Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Με αγαπάω.


Έχω πολύ -πάρα πολύ- καιρό να γράψω. 
Και καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς γίνεται κάτι που αγαπάς τόσο πολύ να το αφήνεις... 
Πώς γίνεται αυτό που σε γεμίζει με δύναμη - ενέργεια και σε εκτονώνει να το αφήνεις πίσω και να "αναλώνεσαι" σε άλλες ασχολίες που δεν απολαμβάνεις το ίδιο. 
Επέστρεψα λοιπόν, στο αγαπημένο μου ιστολόγιο και υπόσχομαι να μην το παραμελήσω. 
Από εδώ, θα τα "λέμε" όπως τα "λέγαμε" όλα αυτά τα χρόνια με σκέψεις...διαχρονικές, κουβέντες αληθινές και αυθόρμητες.

Χθες βράδυ, αργά, προσπαθώντας να τακτοποιήσω τη βιβλιοθήκη μου (όπου επικρατεί το απόλυτο χάος) έπεσα τυχαία σε ένα βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια που είχα αγοράσει αρκετά χρόνια πριν, όταν προσπαθούσα να "ανακαλύψω" τη δυναμική της αγάπης και το πώς αυτή μπορεί να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Έμεινα λοιπόν, σε μία φράση που είχα και τότε υπογραμμίσει "Το ρίσκο είναι το κλειδί για την αλλαγή στη ζωή". 

Έκλεισα αμέσως το βιβλίο και προσπάθησα να σκεφτώ σε τι έχω ρισκάρει πραγματικά τα τελευταία χρόνια. Τι θυσίασα και τι διακινδύνευσα προκειμένου να γίνω ευτυχισμένη και πόσες φορές άνοιξα την πόρτα να φύγω από σκηνικά της ζωής μου που με κρατούσαν πίσω. Ευτυχώς, η απάντηση δεν ήταν αποκαρδιωτική. Και κάτι που κέρδισα και δεν το αφήνω με τίποτα είναι πως ανακάλυψα τον εαυτό μου και ανακάλυψα πώς να τον αγαπώ. Με τα... όλα του. 

Προσπάθησαν κατά καιρούς να με πείσουν πως το να είσαι ο εαυτός σου είναι δείγμα αδυναμίας. Το να κλαις αυθόρμητα, να γελάς με την ψυχή σου ή να εκδηλώνεις οποιοδήποτε συναίσθημα είναι αυτοκαταστροφικό γιατί δίνεις την δυνατότητα στον άλλον να σε χειριστεί. Το να ανοίγεσαι σε ανθρώπους είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να σε εκθέσουν. Το να διασκεδάζεις, να ερωτεύεσαι, να αγαπάς με πάθος είναι τρέλα. Το να διεκδικείς αυτό που θέλεις είναι ουτοπικό και το να πιστεύεις στην πραγματική αγάπη - στην ουσιαστική σχέση και στην ανθρώπινη επαφή είναι απλά ρομαντικό και μη ρεαλιστικό. Προσπάθησαν να με πείσουν ότι ο κόσμος είναι κακός και τα πάντα κρύβουν παγίδες. Ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη για κανέναν και για τίποτα. Και ότι δεν έχεις δικαίωμα στο όνειρο γιατί πολύ απλά θα πληγωθείς. 

Τα καλά νέα είναι ότι η αλήθεια δεν είναι αυτή. Και για καλή μας τύχη, δεν είναι όλοι ίδιοι. 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατυχία από το να κρατάς κρυμμένο τον πραγματικό σου εαυτό. Από το να μην αναδεικνύεις τις αδυναμίες και τα θετικά σου. Από το να έχεις ενοχές για πράγματα που σου δίνουν χαρά.  Η μεγαλύτερή μας υποχρέωση είναι να υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου όλα όσα είμαστε και δίπλα μας να έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν έτσι ακριβώς. Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς που διαστρεβλώνουν το χαρακτήρα μας και εμάς τους ίδιους. Κανείς μας δεν αξίζει ανθρώπους που βγάζουν τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο το μυαλό είναι ανοιχτό και η καρδιά καθαρή, όσο αγαπάμε τον εαυτό μας και τον γνωρίζουμε καλά μπορούμε να μπούμε σε όποιο σκηνικό επιθυμούμε. Μπορούμε να διαμορφώσουμε τη ζωή μας όπως πραγματικά την έχουμε ονειρευτεί. 

Να θυμάσαι: Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα, αντί να αναλώνεσαι στην προσπάθεια να κάνεις τους άλλους να σε αγαπήσουν. Η ευτυχία δεν εξαρτάται από το τι συμβαίνει γύρω σου αλλά από τι συμβαίνει μέσα σου. 

Αυτά για σήμερα. Καλή μας αρχή. 


Υ.Γ. Θα χαρώ πολύ να επικοινωνούμε, να συζητάμε και να ανταλλάσσουμε απόψεις. 






Social media 
Facebook: Sofia Tountouri
Instagram: Sofia_Tountouri
Snapchat: Sofia_Tountouri 

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Καλη αρχη (στην επιστροφη),να εχεις παντα εμπνευση στο να γραφεις ομορφα πραγματα με νοημα και ποιοτητα.Καλο φθινοπωρο! (Ο Αγνωστος Κ.)