Τρίτη 20 Μαΐου 2014

ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ *


Βλέπω τον χρόνο να περνά, δημιουργικά μεν γρήγορα δε, και όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως όσα λέμε ή κάνουμε δεν έχουν επιστροφή. Γι' αυτό και πιστεύω πως αυτός που θέλει να είναι ευτυχισμένος ή τουλάχιστον να πλησιάσει στην ευτυχία θα πρέπει να μην μένει στάσιμος, να κάνει συχνά αλλαγές στη ζωή του. Στον εαυτό του, στο περιβάλλον του, στις συνήθειες και την καθημερινότητά του, σε όλα! Μικρές, ενισχυτικές αλλαγές που θα μετατρέψουν το σκηνικό του σε κάτι διαφορετικό, αλλά παράλληλα θα τονώσουν την ψυχολογία.
Μία ερώτηση που κάνω συχνά στους ανθρώπους με τους οποίους συνομιλώ, είναι εάνεπισκέπτονταισυχνά το παρελθόν τους. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι επαναλαμβάνουν συχνά ότιείμαστε όσα ζήσαμε”. Διαφωνώ. Κάθετα. Είμαστε αυτά που ζούμε. Το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή. Ποτέ δεν μπόρεσα να επιστρέψω στο χθες, ούτε να το ανακαλέσω εξ' ολοκλήρου γιατί όταν το ζούσα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Σήμερα το κρίνω, ό,τι μου έχει μείνει, δηλαδή, από αυτό, βάσει του ποια είμαι τώρα. Και πιστέψτε με είναι τόσο λανθασμένη αυτή η πρακτική. Γιατί στην καλύτερη θα σου δημιουργήσει ενοχές για κάτι που είπες ή έζησες που πιθανότατα να μην το επέλεγες σ' αυτή τη φάση της ζωής σου ή ακόμη και το αντίθετο.
Γι' αυτό και πιστεύω στις αλλαγές.
Η αλλαγή, ωστόσο, δεν είναι εύκολη για τον καθένα. Υπάρχουν αυτοί που τις λατρεύουν, όμως από την άλλη, είναι κι αυτοί που δεν νιώθουν ποτέ έτοιμοι να κάνουν το βήμα, που επαναπαύονται στη σιγουριά της ασφάλειας και της ρουτίνας αγνοώντας ότι οι μέρες περνούν και το κοντέρ γράφει και δυστυχώς δεν σβήνει. Για μένα, η αλλαγή δεν είναι απλά απαραίτητη στη ζωή, είναι ολόκληρη η ζωή, είναι το νόημα του ταξιδιού. Φυσικά και δέχομαι, ότι σε κάθε αλλαγή υπάρχει και μία μελαγχολία. Μελαγχολείς για το τι θα χάσεις, μην έχοντας κατά νου ότι θα κερδίσεις το πιο βασικό: Ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο. Και πιστέψτε με, μόνο οι μικρές αποφάσεις θέλουν σύμβουλό τους τη λογική. Οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας θέλουν απλώς ένστικτο. Κι αν φοβάστε ταπάθη”, να θυμάστε, όπως είπε κάποτε κάποιος, πωςτα πάθη για τον άνθρωπο είναι ό,τι και ο άνεμος για την ιστιοπλοϊα. Παρόλο που μπορεί να τον καταστρέψει δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτά”. Αξίζει, λοιπόν, απλώς να απολαύσουμε το ταξίδι. Το ταξίδι του εγώ μας. Όμως, κάθε ταξίδι έχει μυστικούς προορισμούς που ο ταξιδιώτης δεν γνωρίζει και τελικά το μόνο ταξίδι είναι αυτό μέσα μας.

Να θυμάσαι: Ο καλός ταξιδευτής δεν έχει σταθερά σχέδια και δεν έχει καμιά πρόθεση να φτάσει κάπου.



Σοφία Τουντούρη

 

*Τον τίτλο τον δανείζομαι από το υπέροχο τραγούδιΤαξιδεύω το Εγώ μουαπό τα Κίτρινα Ποδήλατα.

LISTEN : https://www.youtube.com/watch?v=XkneDd36gTE

-Το editorial μου για το τεύχος Ιουνίου 2014 του περιοδικού adore της εφημερίδας Μακεδονία

1 σχόλιο:

billys είπε...

Σοφία μου,
περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο ...έπεσα πάνω σου.
Διάβασα λοιπόν ...ταξιδεύω το εγώ μου.
Με τράβηξε ο τίτλος αμέσως.
Όμως, θα διαφωνήσω λιγάκι μαζί σου.
Γράφεις: "Είμαστε αυτά που ζούμε. Το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή. Ποτέ δεν μπόρεσα να επιστρέψω στο χθες, ούτε να το ανακαλέσω εξ' ολοκλήρου γιατί όταν το ζούσα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Σήμερα το κρίνω, ό,τι μου έχει μείνει, δηλαδή, από αυτό, βάσει του ποια είμαι τώρα."

Μα, αυτό που είσαι σήμερα κι αυτό που ο καθένας μας είναι σήμερα,
δεν οφείλεται στην κάθε στιγμή, στο κάθε λεπτό που ζήσαμε στο παρελθόν;
Κι ίσα ίσα, το ταξίδι ενίοτε στο παρελθόν είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στην αλλαγή, που πολύ σωστά πιστεύεις και αναζητάς.
Σκέψου, η ζωή μας είναι ένα βιβλίο. Διαβάζουμε την κάθε σελίδα του.
Κι όταν έρθει η ώρα γυρνάμε στην πίσω.
Όσο κι αν μας φοβίζει το άγνωστο, όσο κι αν αυτό που διαβάσαμε ως τώρα μας άρεσε πολύ. Με τα δυο μας δάχτυλα, με μια απλή κίνηση θα αλλάξουμε σελίδα..

Υ.Γ. Βλέπω ότι έχεις καιρό να γράψεις. Γιατί;