Στη 45λεπτη πτήση, λοιπόν, κατέκλυσαν το μυαλό μου σκέψεις για το πώς ονειρευόμουν τον εαυτό μου χρόνια πριν και πόσα τελικά άλλαξαν από αυτά που είχα ως δεδομένα για τη ζωή μου όταν ήμουν στην αρχή της ενηλικίωσής μου.
Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου ζωή, τα αποτελέσματα μάλλον ήταν καταστροφικά καθώς θυμάμαι έντονα να δηλώνω στις παρέες μου πως μέχρι τα 28 μου σίγουρα θα έχω παντρευτεί και θα έχω κάνει ήδη το πρώτο μου παιδί. Στα επαγγελματικά μου, μάλλον τα πήγα καλύτερα. Πάντα ονειρευόμουν να είμαι δημοσιογράφος, να λατρεύω τη δουλειά μου και να έχω την ευκαιρία να κάνω συνεντεύξεις. Με όλους. Να τους γνωρίζω καλύτερα, να κάνω όμορφες συζητήσεις και να βγαίνω πάντα κερδισμένη από αυτές.
Στα χρόνια αυτά έχασα "φίλους". Ανθρώπους που πίστευα πως θα ναι εκεί για μια ζωή, όμως τελικά δεν άντεξαν στους δικούς μου έντονους ρυθμούς. Ή εγώ στο δικό τους ράθυμο τρόπο ζωής. Ανθρώπους που δοκιμαστήκαμε μαζί και πιστεύαμε ότι μαζί θα συνεχίζαμε για μια ζωή όμως τελικά είμαστε όλοι πολύ εγωιστές για να αγαπήσουμε κάποιον όπως είναι , με τα ελαττώματά του. Πόσο μεγάλη μαγκιά να αποδέχεσαι τον σύντροφό σου, τον φίλο σου, τον αδερφό σου όπως ακριβώς είναι. Πόσο μεγάλη μαγκιά να μη θέλεις να αλλάξεις κανέναν και να τον αγαπάς αληθινά, γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που εξυπηρετεί εσένα να είναι.
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα "πετάξει", δεν "είχα αφήσει πίσω". Πάντα άφηνα ένα παραθυράκι ανοιχτό. Αυτό το παραθυράκι έκλεισε. Χωρίς μικρότητες και κακίες. Και είμαι περήφανη για αυτή την απόφασή μου.
Πραγματικά, ίσως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους, το παρελθόν, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, επιλογές που δεν είχαν την επιθυμητή κατάληξη, αδικίες και προδοσίες που βιώσαμε...Να τα διαγράψουμε, να μη μας καθορίζουν άλλο πια, να μην εξαρτάται από αυτά η διάθεσή μας... Και όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος κάνω τον μικρό απολογισμό μου, σκέφτομαι τι κέρδισα και τι έμαθα τον χειμώνα που μας πέρασε...Και πιστέψτε με, οι απολογισμοί, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αλλά τουλάχιστον σου θυμίζουν που ήσουν, πού είσαι και πού θέλεις να πας...
Έμαθα...
- πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' αγαπούν πολύ απλά δεν ξέρουν τον τρόπο να στο δείξουν. Και το ότι δεν σ' αγαπούν με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σ'αγαπούν με όλη τους την καρδιά.
- πως όσο περνούν τα χρόνια μοιάζω όλο και πιο πολύ στη μαμά μου και είμαι περήφανη και χαρούμενη γι' αυτό.
- πως υπάρχουν φίλοι που είναι πραγματική οικογένεια. Και πως ακόμη και σε στιγμές που η βιολογική οικογένεια δεν μπορεί να είναι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που σε φροντίζουν, σε βοηθούν και σε κάνουν να πιστεύεις πως τελικά , ΝΑΙ!, μπορείς να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους.
- πως αυτό που ζούμε στο τώρα , δεν είναι το μοναδικό πράγμα που μας έχει δοθεί. Και πως όσο στεναχωρημένος ή χαρούμενος κι αν είσαι η γη συνεχίζει να γυρίζει και ο κόσμος να προχωρά.
- πως η αληθινή φιλία μπορεί να υπάρχει και να εξελιχθεί ακόμη και αν η απόσταση είναι μεγάλη. Και νιώθω πως το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την αληθινή αγάπη.
- πως τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν κάνουν τον σωστό άνθρωπο και πως οι αληθινοί ήρωες στη ζωή είναι αυτοί που θα χτίσουν με όσα όπλα διαθέτουν και από όποια θέση κι αν βρίσκονται το δικό τους μέλλον.Με αξιοπρέπεια.
- πως μια βαθιά ανάσα είναι ικανή να ηρεμήσει την ψυχή και το μυαλό σου και να σε κάνει να δεις πιο καθαρά.
- πώς να συγχωρώ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και να προχωράω.
-πως τελικά τρελαίνομαι για τις εκπλήξεις. Δεν είχα ανακαλύψει ως τώρα την πιο ρομαντική πλευρά μου αλλά άρχισε να μου αρέσει!
- πως η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες που μπορούν να σε κάνουν να λυγίσεις.
Αλλά την ίδια στιγμή είναι πολύ όμορφη, λαμπερή, αστραφτερή και μπορεί να σε γεμίσει ευγνωμοσύνη.
- πώς να απολαμβάνω τη μοναξιά μου και να αγαπάω τον εαυτό μου.
- πώς να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να μην αντιδρώ σε κάθετί που γράφεται ή λέγεται για μένα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτό που πιστεύει. Άλλωστε, κρίνεται από αυτό.
- πώς να απομακρύνω μια για πάντα τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου. Έρευνα μάλιστα που διάβασα πρόσφατα η συστηματική έκθεση υγιών, εξωστρεφών ανθρώπων σε περιβάλλον στο οποίο ενυπάρχουν αγχώδεις, οργισμένες, εχθρικές προσωπικότητες, επιδρά με τέτοια ένταση που δεν επιβαρύνει μόνο τον ψυχισμό, αλλά και βασικά όργανα του ανθρώπινου σώματος, όπως η καρδιά. Και με την καρδιά μας δεν παίζουμε ! #διπλής
- πως δεν είναι κακό να απολαμβάνεις τη ζωή. Πως δεν πρέπει να έχω ενοχές όταν περνάω πραγματικά καλά και πως δεν χρειάζεται να απολογηθώ σε κανέναν για όσα με κάνουν ευτυχισμένη.
Μην υποβαθμίζεις το όνειρό σου, απλά και μόνο για να χωρέσει στην πραγματικότητά σου!
Σοφία,
Instagram: Sofia_Tountouri
Facebook: Sofia Tountouri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου