι άντρες και γυναίκες…δεν ζηλεύει;

Κι όμως! Δεν μου έχει δείξει ποτέ ότι ζηλεύει. Είναι ένας πολύ ασφαλής άνθρωπος. Και από την άλλη βλέπω ότι ο Γιάννης νιώθει δικαιωμένος όταν με βλέπει να προχωράω. Γιατί όταν με επέλεξε ο Γιάννης στη ζωή του ήμουν μία φοιτητριούλα με καταγωγή από το Κιλκίς. Μπορεί να γεννήθηκα και να μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη αλλά πήγα σχολείο στο Κιλκίς και μετά προχώρησα. Κάτι είδε σε μένα, στη φοιτητριούλα από το Κιλκίς…

Εσείς τι είδατε σ’ αυτόν;

Έναν υπέροχο άνθρωπο. Αυτό που πιστεύω είναι ότι στη ζωή πρέπει να είσαι πλάτη με πλάτη για να στηρίζει ο ένας τον άλλον για να ανελίσσονται προς τα πάνω και οι δύο και να ορθώνονται. Αλλά να έχει ο καθένας το πεδίο του ανοιχτό μπροστά χωρίς να του τον κρύβει ο άλλος. Ο σύζυγός μου είναι ένας ανεκτικός και ασφαλής άντρας. Τη δική μου επιτυχία τη δέχεται σαν να είναι δική του. Τη μοιραζόμαστε. Αντίστοιχα τα δύσκολα της δουλειάς του δεν θέλει να τα μοιράζεται μαζί μου για να μη με φορτίσει. 

 

Μπορούν να αναπτυχθούν τόσο αληθινές σχέσεις σήμερα;

Φυσικά, γιατί όχι;

Γιατί νομίζω ότι με τα σημερινά δεδομένα, η κρίση μας κάνει αλλάζει, μας κάνει πιο δύσκολους ανθρώπους.

Ναι, αλλά μπορεί μέσα από αυτή τη δυσκολία να διδαχθούμε. Και όταν διδάσκεσαι γίνεσαι καλύτερος.

Μιλάμε για κρίσεις…μια από τις κρίσεις που περνούν οι γυναίκες είναι της ηλικίας … Όταν κλείσατε εσείς τα 40 τη νιώσατε;

Όχι!!! Αφού πάω και ανταγωνίζομαι τα κοριτσάκια τα 25χρονα στην άμμο, στο beach volley. Για μένα το κέρδος είναι ότι έδωσα αυτό τον αγώνα με κορίτσια δυνατότερα, νεότερα, πιο εκπαιδευμένα και μπόρεσα να αντεπεξέλθω, έστω και με ήττα. Πλην όμως τον αγώνα τον έδωσα. 

 

Από τον χώρο της τηλεόρασης φιλίες έχετε κάνει;

Όχι. Δεν έχω κάνει γιατί δεν ζω στην Αθήνα. Οι σχέσεις θέλουν χρόνο για να θεωρήσω ότι έχω μία φιλική σχέση με έναν άνθρωπο θα πρέπει να του διαθέσω χρόνο. Εγώ στην Αθήνα πηγαίνω και δουλεύω μόνο.

Έχετε νιώσει έξω από τα νερά σας; Ότι είστε παραπάνω αυθεντική από τους υπόλοιπους;

Νιώθω ότι ουσιαστικά δεν εντάχθηκα ποτέ σ’ αυτό το χώρο της σόουμπιζ. Πολλές φορές η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου είναι θετική. 

 

Το αποτέλεσμα όμως είναι διαφορετικό. Παραμένετε με δική σας εκπομπή στην τηλεόραση σε μία εποχή που οι περισσότεροι έχουν μείνει εκτός δουλειάς και απασχολείτε τα μέσα με τις δηλώσεις σας…

Σίγουρα όχι γιατί τηρώ ή διεκδικώ να τηρήσω τους κανόνες της σόουμπιζ. Δεν θα δείτε δικές μου φωτογραφίες κάθε εβδομάδα στα περιοδικά. Δεν υπάρχουν. Δεν συντηρώ το δημόσιο personality μου μ’ αυτό τον τρόπο. Αυτό είναι ένας κανόνας της σόουμπιζ το να είσαι συνέχεια στα περιοδικά. Εγώ δεν τον τηρώ αυτόν τον κανόνα. Κάνω κάτι διαφορετικό.

Ζείτε στη Θεσσαλονίκη και εργάζεστε στην Αθήνα. Ιδανικός συνδυασμός...

Αυτό έχει και τα αρνητικά του. Δηλαδή κάποιες στιγμές νιώθω ότι δεν ανήκω ούτε εδώ ούτε εκεί. Εκεί δεν μπορώ να βρίσκομαι σε επαγγελματικές συνευρέσεις που για κάποιους προάγουν τη δουλειά μας, κάτι που δεν έχω την πολυτέλεια να το κάνω γιατί ζω στη Θεσσαλονίκη και από την άλλη είναι μέρες που λείπω από την οικογένειά μου όταν είμαι στην Αθήνα. Υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Δεν υπάρχει τίποτα δανεικό. Απλά νομίζω ότι είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός.

Στα δύσκολα σε ποιον τηλεφωνείτε πρώτα;

Πρώτα στον άντρα μου και μετά στη μαμά μου. Αλλά ξέρω ότι ο άντρας μου θα μου δώσει μία καθαρή και λογική εξήγηση και λύση σ’ αυτό που του θέτω.

Πότε ήσασταν πιο ευτυχισμένη;

Νομίζω όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί. Μου ήταν τελείως πρωτόγνωρα συναισθήματα. Δεν μπορείς να ξέρεις από πριν τι θα νιώσεις μ’ αυτό το μεγαλείο του να γίνεσαι γονιός. Ζούσα την κάθε στιγμή. Δύσκολα μεν, με ξενύχτια, ταλαιπώριες αλλά τη ρουφούσα την κάθε στιγμή. Τη χαιρόμουν κι ας ήμουν ταλαιπωρημένη.

Παράλληλα πάντα με τη δουλειά…

Εννοείται. Σηκωνόμουν χαράματα για να πάω στον Παπαδάκη, μετά στο μοντάζ όλη μέρα, μετά να τρέχω στο ρεπορτάζ…το απόγευμα αργά να γυρίσω σπίτι να μαγειρέψω να περιποιηθώ το μωρό, να φάμε με τον άντρα μου κτλ για να σηκωθώ πάλι χαράματα και πάλι από την αρχή.

Με αυτά που μας περιγράφετε ουσιαστικά μας λέτε ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό…

Φυσικά. 

 

Ποια είναι η σχέση σας με τους δύο γιους σας;

Η σχέση μας είναι όπως ήταν πάντα, σχέση πολύ ειλικρινής. Και σχέση άδολης και ειλικρινούς αγάπης. Η σχέση με τα παιδιά σου δεν μπορεί παρά να είναι η πιο αυθεντική σχέση που μπορείς να δημιουργήσεις. Σχέση ανιδιοτέλειας, προσφοράς, σχέση λατρείας. Νομίζω οποιαδήποτε άλλη πιο μικρής σημασίας λέξη δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που νιώθεις.

Είστε αυστηρή μητέρα;

Ανήκω στους γονείς που βάζουν όρια αλλά και επιβραβεύουν την προσπάθεια. Αυτό είναι το μότο μου σε σχέση με το πώς μεγαλώνω τα παιδιά μου. Η σχέση ειλικρίνειας είναι η πιο σωστή που μπορείς να έχεις με τα παιδιά σου.

Έχετε μετανιώσει για κάποια στιγμή που δεν ήσασταν κοντά τους;

Όχι, ήμουν συνέχεια κοντά τους. Έχω μετανιώσει όμως για κάποια στιγμή που ήμουν περισσότερο νευρική απ’ όσο έπρεπε. Ίσως προσπαθούσα να χωρέσω πολλά πράγματα, να ανεβώ σε πολλές σκάλες ταυτόχρονα και αυτό φέρνει έναν εκνευρισμό.

Τα πολλά σκαλοπάτια είναι μήπως αποτέλεσμα προσωπικής φιλοδοξίας;

Ακόμη και η σχέση που χτίζεις με τα παιδιά σου, σκαλοπάτια είναι. Γενικά ανεβαίνουμε όλοι πολλά σκαλοπάτια στη ζωή μας. Κάποιοι τα ανεβαίνουν πιο γρήγορα, κάποιοι πιο αποτελεσματικά, κάποιοι πέφτουν κιόλας. Σίγουρα κι εγώ σκόνταψα αρκετές φορές, μερικές φορές έμεινα στο ίδιο σκαλοπάτι για πολύ καιρό. Έμεινα και χωρίς δουλειά και πόρτες χτύπησα και την πόρτα του Mega χτύπησα και άλλων καναλιών...

Θα επιστρέφατε στο ρεπορτάζ ή στο δελτίο ειδήσεων τώρα;

Αν χρειαζόταν παντού θα επέστρεφα, εννοείται! 

 

Παρόλα αυτά παραμένετε 10 χρόνια στον alpha...

Ξεπέρασα τη σχέση με τον Ant1 που ήταν 9 χρόνια.

Αυτή η σχέση τώρα πώς σταματάει; Μπορείτε εύκολα τώρα με αυτό το δεδομένο να φύγετε από αυτό το κανάλι; Είναι σχέση ζωής πια…

Αν θα πρέπει θα το κάνω.

Ανανεώσατε το συμβόλαιό σας;

Όχι ακόμη. Νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Δεν βαρεθήκατε τόσα πολλά χρόνια στο ίδιο πρότζεκτ;

Καθόλου. Την αγαπάω τόσο πολύ την εκπομπή μας. Και κάθε φορά είναι μία διαφορετική περίπτωση και τη ζω κάθε φορά διαφορετικά. 

 

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρατε από την εκπομπή σας;

Το ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο κτήνος που υπάρχει σ’ αυτό τον πλανήτη.

Τι δεν συγχωρείτε στους ανθρώπους;

Την αγνωμοσύνη. Με ενοχλεί. Με ενοχλεί να ξεχνάς από πού ξεκίνησες. Να ξεχνάς σε ποιον οφείλεις. Είναι κάτι το οποίο βοηθάει στην αυτογνωσία μας.

Πέρα από τους γονείς σας, νιώθετε ότι οφείλετε εσείς σε κάποιον την επιτυχία σας;

Σίγουρα στον άντρα μου που με στήριξε όλα αυτά τα χρόνια στις επιλογές μου. Δεν ήταν οδόφραγμα παρά γέφυρα στο να τα διεκδικήσω όλα αυτά. Και σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που κατά καιρούς μου έδιναν μία ευκαιρία στις δουλειές που βρέθηκα.

Σας αποκαλούν την “αγαπημένη των αφεντικών”. Είναι πράγματι έτσι;

Μάλλον η δουλειά μου είναι η αγαπημένη των αφεντικών και όχι εγώ. 

 

Το lifestyle είναι φούσκα;

Δεν μ’ αρέσουν οι ακραίες εκφράσεις. Ούτε φούσκα θα το ‘λεγα. Είναι ένας καθρέφτης στη ζωή μας που όμως ανήκει στους παραμορφωτικούς. Είναι κοίλος. Κοίλο κάτοπτρο. Και αλλοίωνε λίγο το είδωλο. Τα βλέπαμε λίγο καλύτερα τα πράγματα απ’ ότι ήταν. Και πίστευαν οι άνθρωποι, που δεν ανήκαν σ’ αυτό το τελικό αποτέλεσμα, ότι αυτό υπάρχει και μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει. Αυτή ήταν η πλάνη. 

 

Ήρθε η ώρα της κρίσης;

Εδώ και χρόνια. Νομίζω ότι το ξεσκαρτάρισμα θα έπρεπε να γίνει νωρίτερα. 

 

Μοιάζετε να τα έχετε όλα. Υπάρχει κάτι που λείπει αυτή τη στιγμή από τη ζωή σας;

Κανείς δεν τα έχει όλα. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Εγώ περνάω παντού καλά γιατί το καλά το κουβαλάω μέσα μου. Πώς περιμένεις να περάσεις καλά στην Κίνα όταν δεν περνάς καλά στο σπίτι σου; 

 

Σας έγινε πρόταση να πολιτευτείτε σ’ αυτές τις εκλογές;

Εννοείται πως ναι! 

 

Και εννοείται πως είπατε όχι;

Εννοείται.

Ποιος φταίει για την κατάσταση της χώρας;

Και οι πολιτικοί και εμείς γιατί τους ψηφίσαμε. Θεωρώ ότι η ευθύνη είναι επιμερισμένη. 

 

Φοβάστε τον χρόνο;

Τον χρόνο σαν αποτέλεσμα αισθητικό καθόλου. Σαν αποτέλεσμα το ότι θα μου περιορίσει τις επιλογές στη ζωή μου πάρα πολύ.

Νιώθετε ότι φτάσατε τον προσωπικό σας στόχο ή έχουμε να περιμένουμε πολλά ακόμη από τη Βίκυ Χατζηβασιλείου;

Όταν πεις ότι έφτασες στον προσωπικό σου στόχο επήλθε το γήρας. Και εγώ θεωρώ ότι θέλω να έχω στόχους για πολλά πολλά χρόνια ακόμη στη ζωή μου.

-ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ADORE ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ MAIOY 2012- 

CREDITS 
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥΝΤΟΥΡΗ

FASHION DIRECTOR ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΜΑΡΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ

MAKE UP ΡΑΝΙΑ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗ

ΧΤΕΝΙΣΜΑ ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

ΠΑΡΕ ΑΝΑΣΑ

Είχα πολύ καιρό να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Μία μικρή πολυτέλεια που αξίζουμε όλοι είναι τα ταξίδια. Να «κλέψουμε» λίγες στιγμές για να τις περάσουμε κάπου μακριά, παρέα με αγαπημένους μας ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε μία περιουσία ούτε να το οργανώνουμε μήνες ολόκληρους πριν. Αρκεί μία σκέψη και φυσικά καλή παρέα.

Είναι μεγάλη ευτυχία να παίρνεις ανάσες… Μικρές αλλά τόσο απαραίτητες ανάσες από την καθημερινότητα. Να αλλάξεις σκηνικό. Να αλλάξεις δεδομένα. Έστω και για λίγο.

Το Παρίσι το είχα παρεξηγήσει.

Με τον Πασχάλη και τη Λίλη σε wine bar στην περιοχή Marais

Δεν έβρισκα κανέναν ρομαντισμό, κανέναν λόγο για να έχουν γραφτεί τόσα τραγούδια, δεν καταλάβαινα γιατί τα ζευγάρια το επισκέπτονται στις επετείους τους, οι ερωτευμένοι δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ και οι τουρίστες ζουν για μία φωτογραφία μπροστά του.

Μετά από την πρόσφατη επίσκεψή μου άλλαξα γνώμη.

Centre Pompidou

Αν σκοπεύεις να επισκεφθείς το Παρίσι να έχεις σίγουρα μαζί σου κάποιον που το λατρεύει. Δεν χρειάζεται να το γνωρίζει καλά. Αρκεί να το αγαπάει. Είναι βέβαιο ότι θα σου μεταδώσει το συναίσθημα.

Περπάτησα πολύ, επισκέφθηκα γκαλερί, εκθέσεις, μουσεία, όλα τα απαραίτητα αξιοθέατα, έπαιξα κι εγώ με τη φωτογραφική μου μηχανή μπροστά από τον Πύργο του Άιφελ, έμεινα αποσβολωμένη παρατηρώντας το Centre Pompidou, επισκέφθηκα την διάσημη μπουτίκ Collete όπου –μεταξύ άλλων- θαύμασα σε περίοπτη θέση τις δημιουργίες της δικιάς μας, της Ελληνίδας Mary Katrantzou, επισκέφθηκα την κατοικία του Βίκτωρος Ουγκώ, έκανα βόλτες στο Marais, το St Germain και γνώρισα το Παρίσι την άνοιξη. Εκεί, όμως, διαπίστωσα και πόσο αγαπώ την Ελλάδα.

Κρυμμένο κάπου στην περιοχή St Germain, ένα wine bar ιδιαίτερο, ήταν η καλύτερη γωνιά για να σταθούμε ύστερα από ατελείωτες ώρες περπάτημα. Σε περίοπτη θέση το Petroush, ένα από τα ακριβότερα και φυσικά απλησίαστα κρασιά που το μπουκάλι του κοστίζει 3.500 ευρώ! Εκεί συνάντησα τον σομελιέ του Alain Ducasse, ενός από τους μεγαλύτερους σεφ της γαλλικής πρωτεύουσας. Αμερικανός στην καταγωγή, φιλέλλην στα αισθήματα που έκανε ό,τι μπορούσε για να μοιάζει με Παριζιάνος. Μάταια όμως…

Τι δουλειά έχει ένας Αμερικάνος, να μιλάει για Michelin, να δοκιμάζει γαλλικά κρασιά και να έχει ολοκληρωμένη εικόνα για την πολιτική στην Ευρώπη; Δεν γνωρίζω. Είχε όμως εμπεριστατωμένη άποψη για όλα. Γι’ αυτόν για όλα φταίνε οι Goldman Sachs, ο Παπανδρέου και οι τεχνοκράτες. Θεωρεί λάθος το ότι η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη και πιστεύει ότι η κρίση στην Ιταλία είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ ότι στη χώρα μας. Κατηγορούσε τους Αμερικάνους και μιλούσε για τον πρώτο του έρωτα που ήταν Ελληνίδα.

Το Δημαρχείο του Παρισιού

Με φόντο τον Πύργο του Άιφελ

Όσο συζητούσαμε μου συνέβη το εξής παράδοξο που νομίζω ότι συμβαίνει και σε εσάς. Μπορεί από το πρωί μέχρι το βράδυ να εντοπίζω λάθη, κακές συμπεριφορές, να θυμώνω με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και να ψάχνω έξοδο διαφυγής όμως όταν κάποιος ξένος τολμήσει να θίξει τη χώρα μου, ε, εκεί υψώνω τείχος, αγριεύω. Δεν αφήνω κανένα περιθώριο. 

 

Γιατί, κακά τα ψέματα, μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά όταν βγαίνει ο ήλιος στη χώρα μας όλα αλλάζουν. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Πιο χαρούμενοι, πιο αισιόδοξοι. Τα ξεχνάμε όλα. Και βρίσκουμε λύσεις. Όχι προβλήματα.

Δεν είμαστε και τόσο κακοί τελικά.

Όλοι έχουν περάσει κάτι όμορφο στην Ελλάδα.

Όλοι έχουν μία ωραία ανάμνηση από την χώρα μας. Έχουν ερωτευτεί κάποτε εδώ, έχουν πιει ούζο και έχουν φάει ντολμαδάκια. Κι ας μην ξέρουν να τα προφέρουν σωστά. Έχουν περάσει ώρες κάτω από τον ήλιο της Χαλκιδικής και των νησιών μας, έχουν γελάσει, έχουν φτιάξει αναμνήσεις.

Και όπως είπε και ο Κelly: Δεν το βαριέσαι ποτέ το κρασί γιατί κρύβει εκπλήξεις. Όπως μία όμορφη γυναίκα.

Τα διάσημα παριζιάνικα μακαρόν

Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα αυτού του τεύχους. Oι όμορφες γυναίκες. Και η ομορφιά που πηγάζει από μέσα. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι δεν θα βαρεθείτε την ανάγνωση.

Να θυμάστε: Όπου υπάρχει ζωή υπάρχει και ελπίδα. Ίσως αν διαλέξουμε τη ζωή τα πράγματα να μην είναι τόσο δύσκολα όσο τα φανταζόμαστε. Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μπορούμε να μετατρέπουμε την απελπισία σε ελπίδα, να αντικαταστήσουμε τα δάκρυα με χαμόγελα. Στη στιγμή. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.

Σοφία Τουντούρη

Υ.Γ. Μέχρι το επόμενο τεύχος ίσως έχουν αλλάξει πολλά. Κυρίως στη χώρα. Ως τότε Καλό Πάσχα με την ελπίδα οι αλλαγές να είναι μόνο προς το καλύτερο.

 

Το editorial δημοσιεύεται στο περιοδικό adore, τεύχος Μαϊου 2012