Ο ΆΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ

Αυτό που θυμάμαι εντονότερα από την εποχή που οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί τους στους γάμους που ήταν καλεσμένοι, είναι η συγκίνηση που ένιωθαν οι οικογένειες του ζευγαριού την ώρα του μυστηρίου. Κάθε φορά, σε κάθε γάμο λες και έβλεπα το ίδιο έργο σε επανάληψη. Οι συγγενείς να κλαίνε, οι φίλοι να διασκεδάζουν μέχρι πρωίας και το ζευγάρι να φαίνεται πιο ερωτευμένο από ποτέ δίνοντας όρκους αιώνιας αγάπης. Ένιωθα πως ο γάμος ήταν ένα παραμύθι. Όταν γυρνούσα σπίτι, θυμάμαι, με τα κουφέτα στο χέρι ονειρευόμουν κι εγώ την ημέρα του γάμου μου. Μακρύ πέπλο, εντυπωσιακό νυφικό, πολλά παρανυφάκια, χρυσόσκονη και λουλούδια παντού, πολλοί φίλοι σε ένα τεράστιο πάρτι και ο γαμήλιος χορός υπό τους ήχους του τραγουδιού “Save the last dance for me”. Τα είχα σχεδιάσει όλα. Τότε, στη δική μου φαντασίωση για τον γάμο, έλειπε μία βασική λεπτομέρεια, δεν υπήρχε πουθενά ο γαμπρός.

Σήμερα, που πλέον πηγαίνω σε περισσότερους γάμους, παρατηρώ άλλου είδους λεπτομέρειες. Περιμένω να αισθανθώ τον έρωτα ανάμεσα στο ζευγάρι, να δω την πραγματική χαρά στα μάτια τους και να καταλάβω τους λόγους που τους οδήγησαν σ' αυτή την απόφαση. Όταν επιστρέφω σπίτι, εξακολουθώ να φαντασιώνομαι τον δικό μου γάμο. Όμως αυτή τη φορά, όταν κλείνω τα μάτια και ακούω το “Save the last dance for me” ονειρεύομαι έναν άντρα ικανό και αποφασισμένο να ζήσει μαζί μου. Έναν καλό πατέρα και σύντροφο. Έναν άντρα που θα είναι μαζί μου για αυτό που είμαι και όχι γι' αυτό που πιστεύει ότι πρέπει να γίνω. Αυτόν που θα μοιραζόμαστε κοινούς στόχους και θα επικοινωνούμε απόλυτα και στο μέγιστο βαθμό. Στη σημερινή μου φαντασίωση, τελικά, προτεραιότητα έχει ο γαμπρός. 

 

Ύστερα από ατελείωτες συζητήσεις με συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, ψυχολόγους, οδηγούς ταξί, θαμώνες μπαρ, οικογενειάρχες και εργένηδες κατέληξα στο ότι άντρες και γυναίκες για να αποφασίσουμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας ζητούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα από τον σύντροφό μας και -όσο περίεργο κι αν σας φανεί- κατέληξα στο ότι δεν υπάρχουν ορκισμένοι εργένηδες, απλώς άντρες που δεν έχουν βρει ακόμη την κατάλληλη σύντροφο, τη γυναίκα που θεωρούν ότι μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά τους. 

 

Το είδος του άντρα, υπέρμαχου της αιώνιας ελευθερίας, υπάρχει, όμως πιστεύω ότι οι άντρες αυτοί είναι που γίνονται τελικά οι καλύτεροι οικογενειάρχες. Δυστυχώς, ο χρόνος είναι σύμμαχος ενός εργένη, ενώ για μας τις γυναίκες τα χρονικά περιθώρια είναι περιορισμένα. Αυτό το άγχος να γίνουν όλα γρήγορα από τη στιγμή που η γυναίκα πατήσει τα 30 είναι που χαλάει το παραμύθι. Ο εργένης είναι πιο γοητευτικός, πιο επιθυμητός και πιο περιζήτητος σε αντίθεση με τη γυναίκα που νιώθει να χάνει έδαφος.


Έμαθα πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα μόνο αν δεν φοβάσαι να τα ζήσεις.
Μη φοβάστε να ονειρευτείτε τον γάμο σας σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεστε.
Αφήστε πίσω τις αναστολές και τις δυσκολίες και κάντε ένα βήμα για εσάς. Ο γάμος δεν σκοτώνει τον έρωτα παρά μόνο αν τον “δολοφονήσουμε” εμείς οι ίδιοι. 
 

Τα καλά νέα είναι πως ο Χρήστος Ζαμπούνης μου λέει πως το savoir vivre πλέον επιτρέπει την πρόταση γάμου να την κάνουν και γυναίκες. Κάντε την πρόταση και πάρτε το μονόπετρο δώρο στον εαυτό σας!

Άντε και καλά στέφανα.

Σοφία Τουντούρη

"SAVE THE LAST DANCE FOR ME" : http://www.youtube.com/watch?v=LAjfB0XfjkA

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ADORE ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011